Pancerniki typu New Mexico
USS "New Mexico" | |||
Kraj budowy | Stany Zjednoczone | ||
---|---|---|---|
Użytkownicy | US Navy | ||
Stocznia | Brooklyn Navy Yard | ||
Wejście do służby | 1918 | ||
Zbudowane okręty | 3 | ||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Wyporność | USS "New Mexico": standardowa: 32 000 t | ||
Długość | 190 m | ||
Szerokość | 30 m | ||
Zanurzenie | 9 m | ||
Napęd | turboelektryczny: 27 500 KM ("New Mexico") | ||
Prędkość | 21 węzłów | ||
Załoga | 1084 | ||
Uzbrojenie | 12 × 356 mm L/50 (4xIII) | ||
|
Pancerniki typu New Mexico – typ amerykańskich okrętów, których budowa rozpoczęła się w 1915 roku. Jednostki te, w liczbie trzech sztuk, były ulepszonym projektem pancerników typu Nevada(inne języki), których projekt przedstawiono 3 lata wcześniej. Artyleria główna składająca się z 12 dział została odziedziczona po pancernikach typu Pennsylvania, ale w ulepszonych potrójnych wieżach zamontowano dłuższe (50 kalibrów) działa 356 mm. Poprawiono także sylwetkę kadłuba, wyposażając go w wąski i ostry kliprowy dziób, nadający okrętom lepszą dzielność morską i bardziej elegancki wygląd w porównaniu z półsiostrzanymi typami Nevada i Pennsylvania. Jeden okręt (USS "New Mexico" (BB-40)) został wyposażony w siłownię turboelektryczną, w której turbiny parowe służyły jako napęd dla generatorów elektrycznych, które z kolei zasilały silniki elektryczne, napędzające śruby okrętowe. Wyeliminowano w ten sposób podstawową wadę klasycznego napędu turbinowego, niewyposażonego w przekładnie redukcyjne - duże zużycie paliwa przy niskich prędkościach okrętu.
Okręty typu New Mexico, ukończone w czasie i krótko po I wojnie światowej, prowadziły aktywne działania we flocie pancerników amerykańskich w okresie międzywojennym. Wszystkie zostały przebudowane w latach 1931–1934, otrzymując zupełnie nowe nadbudówki, nowoczesne systemy kontroli ognia dla dział, nowe silniki i wzmocnione zabezpieczenie przeciw atakom z powierzchni i powietrza. Wybrzuszenia stabilizująco-przeciwtorpedowe zwiększyły szerokość okrętów do 32,4 m, a wyporność wzrosła o ponad tysiąc ton.
Osiem dział kal. 127 mm, umieszczonych pierwotnie w często zalewanych falami kazamatach poniżej pokładu głównego na dziobie i rufie zdemontowano, rozmieszczając wszystkie działa artylerii średniej w półkazamatowych wieżach w nadbudówce, co stanowiło znaczne ulepszenie w porównaniu z poprzednim rozwiązaniem[1].
W związku z narastającym zagrożeniem ze strony Niemiec, okręty te zostały w 1941 roku przesunięte z Pacyfiku na Atlantyk, w następstwie czego zmienił się stosunek sił floty japońskiej do Floty Pacyfiku. Po ataku na Pearl Harbor, który znacznie nadwerężył amerykańskie siły, pancerniki typu New Mexico wróciły na Pacyfik i brały udział w konflikcie z Japonią do końca. Ich ciężkie działa zapewniały wsparcie artyleryjskie w wielu operacjach desantowych, a "Mississippi" wziął udział w bitwie w cieśninie Surigao – ostatnim starciu w historii, kiedy to pancerniki walczyły między sobą. "New Mexico" i "Idaho" zostały wycofane ze służby niedługo po wojnie, natomiast "Mississippi" został przerobiony na okręt szkolny i testowy i służył jeszcze aktywnie przez dekadę. Pierwsza generacja rakiet kierowanych, wystrzeliwanych z okrętów, mających zastąpić działa okrętowe, po raz pierwszy wyszła w morze na pokładzie tego właśnie okrętu.
Przypisy
- ↑ Jane's W.W.I, s. 133, Jane's W.W.II, s. 263.
Bibliografia
- Ten artykuł zawiera treści udostępnione w ramach domeny publicznej przez Dictionary of American Naval Fighting Ships.
- Jane's Fighting Ships of World War I. London: Random House Group, 1990. ISBN 1-85170-378-0.
- Jane's Fighting Ships of World War II. London: Random House Group, 1989. ISBN 1-85170-494-9.
- p
- d
- e
|
- p
- d
- e
Drednoty | |
---|---|
Krążowniki liniowe | |
Okręty liniowe |
|
Krążowniki pancerne | |
Krążowniki pancernopokładowe | |
Krążowniki nieopancerzone |
|
Krążowniki lekkie | |
Niszczyciele | |
Torpedowce | |
Okręty podwodne | |
Kanonierki | |
Patrolowce |
|
Ścigacze |
|
Stawiacze min | |
Trałowce |
|