Luk (muzika)

Luk u muzici upotrebljavamo na tri različita načina, i to kao:

1. Spojnica nota iste visine, ligatura (lat. ligare - vezati, spojiti; ital. legatura - vezivanje, spajanje; engl. tie, bind; fr. liaison)[1].

Beleži se u vidu malog luka koji spaja istoimene note i služi da produži trajanje tona, pa se zove i "luk trajanja".

Pauze se ne produžavaju ligaturom.

2. Spojnica nota različite visine, znak za legato (ital. legato - vezano; engl. slur; fr. liaison)[1].

To je vrsta artikulacije koja se obeležava lukom iznad ili ispod grupe nota, koji izvođača upućije da te tonove treba izvoditi bez prekida, na jedan dah.[2]

U kodi kompozicije za klarinet i orkestar R. Lazića - V. Peričića: Introduzione, Thema e Variazioni lukovi za legato artikulaciju su ujedno i "lukovi fraze".

lll

kk

Introduzione, Thema e Variazioni, solo klarinet: Ž. Lazić.
3. Oznaka za fraziranje (ital. legatura, engl. phrasing slur; fr. liaison de phrasé)[1].

To su lukovi koji raščlanjuju (razdvajaju) muzičko delo u manje celine, fraze, da bi ono slušaocu postalo što jasnije, lepše, razumljivije i razgovetnije.[3]

Zove se i "luk fraze".

Povezano

  • Kako nastaje sinkopa
  • R. Lazić - V. Peričić, teorija muzike.

Izvori

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Vlastimir Peričić, Višejezični rečnik muzičkih termina
  2. ↑ Radivoj Lazić, Škola za klarinet: Učim klarinet II
  3. ↑ Vlastimir Peričić, Nauka o muzičkim oblicima