Twierdzenie van Aubela

Twierdzenia van Aubela – twierdzenia geometrii płaskiej przypisywane H.H. van Aubelowi. W literaturze geometrycznej określenie twierdzenie van Aubela używane jest w odniesieniu do przynajmniej dwóch różnych wyników.

Twierdzenie van Aubela dla czworokąta

Twierdzenie Aubela można stosować do wszystkich czworokątów, zarówno wypukłych, jak i wklęsłych
Twierdzenie

Przypuśćmy, że jest dany czworokąt A B C D . {\displaystyle ABCD.} Po zewnętrznej stronie każdego boku tego czworokąta zbudujmy kwadrat, otrzymując kwadraty K A B , {\displaystyle K_{AB},} K B C , {\displaystyle K_{BC},} K C D {\displaystyle K_{CD}} i K D A {\displaystyle K_{DA}} (takie, że odcinek X Y {\displaystyle XY} jest bokiem kwadratu K X Y {\displaystyle K_{XY}} ). Wówczas punkty przecięcia przekątnych kwadratów zbudowanych na przeciwległych bokach wyjściowego czworokąta wyznaczają parę odcinków równych i prostopadłych. Inaczej mówiąc, jeśli M , N , O , P {\displaystyle M,N,O,P} są środkami kwadratów K A B , {\displaystyle K_{AB},} K B C , {\displaystyle K_{BC},} K C D , {\displaystyle K_{CD},} K D A {\displaystyle K_{DA}} (odpowiednio), to odcinki O M {\displaystyle OM} i N P {\displaystyle NP} są prostopadłe i mają tę samą długość.

Dowód

Rozważmy obrót o 90 {\displaystyle 90^{\circ }} dookoła punktu M , {\displaystyle M,} przy którym punkt A {\displaystyle A} przechodzi na punkt B . {\displaystyle B.} Niech P {\displaystyle P'} oznacza obraz punktu P {\displaystyle P} przy tym przekształceniu. Wówczas, odcinki B P {\displaystyle BP'} i A P {\displaystyle AP} są równe i prostopadłe. Z tego wynika, że odcinki P D {\displaystyle PD} i B P {\displaystyle BP'} są równe i równoległe, czyli czworokąt B P D P {\displaystyle BP'DP} jest równoległobokiem. Niech Q {\displaystyle Q} będzie środkiem odcinka D B . {\displaystyle DB.} Ponieważ jest to środek odcinka P P , {\displaystyle PP',} zatem jest to również środek kwadratu opartego na boku P M , {\displaystyle PM,} czyli odcinki P Q {\displaystyle PQ} i Q M {\displaystyle QM} są równe i prostopadłe. Analogicznie dowodzimy, że odcinki O Q {\displaystyle OQ} i Q N {\displaystyle QN} są równe i prostopadłe. To oznacza, że przy takim obrocie o 90 {\displaystyle 90^{\circ }} dookoła punktu Q , {\displaystyle Q,} że punkt P {\displaystyle P} przechodzi na punkt M , {\displaystyle M,} punkt N {\displaystyle N} przechodzi na punkt O {\displaystyle O} – zatem istotnie, odcinki O M {\displaystyle OM} i N P {\displaystyle NP} są równe i prostopadłe, co kończy dowód

Twierdzenie van Aubela dla trójkąta

Twierdzenie

Niech będzie dany trójkąt A B C {\displaystyle ABC} i niech P {\displaystyle P} będzie punktem przecięcia trzech prostych łączących wierzchołki trójkąta z przeciwległymi bokami (lub ich przedłużeniami). Niech proste te będą wyznaczone przez odcinki A A 1 , {\displaystyle AA_{1},} B B 1 {\displaystyle BB_{1}} i C C 1 , {\displaystyle CC_{1},} gdzie A 1 B C ¯ , {\displaystyle A_{1}\in {\overline {BC}},} B 1 A C ¯ , {\displaystyle B_{1}\in {\overline {AC}},} C 1 A B ¯ . {\displaystyle C_{1}\in {\overline {AB}}.} Wówczas[1]

