Sajlovo

Sajlovo
Sajlovo, ulica Rumenački put
Grad	Novi Sad
Sajlovo Sajlovo (Novog Sada) Koordinate: 45° 16′ 28" SGŠ, 19° 46′ 50" IGD

Sajlovo (poznato i kao Donje Sajlovo) je gradska četvrt u Novom Sadu.

Severoistočnu granicu Sajlova čini Rumenački put, jugoistočnu granicu čini ulica Donje Sajlovo, dok zapadnu granicu čini granica urbanog područja Novog Sada. Naselje se, međutim, širi i prema jugozapadu, gde delimično izlazi iz okvira urbanog područja grada, kao i prema severu, u Industrijsku zonu jug. Prema nekim tumačenjima, Sajlovo se prostire sa obe strane Rumenačkog puta, a severoistočnu granicu naselja čini železnička pruga.

Susedne gradske četvrti i naselja su: Jugovićevo na jugoistoku, Industrijska zona jug na severoistoku, naselja Bangladeš i Rumenka na severozapadu i naselje Veternik na jugozapadu.

U administrativnom smislu, naselje Sajlovo je deo mesne zajednice „Jugovićevo“.

U povelji ugarskog kralja Bele IV iz 1237. godine pominju se dva naselja sa imenom Sajlovo: Gornje Sajlovo ili Sajlovo I (na području današnje Klise) i Donje Sajlovo ili Sajlovo II (na području današnjeg Sajlova). Pretpostavlja se da je originalno ime ovih naselja bilo Isailovo. U narodu postoji predanje da je na Klisanskom bregu nekada postojao manastir, za koji se vezuje i nastanak imena Sajlovo / Isailovo, po monahu isihasti ovog manastira, Isaiji. Ovaj monah je bio veoma poštovan u narodu, pa je po njemu prostor dobio ime. Neki istorijski izvori potvrđuju da se u 12. veku istočno od Rumenke nalazio veliki manastir. Samo ime Sajlovo / Isailovo je slovenskog porekla, što upućuje na zaključak da su ovo područje u to vreme naseljavali Sloveni. Posle ugarsko-turskih ratova u 16. veku, naselje Donje Sajlovo se više ne pominje.

Moderno naselje Sajlovo nastalo je u drugoj polovini 20. veka. Na levoj strani Rumenačkog puta, osnovano je 1974. godine novo gradsko groblje, a uz groblje se, na istoj strani Rumenačkog puta, formira i naselje sa ušorenim ulicama. Prizemne porodične kuće podigli su, pretežno bespravno, doseljenici iz Bosne, Hrvatske i drugih krajeva bivše Jugoslavije. Prema starijim generalnim urbanističkim planovima Novog Sada, ovo područje je bilo predviđeno za pojas zaštitnog zelenila i prostor na koji bi se širilo gradsko groblje. Danas važeći generalni urbanistički plan Novog Sada do 2021. godine, uvrstio je ovaj lokalitet u područja predviđena za individualno stanovanje.

Računa se da na Sajlovu danas ima oko 2.500 stanovnika.

Struja je delimično sprovedena, a u planu je uvođenje vodovoda i kanalizacije, asfaltiranje ulica i otvaranje prodavnica i uslužnih radnji.

• Gradske četvrti Novog Sada

• Bogdan T. Stanojev, „Sajlovo“, Enciklopedija Novog Sada, knjiga 24, Novi Sad, 2004.
• Branko Ćurčin, „Slana bara nekad i sad“, Novi Sad, 2002.
• Jovan Mirosavljević, „Brevijar ulica Novog Sada 1745-2001“, Novi Sad, 2002.
• Jovan Mirosavljević, „Novi Sad - atlas ulica“, Novi Sad, 1998.
• Zoran Rapajić, „Novi Sad bez tajni“, Beograd, 2002.
• Melhior Erdujhelji, „Istorija Novog Sada“, Veternik, 2002.

Sajlovo na Wikimedijinoj ostavi

• Gradske četvrti Novog Sada Arhivirano 2007-05-20 na Wayback Machine-u
• Slike Sajlova Arhivirano 2008-04-20 na Wayback Machine-u
• Brujalo celo Sajlovo Arhivirano 2012-02-14 na Wayback Machine-u
• Sajlovo 1940 Arhivirano 2007-09-27 na Wayback Machine-u
• Detaljna mapa Novog Sada i Sajlova
• Detaljna mapa Novog Sada i Sajlova Arhivirano 2009-12-31 na Wayback Machine-u