Druga beogradska gimnazija

Druga beogradska gimnazija osnovana je ukazom Namesništva, a u ime maloletnog kneza Milana Obrenovića , 11. avgusta 1870. godine pod nazivom Palilulska polu gimnazija^[1][2]. Prvi direktor gimnazije bio je Dimitrije Nešić.

Aktom od 7. novembra 1875. odlučeno je da se škola nazove Druga niža gimnazija beogradska.

Školske 1887/88 otvoren je šesti razred i rešenjem od 9. septembra 1887. dobila je ime Druga beogradska gimnazija.

Godine 1889. održani su prvi "ispiti zrelosti" sa učenicima koji su završili sedmi razred. Osmi razred je uveden dve godine kasnije.

1898. pripojena su ovoj školi sva odeljenja ukinute Realke i iste godine je ponovo menjano ime u Gimnazija Vuka Stefanovića Karadžića.

Ime Druga beogradska gimnazija je vraćeno 1904. godine a posle otvaranja ženske gimnazije, 1909., škola je dobila ime Druga muška gimnazija.

Tek 1955. škola je postala mešovita, tj. gimnaziju su počele da pohađaju i učenice, i vratila se na staro ime Druga beogradska gimnazija.

Rešenjem Narodnog odbora opštine Stari grad br 674/1 od 28. decembra 1959. gimnazija dobija ime - Gimnazija "Ivo Lola Ribar"

Škola je zajedno sa imenom menjala i lokacije na kojima se nalazila.

Od 1897. godine nalazila se u Bulevaru kralja Aleksandra, a između Vlajkovićeve i placa na kome se nalazi Skupština, pored Panđeline zgrade. Godine 1910. preseljena je u veoma lepu novopodignutu zgradu u Makedonskoj ulici, gde je ostala do 1941. godine. Zgrada je tada gotovo potpuno srušena za vreme aprilskog bombardovanja, a škola preseljena u zgradu Realke u Uzun Mirkovoj.

Posle Drugog svetskog rata škola je pola godine radila u prostorijama Prve ženske gimnazije kod Tašmajdana, a zatim u Trećoj muškoj u Njegoševoj.

Zgrada u Makedonskoj je delimično obnovljena i gimnazija se vratila u svoju kuću septembra 1947. godine, ali je srušena 1960. godine i na njenom mestu je podignut soliter „Politike“. To je ponovo dovelo do serije seoba gimnazije.

Jedno vreme se nalazila u zgradi Pete beogradske gimnazije na Tašmajdanu (1961—1964), potom u zgradi srednje elektrotehničke škole „Nikola Tesla“ u ulici narodnog fronta (1964—1965), da bi se na kraju preselila u sadašnju zgradu na Zelenom vencu^[3].

Od 1977. godine, postaje srednja škola u kojoj su se obrazovali kadrovi društvenog usmerenja prevodilačke i muzejsko-arhivske struke^[1].

Osamdesetih godina imala je dva naziva: Škola za obrazovanje kadrova prevodilačke struke "Ivo Lola Ribar" i Jezička škola "Druga beogradska gimnazija Ivo Lola Ribar" nova su imena^[1].

Godine 1988. Prosvetni Savet SR Srbije i GSIZ usmerenog obrazovanja Beograda odlučuju da osnuju Filološku gimnaziju. Druga beogradska gimnazija je odabrana kao eksperimentalna škola^[1]. Eksperiment je trebalo da traje osam godina, međutim, 1991. škola dobija naziv Filološka gimnazija, kada je i broj jezika sa uobičajena četiri (engleski, nemački, francuski, ruski) proširen dodavanjem španskog, italijanskog, kineskog i japanskog^[1].

Ova škola je, od strane Vlade republike Srbije, 10. maja 2007. proglašena za školu od posebnog nacionalnog značaja, pored Matematičke, Prve kragujevačke gimnazije i Gimnazije u Karlovcima^[2][4].

Četrdeset tri nastavnika Druge beogradske gimanazije su postali članovi Srpske akademije nauka i umetnosti ili Srpskog učenog društva. Među njima su bili

• Josif Marinković (kompozitor),
• Marko Murat (slikar),
• Stevan Sremac (književnik) i
• Jovan Cvijić (geograf i etnograf) ^[5].

Učenici gimnazije koji su postali članovi Srpske akademije nauka i umetnosti i članovi Jugoslovenske akademije znanosti i umetnosti:

• Aleksandar Despić, hemičar,
• Bogdan Bogdanović, arhitekta,
• Aleksandar Kostić, lekar, seksolog
• Borivoje Ž. Milojević, geograf,
• Branislav Kojić, arhitekt,
• Branko Šljivić, anatom,
• Vukić Mićović, hemičar,
• Vojislav Arnovljević, kardiolog,
• Ilija Đuričić, fiziolog,
• Jovan Erdeljanović, etnolog,
• Jovan Žujović, geolog i političar,
• Milan Bartoš, pravnik,
• Milan Bogdanović, književni kritičar,
• Milan Krstić, inž. Konstruktor,
• Milan Rakić, pesnik i diplomata,
• Milenko Živković, kompozitor,
• Miodrag Protić, književnik,
• Mirko Stojaković, matematičar,
• Mihailo Marković, prof. filozofije,
• Mihajlo Mihajlović, hemičar,
• Nikola Hajdin, profesor univerzitetea, akademik
• Oskar Davičo, književnik,
• Pavle Vukasović, biolog,
• Pavle Savić, profesor fizičke hemije,
• Panta Tutundžić, hemičar,
• Radoslav Anđus, biolog,
• Radivoje Berović, prof. Med. Fak.,
• Sava Petković, urolog,
• Stanoje Stefanović, hematolog,

• Коста Стојановић - profesor 1898—1904^[6][7]
• Vučko Joksimović - profesor matematike (1913.g.)^[8], Sveti surdulički mučenik ^[9][10]
• Sadeta Buljubašić - direktor 1964-1968 (?)

Drugu beogradsku gimnaziju su pohađali i:

• Branko Baletić, reditelj
• Vojislav Koštunica, pravnik i državnik
• Đorđe Paunović, profesor univerziteta
• Zoran Simjanović, kompozitor
• Žarko Korać, psiholog
• Ivo Lola Ribar, revolucionar
• Jovan Marjanović, istoričar
• Jugoslav Vlahović, akademski slikar, karikaturista
• Ljubiša Ristić, reditelj
• Pavle Ćosić, književnik
• Marina Abramović, slikar, multimedijalna umetnica
• Nebojša Đukelić, elektroinženjer, reditelj, filmski kritičar
• Radivoj Korać, košarkaš
• Tatjana Kragujević, pesnikinja
• Vladimir Tošić, kompozitor, redovni profesor FMU
• Sima Pandurović, pesnik i prevodilac
• Aleksandar Crkvenjakov, novinar, arhitekta i diplomata
• Momčilo Bajagić, rok muzičar i kompozitor
• Eddy Lane alias Nikolic Dragisa-Gile,slikar, knjizevnik
• Dušan Šćepanović, Dečji hirurg i urolog, Prof. Med. fak., Direktor Dečje klinike u Tiršovoj
• Stanislav Krakov, oficir, novinar, književnik i kolaborator

• 
  Glavni ulaz
• 
  Pogled prema Kameničkoj ulici
• 
  Fiskulturna sala
• 
  Dvorište i učenički ulaz
• 
  Kabinet za hemiju
• 
  Plato na ulazu
• 
  Pogled niz Kameničku ulicu