A P P A 1 = A C 1 C 1 B + A B 1 B 1 C . {\displaystyle {\frac {AP}{PA_{1}}}={\frac {AC_{1}}{C_{1}B}}+{\frac {AB_{1}}{B_{1}C}}.}
Dowód

Niech P X Y Z {\displaystyle P_{\triangle XYZ}} oznacza pole trójkąta X Y Z . {\displaystyle XYZ.} Trójkąty A B C {\displaystyle ABC} i P B C {\displaystyle PBC} mają wspólny bok, więc stosunek ich pól jest równy stosunkowi ich wysokości, a ten ostatni jest taki sam jak A A 1 P A 1 . {\displaystyle {\frac {AA_{1}}{PA_{1}}}.} Zachodzi więc

A A 1 P A 1 = P A B C P B C P , {\displaystyle {\frac {AA_{1}}{PA_{1}}}={\frac {P_{\triangle ABC}}{P_{\triangle BCP}}},}

skąd wynika, że

A P P A 1 = P A P C + P A P B P B C P . {\displaystyle {\frac {AP}{PA_{1}}}={\frac {P_{\triangle APC}+P_{\triangle APB}}{P_{\triangle BCP}}}.}

Rozważając trójkąty A C C 1 {\displaystyle ACC_{1}} i B C C 1 , {\displaystyle BCC_{1},} zauważamy, że mają one tę samą wysokość (opuszczoną ze wspólnego wierzchołka C {\displaystyle C} ), a zatem stosunek ich pól jest taki sam jak stosunek długości ich podstaw:

A C 1 C 1 B = P A C C 1 P B C C 1 . {\displaystyle {\frac {AC_{1}}{C_{1}B}}={\frac {P_{\triangle ACC_{1}}}{P_{\triangle BCC_{1}}}}.}

W podobny sposób otrzymujemy też

A C 1 C 1 B = P A C 1 P P B C 1 P . {\displaystyle {\frac {AC_{1}}{C_{1}B}}={\frac {P_{\triangle AC_{1}P}}{P_{\triangle BC_{1}P}}}.}

Zatem

A C 1 C 1 B = P A C P + P A C 1 P P B C P + P B C 1 P = P A C 1 P P B C 1 P , {\displaystyle {\frac {AC_{1}}{C_{1}B}}={\frac {P_{\triangle ACP}+P_{\triangle AC_{1}P}}{P_{\triangle BCP}+P_{\triangle BC_{1}P}}}={\frac {P_{\triangle AC_{1}P}}{P_{\triangle BC_{1}P}}},}

a z tych równości wynika, że

(i)   A C 1 C 1 B = P A C P P B C P . {\displaystyle {\frac {AC_{1}}{C_{1}B}}={\frac {P_{\triangle ACP}}{P_{\triangle BCP}}}.}

Analogicznie uzasadniamy równość

(ii)   A B 1 B 1 C = P A P B P B C P . {\displaystyle {\frac {AB_{1}}{B_{1}C}}={\frac {P_{\triangle APB}}{P_{\triangle BCP}}}.}

Dodając stronami równości (i) oraz (ii), otrzymujemy

A B 1 B 1 C + A C 1 C 1 B = P A P C + P A P B P B C P = A P P A 1 , {\displaystyle {\frac {AB_{1}}{B_{1}C}}+{\frac {AC_{1}}{C_{1}B}}={\frac {P_{\triangle APC}+P_{\triangle APB}}{P_{\triangle BCP}}}={\frac {AP}{PA_{1}}},}

co należało wykazać.

Zobacz też

  • twierdzenie Cevy
  • twierdzenie Menelaosa
  • twierdzenie Napoleona

Przypisy

  1. S. I. Zetel: Geometria trójkąta. PWSZ, 1964, s. 22.

Linki zewnętrzne

  • Eric W.E.W. Weisstein Eric W.E.W., van Aubel’s Theorem, [w:] MathWorld, Wolfram Research  (ang.).
  • Warendorff, Jay: Van Aubel’s Theorem for Triangles – a demonstration. MathWorld – A Wolfram Web Resource. (ang.).
  • Warendorff, Jay: Van Aubel’s Theorem for Quadrilaterals – a demonstration. MathWorld – A Wolfram Web Resource. (ang.).