Tadeusz Stanisław Kierst

Tadeusz Stanisław Kierst
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

1 października 1899
Warszawa

Data i miejsce śmierci

2 lutego 1975
Łódź

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

21 pułk piechoty
84 pułk piechoty

Stanowiska

dowódca kompanii
adiutant
dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

Kampania wrześniowa
Obrona Modlina

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Tadeusz Stanisław Kierst (ur. 1 października 1899 w Warszawie, zm. 2 lutego 1975 w Łodzi) – podpułkownik Wojska Polskiego.

Życiorys

W rodzinnym mieście uczęszczał do gimnazjum, a następnie służył w Legionach Polskich[1]. Uczestnik walk o niepodległość. Od 1916 członek Polskiej Organizacji Wojskowej. Od listopada 1918 służył w Wojsku Polskim. W listopadzie 1918 brał udział w rozbrajaniu Niemców. W Warszawie ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty i dekretem z 17 października 1919 został mianowany podporucznikiem piechoty z dniem 1 listopada 1919[1]. W okresie międzywojennym służył w 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy”[2][3][4] w Warszawie na stanowisku dowódcy kompanii, a później był adiutantem pułku i dowódcą szkolnej kompanii podoficerskiej[5]. 10 stycznia 1921 został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1921[6][1]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 2405. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. 1 stycznia 1928 awansował na stopień kapitana. 8 kwietnia 1935 został przeniesiony do 84 pułku piechoty w Pińsku na stanowisko dowódcy batalionu[1][8]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 95. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9].

W czasie wojny obronnej 1939 roku był w tym pułku dowódcą II batalionu[5]. Od 14 września 1939 walczył w obronie Modlina[5]. Od 30 września 1939, po kapitulacji załogi twierdzy modlińskiej, przebywał w niemieckiej niewoli, w obozie przejściowym w Działdowie, w koszarach III batalionu 32 pułku piechoty[1]. 25 października 1939 został aresztowany z dwoma innymi oficerami pułku pod zarzutem złego traktowania jeńców wziętych do niewoli 15 września 1939, w czasie wypadu 84 pp. na Leszno. Wywieziony do więzienia w Płocku, a po długim śledztwie został w czerwcu 1941 uniewinniony przez niemiecki sąd wojskowy[10][1][a]. Do wiosny 1945 przebywał w Oflagu II C Woldenberg[5].

W 1946 powrócił do kraju i zamieszkał w Łodzi. Początkowo pracował w przemyśle włókienniczym, a następnie do 1965 w spółdzielczości pracy. Był aktywnym działaczem Okręgowej Komisji Historycznej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Łodzi[5][11]. W 1970 Minister Obrony Narodowej awansował go na stopień podpułkownika.

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ Wesołowski i Stepan podają w książce datę aresztowania 15 października 1939, a jeńców wziętych do niewoli 13 września 1939.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Wesołowski i Stepan 2012 ↓, s. 386.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 185;442.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 174;384.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 37;226.
  5. ↑ a b c d e Bielski 1991 ↓, s. 389.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 226.
  7. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 113.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 kwietnia 1935 roku, s. 41.
  9. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 342.
  10. ↑ Włodzimierz M. Drzewieniecki, Wrześniowe wspomnienia podporucznika, s. 156–157.
  11. ↑ Wesołowski i Stepan 2012 ↓, s. 387.
  12. ↑ M.P. z 1934 r. nr 23, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - zamiast uprzednio nadanego Medalu Niepodległości (M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172).
  13. ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 365.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 1–2 (72), Warszawa 1975, s. 727.
  • Włodzimierz M. Drzewieniecki, Wrześniowe wspomnienia podporucznika, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1978.
  • Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, s. 389. ISBN 83-11-07836-X.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
  • Andrzej Wesołowski, Kamil Stepan: Mobilizacja marcowa 1939 T–2: dokumenty i relacje. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe im. mjr. Bolesława Waligóry, 2012, s. 386–387. ISBN 978-83-934259-5-2.