5 Chersoński Pułk Konny

5 Chersoński pułk konny
Historia
Państwo

 Ukraińska Republika Ludowa

Sformowanie

1920

Rozformowanie

1924

Dowódcy
Pierwszy

sot. Antin Achtanio

Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka
Organizacja
Rodzaj wojsk

Jazda

Podległość

5 Cherstońska DS

5 Chersoński pułk konny – oddział kawalerii Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.

Formowanie i zmiany organizacyjne

W wyniku rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa i zarazem naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim prowadzonych w grudniu 1919, ten ostatni wyraził zgodę na tworzenie ukraińskich jednostek wojskowych w Polsce[1].

W październiku Armia URL przeprowadziła mobilizację. W jej wyniku liczebność jej oddziałów znacznie wzrosła[2]. W związku z podpisaniem przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października wojska ukraińskie zmuszone były prowadzić działania zbrojne samodzielnie[3].

Rozkazem nr 79 z 20 października 1920 nakazano sformować oddział kawalerii dla 5 Chersońskiej Dywizji Strzelców, a rozkazem Dowództwa Armii Czynnej nr 183 oficjalnie zatwierdzono nazwę jednostki – 5 pułk konny Chersońskiej Dywizji. Pomimo formalnego sformowania pułku, panował w nim powszechny chaos. Po przejściu przez Zbrucz prawie cały stan osobowy i niemal wszystkie konie pułku zaginęły. W takich warunkach, rozkazem nr 102 z 9 grudnia 1920 pułk został rozwiązany, a żołnierze przeniesieni do 15 Brygady Strzelców[4].

Przeciwko dowódcy pułku sot. Antinowi Achtaniowi wszczęto postępowanie sądowe. Jednak we wsi Borki Wielkie dowódca jednostki wraz z szeregowymi pułkowej szkoły podoficerskiej opuścił szeregi 5 Chersońskiej Dywizji Strzelców i samowolnie przyłączył się do eszelonu Samodzielnej Dywizji Kawalerii jadącego do Wadowic. Pod koniec września 1921 w obozie dla internowanych w Łańcucie odtworzono kadrowy 5 pułk konny z dowódcą sot. Mykołą Peretiatką[5].

W związku z demobilizacją Armii URL i likwidacją obozów internowania żołnierzy ukraińskich w Polsce, pułk w 1924 został rozformowany[5].

Żołnierze oddziału

Dowódcy jednostki[4]
Stopień, imię i nazwisko
Okres pełnienia służby
Uwagi
sot. Antin Achtanio 20 X – 8 XII
ppor. Obliazewycz 8 – 9 XII

Przypisy

  1. Szajdak 2005 ↓, s. 108.
  2. Legieć 2002 ↓, s. 189.
  3. Legieć 2002 ↓, s. 177.
  4. a b Rukkas 2020 ↓, s. 319.
  5. a b Rukkas 2020 ↓, s. 320.

Bibliografia

  • Jacek Legieć: Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w kampanii polsko-bolszewickiej 1920 r.. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2002. ISBN 83-7322-529-3.
  • Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej–Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.
  • Sebastian Szajdak: Polsko – ukraiński sojusz polityczno–wojskowy w 1920 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2005. ISBN 83-7399-132-8.
  • p
  • d
  • e
  • p
  • d
  • e
Wojska
WP
fronty
armie
  • 1 Armia
  • 2 Armia
  • 3 Armia
  • 4 Armia
  • 5 Armia
  • 6 Armia
  • 7 Armia
  • Rezerwowa
dywizje
grupy
RKKA
fronty
  • Zachodni
  • Południowo-Zachodni
armie
grupy
dywizje
strzeleckie
kawalerii
  • 4
  • 6
  • 8
  • 10
  • 11
  • 14
  • 15
  • 16
  • 17
ACzURL
dywizje
Bitwy
kampania 1919–1920
wyprawa kijowska
działania odwrotowe
Front Ukraiński
operacja lwowska
działania odwrotowe
Front Północno-Wschodni
Bitwa Warszawska
kampania jesienna