Zenon Thienel
podporucznik saperów | |
Data i miejsce urodzenia | 25 maja 1904 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby | –1940 |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Zenon Thienel (ur. 25 maja 1904 w Tarnopolu, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – inżynier budowy dróg i mostów, podporucznik rezerwy saperów Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Syn Józefa i Jadwigi z Mężyńskich (ur. 1881). Uczęszczał do gimnazjum w rodzinnym Tarnopolu[1]. Absolwent Politechniki Lwowskiej z 1928. Uzyskał tytuł inżyniera o specjalności budowy dróg i mostów.
W Wojsku Polskim ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Saperów w 1932. Został przydzielony do 1 Batalionu Mostów Kolejowych. W 1935 został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 15. lokatą w korpusie oficerów rezerwy inżynierii i saperów[2].
Był redaktorem naczelnym i odpowiedzialnym miesięcznika „Życie Technickie” (organ Kół Naukowych Polskiej Młodzieży Akademickiej Wyższych Uczelni Technicznych w Polsce i Wolnym Mieście Gdańsku)[3]. W Katedrze Budowy Kolei Żelaznych na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej był asystentem starszym w roku akademickim 1934/1935[4], następnie adiunktem w roku akademickim 1935/1936[5][6]. Był autorem przebudowy stacji kolejowej Zakopane, przeprowadzonej w latach 1937–1939 z uwagi na odbywające się w Zakopanem Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 1939[7].
W czasie kampanii wrześniowej po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku[8]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w masowej mogile w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
Jego matka w 1940 została deportowana (wraz z córką Janiną i synem Stanisławem) przez władze sowieckie na teren obecnego Kazachstanu, gdzie zmarła w 1943[9].
Ordery i odznaczenia
- Srebrny Krzyż Zasługi (20 lipca 1939)[10]
Upamiętnienie
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia porucznika[11]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[12].
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
- ↑ VIII. Wykaz uczniów i uczennic w roku sprawozdawczym. Kl. VII. W: Sprawozdanie Dyrekcji Państwowej Wyższej Szkoły Realnej w Tarnopolu za lata szkolne 1914/15 - 1920/21. Tarnopol: Fundusz Naukowy, 1921, s. 21.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 86.
- ↑ Stopka redakcyjna. „Życie Technickie”, s. 1, Nr 7 – kwiecień 1933. Komisja Wydawnicza Kół Naukowych i Towarzystwa Bratniej Pomocy.
- ↑ Skład osobowy Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej. W: Program Politechniki Lwowskiej na rok akademicki 1934/1935. Lwów: Politechnika Lwowska, 1934, s. 19.
- ↑ I. Program Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej. W: Program Politechniki Lwowskiej na rok akademicki 1935/1936. Lwów: Politechnika Lwowska, 1935, s. 19.
- ↑ Przedstawiciele nauki miasta Lwowa. „Nasze Drogi”, s. 9, Nr 5 (51) / 2009. Federacja Organizacji Polskich na Ukrainie.
- ↑ Dworzec kolejowy, ul. Chramcówki nr 35 (1899, proj. Henryk Starck; 1937–1939, proj. Zenon Thienel). zamoyski.pl, 24 września 2013. [dostęp 2015-01-17].
- ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 353. ISBN 83-7001-294-9.
- ↑ Jadwiga Thienel (Mężyńska). ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2015-01-17].
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 166, poz. 409 „za zasługi przy przebudowie stacji Zakopane”.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ LISTA OSÓB ZAMORDOWANYCH W KATYNIU, CHARKOWIE, TWERZE I MIEDNOJE MIANOWANYCH POŚMIERTNIE NA KOLEJNE STOPNIE. policja.pl. [dostęp 2014-04-09].
Bibliografia
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 560. [dostęp 2015-01-14].
- Maria Magdalena Blombergowa. Uczeni polscy rozstrzelani w Katyniu, Charkowie i Twerze. „Analecta”, s. 55, R. 9 Z. 2 (18) / 2000.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.