Wacław de Dampierre-Duval
major lekarz weterynarii | |
Pełne imię i nazwisko | Wacław Henryk de Dampierre-Duval |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 15 stycznia 1892 |
Data i miejsce śmierci | 1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1913–1940 |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
Jednostki | |
Stanowiska | starszy lekarz weterynarii |
Odznaczenia | |
Wacław Henryk de Dampierre-Duval[a] (ur. 15 stycznia 1892 w Czarnokońcach Wielkich, zm. 1940 w Charkowie) – major lekarz weterynarii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 15 stycznia 1892 w Czarnokońcach Wielkich, w ówczesnym powiecie husiatyńskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Eugeniusza i Marii z Czyżewskich[3]. Od 1913 był podchorążym służby weterynaryjnej w armii austro-węgierskiej. W 1915 dostał się do niewoli rosyjskiej, skąd został zwolniony w 1917.
Od 1918 w Wojsku Polskim, walczył w szeregach 5 pułku ułanów, m.in. podczas obrony Lwowa. W kwietniu 1919 mianowany podporucznikiem. Razem z pułkiem uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
14 kwietnia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika weterynaryjnego, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej [1]. 1 czerwca 1921 nadal pełnił służbę w 5 pułku ułanów, a jego oddziałem macierzystym był Okręgowy Szpital Koni Nr 6[4]. W październiku 1921 został przeniesiony do Kadry Okręgowego Szpitala Koni Nr 9 z równoczesnym odkomenderowaniem do Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie w celu ukończenia studiów[5]. 1 stycznia 1927 otrzymał stopień kapitana i przydział na lekarza weterynarii do 30 Pułku Artylerii Lekkiej we Włodawie. Ukończył studia w 1929 i jako zawodowy oficer Wojska Polskiego w stopniu majora służył w twierdzy brzeskiej, równocześnie prowadząc praktykę lekarza weterynarii. Na majora awansował ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 7. lokatą w korpusie oficerów weterynarii[6]. W marcu 1939 pełnił służbę w 30 pułku artylerii lekkiej w Brześciu na stanowisku starszego lekarza weterynarii[7].
We wrześniu 1939 razem z pułkiem znalazł się w twierdzy w Modlinie. Wzięty do niewoli radzieckiej, został osadzony w obozie jenieckim w Starobielsku, a po 1 kwietnia 1940 zamordowany przez NKWD w Charkowie. Lista wywozowa L.S. 1023; MKat., 3454/A[8].
Pochowany na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu na Piatichatkach w Charkowie.
Upamiętnienie
- 5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych[6]
- Złoty Krzyż Zasługi – 25 maja 1939 „za zasługi w służbie wojskowej”[10]
- Medal Niepodległości – 24 maja 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[11]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[3]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[3]
- Państwowa Odznaka Sportowa[12]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- zbrodnia katyńska
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921, s. 809.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 363, 746.
- ↑ a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 85.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 477.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Dz. Pers. MS Wojsk. Nr 32 z 13 sierpnia 1921 roku, s. 3.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 363.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 746.
- ↑ DAMPIERRE-DUVAL de [online], Katyń 1940 [dostęp 2022-01-20] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 121, poz. 152.
- ↑ Fotografia Wacława Henryka de Dampierre-Duval w mundurze majora [online], www.muzeumkatynskie.pl [dostęp 2022-01-20] .
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.