Zygmunt Brejnak
podpułkownik | |
Data i miejsce urodzenia | 2 kwietnia 1899 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 24 listopada 1984 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
Jednostki | 2 pułk piechoty |
Stanowiska | dowódca plutonu |
Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka
|
Odznaczenia | |
Zygmunt Brejnak ps. Zygmunt, 1094 (ur. 2 kwietnia 1899 w Warszawie, zm. 24 listopada 1984 w Nowym Drzewiczu) – żołnierz Wojska Polskiego i podziemia niepodległościowego w czasie II wojny światowej, podpułkownik, dowódca Zgrupowania „Chrobry II”, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Jana i Walerii z d. Kędzierska[1]. Żołnierz 2 pułku piechoty z którym brał udział w walkach podczas wojny polsko-bolszewickiej[1]. W 1918 dowódca plutonu w 30 pułku strzelców Kaniowskich, a następnie w 19 pułku piechoty[1].
W lipcu 1922 został powołany do służby czynnej w Baonach Celnych z równoczesnym oddaniem do dyspozycji Głównej Komendy Baonów Celnych[2]. Był porucznikiem rezerwy piechoty z przydziałem w rezerwie do 30 pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie[3][4].
Zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów rezerwy artylerii. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do 3 pułku artylerii ciężkiej w Wilnie[5].
W czasie konspiracji działał w Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW). Podczas powstania warszawskiego był członkiem sztabu Zgrupowania Chrobry II - I Obwód „Radwan” (Śródmieście) AK[1]. W dniach 3–4 sierpnia pełnił funkcję zastępcy dowódcy Zgrupowania, od 4 do 27 sierpnia był jego dowódcą, natomiast od 4 września do 2 października pełniącym obowiązki dowódcy Zgrupowania. Po powstaniu dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg[6]. Otrzymał awans do stopnia podpułkownika[1]. Po zakończeniu wojny wrócił do Polski i osiedlił się w okolicach Wrocławia, a następnie w Nowym Drzewiczu, gdzie zmarł[1]. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (kwatera D4-4-6)[7].
Życie prywatne
Żonaty z Haliną z. d. Gościmska. Mieli syna Anatola (ur. 1926)[8].
Odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 12333 (2.10.1944)[1]
- Krzyż Walecznych – trzykrotnie[8]
- Krzyż Niepodległości[8]
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Polak (red.) 1999 ↓, s. 13.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 554.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 213, 508.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 198, 447.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 137, 646.
- ↑ Lista jeńców Oflagu. woldenberczycy.pl. [dostęp 2020-03-13]. (pol.).
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].
- ↑ a b c Polak (red.) 1999 ↓, s. 14.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Zygmunt Brejnak. 1944.pl. [dostęp 2014-08-05]. (pol.).
- Bogusław Polak (red.): Konspiracja 1939–1945, część 1 (redakcja naukowa Bogusław Polak). T. V. Koszalin: Wydaw. Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-98-6.