Syn pułku
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f3/Boles%C5%82aw_Kieniewicz.jpg/220px-Boles%C5%82aw_Kieniewicz.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/94/Odznaka_SynPu%C5%82ku.png/220px-Odznaka_SynPu%C5%82ku.png)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/69/%D0%A1%D0%BA%D1%83%D0%BB%D1%8C%D0%BF%D1%82%D1%83%D1%80%D0%B0_%D0%BF%D0%B0%D1%80%D1%82%D0%B8%D0%B7%D0%B0%D0%BD_%D0%B2_%D0%9A%D0%B8%D0%B5%D0%B2%D1%81%D0%BA%D0%BE%D0%BC_%D0%BC%D1%83%D0%B7%D0%B5%D0%B5_%D0%92%D0%9E%D0%92.jpg/220px-%D0%A1%D0%BA%D1%83%D0%BB%D1%8C%D0%BF%D1%82%D1%83%D1%80%D0%B0_%D0%BF%D0%B0%D1%80%D1%82%D0%B8%D0%B7%D0%B0%D0%BD_%D0%B2_%D0%9A%D0%B8%D0%B5%D0%B2%D1%81%D0%BA%D0%BE%D0%BC_%D0%BC%D1%83%D0%B7%D0%B5%D0%B5_%D0%92%D0%9E%D0%92.jpg)
Syn pułku – potoczne, później oficjalne określenie dzieci żołnierzy.
Historia
Synami pułku nazywano w okresie wojen napoleońskich (1799–1815) dzieci, najczęściej sieroty po poległych żołnierzach lub markietanach ciągnących za wojskiem, przygarnięte przez oddziały wojskowe. Dzieci, najczęściej chłopcy, pełnili zwykle funkcje łączników, doboszów, wykonywali proste polecenia i sporadycznie przystępowali do bitew z bronią w ręku[1]. W okresie II Rzeczypospolitej niektórym pułkom również zdarzało się adoptować sieroty które mieszkały w domu dziecka, ale były objęte patronatem wojska, między innymi chodziły do szkoły w mundurach jednostki opiekuńczej[2].
II wojna światowa
Wojsko Polskie tworzone w Związku Radzieckim w czasie II wojny światowej (1939–1945) nierzadko roztaczało opiekę nad nieletnimi Polakami, pozbawionymi opieki, ratując ich w ten sposób przed prawdopodobnym w takiej sytuacji zagłodzeniem. Zależnie od wieku, różna była sytuacja synów pułku: starsi zazwyczaj brali udział w walce, natomiast młodszym dowództwo wojskowe starało się zapewnić opiekę, i wszędzie tam gdzie to tylko było możliwe, edukację. Z synów pułku rekrutowali się w dużej mierze uczniowie Junackiej Szkoły Kadetów powstałej w Palestynie przy Armii Andersa. Synami pułku nazywano też dzieci przygarnięte przez polskie oddziały partyzanckie, między innymi ocalałe po pacyfikacjach wsi. W pierwszych latach powojennych niektóre jednostki wojskowe kontynuowały tradycję podejmując zbiorową opiekę nad wojennymi sierotami[1].
Upamiętnienie
W 1840 roku odbyła się premiera włoskiej opery komicznej Córka pułku, autorstwa Gaetana Donizettiego. W 1968 roku ustanowiono odznakę pamiątkową „Syn Pułku” którą nadawano tym osobom, które jako dzieci żołnierze podczas II wojny światowej, nie mając ukończonych 17 lat brały udział w walkach z niemieckim okupantem w jednostkach ludowego Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i w oddziałach partyzanckich[3]. W 1996 roku w gdańskim parku Akademickim odsłonięto pomnik w formie głazu narzutowego, upamiętniający synów pułku, z napisem o treści: „W hołdzie najmłodszym żołnierzom walczącym na wszystkich frontach ojczyzny w latach 1939-1945”[2].
Nazwą Synów Pułku ochrzczono kilka ulic (między innymi w Warszawie, Poznaniu, Białymstoku, Płocku, Bydgoszczy, Olsztynie i Gdańsku) i szkół (między innymi Szkoła Podstawowa nr 1 im. Synów Pułku w Bystrej, Samorządowa Szkoła Podstawowa im. „Synów Pułku” nr 31 w Gdyni, Szkoła Podstawowa nr 28 z Oddziałami Integracyjnymi im. Synów Pułku Ziemi Lubelskiej w Lublinie, Zespół Szkół Sportowych nr 1 w Białymstoku, Zespół Szkół nr 19 w Bydgoszczy, Zespół Szkół im. Synów Pułku w Węglowicach, Zespół Szkół Rolniczo-Budowlanych nr 3 im. Synów Pułku w Lesznie)[potrzebny przypis].