Stanisław Palle

Stanisław Palle
tytularny pułkownik piechoty tytularny pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

19 kwietnia 1878
Rząśno

Data i miejsce śmierci

9 kwietnia 1926
Rajcza

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

38 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Broń Świętego Jerzego Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie)

Stanisław Palle[a] (ur. 19 kwietnia 1878 w Rząśnie, zm. 9 kwietnia 1926 w Rajczy) – tytularny pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 19 kwietnia 1878 w Rząśnie, w powiecie łowickim ówczesnej guberni warszawskiej[2], w rodzinie Wiktora (1836–1884) i Eleonory z Szymańskich (1838–1906). 1 stycznia 1909, w stopniu porucznika, pełnił służbę w 59 Lubelskim Pułku Piechoty w Odessie, należącym do 15 Dywizji Piechoty[1]. W 1915, w stopniu kapitana, służył w 33 Syberyjskim Pułku Strzelców należącym do 9 Syberyjskiej Dywizji Strzelców, która wchodziła w skład 4 Syberyjskiego Korpusu Armijnego[3][4]. 12 lipca tego roku został ranny[4]. 22 lipca 1915 został nagrodzony Orężem Św. Jerzego za to, że „10 marca 1915 w walce pod wsią Karaska dowodząc dwiema kompaniami zaatakował okopy Niemców pod morderczym ogniem, wybił ich bagnetami i trzymał się”[4]. Awansował na podpułkownika[4].

3 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłego I Korpusu Polskiego i armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika ze starszeństwem z 21 maja 1917 i przydzielony do Łódzkiego Okręgowego Pułku Piechoty[5] w Łodzi na stanowisko dowódcy pułku[6]. Pułkiem dowodził do 12 stycznia 1919 po czym wyjechał na front wołyński jako tymczasowy dowódca II batalionu 28 Pułku Piechoty[7]. Wiosną tego roku dowodził grupą swojego imienia operującą w rejonie Rawy Ruskiej przeciwko Ukraińcom[8]. W czasie ataku na Magierów i Niemirów „przez kilka dni napadała to na jedną, to na drugą miejscowość, rozbijając w ten sposób około 8 ukraińskich sotni, biorąc stu kilkudziesięciu jeńców, kilka karabinów maszynowych, dużo taboru, kasę batalionową itp.”[9] 9 grudnia 1919 objął dowództwo 38 Pułku Piechoty[10]. Na jego czele do maja 1920 walczył przeciwko bolszewikom[11]. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[12]. 21 czerwca tego roku minister spraw wojskowych zezwolił mu korzystać tytularnie ze stopnia pułkownika[13].

1 czerwca 1921 pełnił służbę w Oddziale I Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego oddziałem macierzystym był nadal 38 pp[14]. Następnie został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Pińczów na stanowisko komendanta. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 34. lokatą w korpusie oficerów piechoty[15]. Z dniem 10 września tego roku został przydzielony do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X[16]. Później został przeniesiony macierzyście do 2 Pułku Piechoty Legionów i przydzielony do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V[17]. W marcu 1924, w związku z likwidacją Rezerwy Oficerów Sztabowych, został przydzielony do dyspozycji dowódcy 20 Pułku Piechoty[18]. W kwietniu tego roku został przeniesiony do 39 Pułku Piechoty w Jarosławiu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[19][20]. W maju 1925 został przeniesiony do 60 Pułku Piechoty w Ostrowie Wielkopolskim na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[21]. W lipcu tego roku został przeniesiony do 42 Pułku Piechoty w Białymstoku na takie samo stanowisko[22]. Zmarł 9 kwietnia 1926 w Rajczy[23].

Ordery i odznaczenia

  • Krzyż Walecznych[24]
  • Oręż Św. Jerzego – 25 lipca 1915[4][3]
  • Order Świętej Anny 2 stopnia z mieczami – 29 grudnia 1916[4]
  • Order Świętego Stanisława 2 stopnia z mieczami – 19 listopada 1916[4]
  • Order Świętej Anny 4 stopnia z napisem „Za odwagę” – 20 września 1915[4]

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji Armii Imperium Rosyjskiego figurował jako „Палле Станислав Викторович”[1].

Przypisy

  1. ↑ a b Ogólny spis oficerów 1909 ↓, s. 243.
  2. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-03]..
  3. ↑ a b Георгиевские кавалеры периода Первой мировой войны: именные списки – П.. Культура, история и традиции Рязанского края. [dostęp 2020-12-02]..
  4. ↑ a b c d e f g h Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Палле Станислав Виктор. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2022-12-03]. (ros.).
  5. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 10 z 11 grudnia 1918 roku, poz. 226, 245.
  6. ↑ Zaborowski 1928 ↓, s. 8.
  7. ↑ Kozłowski 2008 ↓, s. 80-81.
  8. ↑ Kozłowski 2008 ↓, s. 81.
  9. ↑ Romer 2011 ↓, s. 229.
  10. ↑ Kulczycki 1928 ↓, s. 14.
  11. ↑ Kulczycki 1928 ↓, s. 19.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 23 czerwca 1920 roku, s. 499, jako dowódca 38 pp.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 30 czerwca 1920 roku, s. 524.
  14. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 129.
  15. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 22.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 26 sierpnia 1922 roku, s. 639.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 128, 397.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 11 marca 1924 roku, s. 115.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 8 kwietnia 1924 roku, s. 191.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 222, 341.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 263, 272.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 77 z 24 lipca 1925 roku, s. 414.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 28 czerwca 1926 roku, s. 201.
  24. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-03]..

Bibliografia

  • Общий список офицерским чинам русской императорской армии. Составлен по 1-е января 1909 г.. Sankt Petersburg: Drukarnia Wojskowa, 1909.
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Włodzimierz Kozłowski. Dowódcy 28 Pułku Strzelców Kaniowskich (Łódź) 1918–1939. Próba charakterystyki. „Rocznik Łódzki”. LV, 2008. Łódź: Polskie Towarzystwo Historyczne, Oddział w Łodzi. ISSN 0080-3502. 
  • Józef Kulczycki: Zarys historji wojennej 38-go pułku strzelców lwowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
  • Jan Edward Romer: Pamiętniki. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2011. ISBN 978-83-11-11629-0.
  • Wacław Zaborowski: Zarys historji wojennej 28-go pułku strzelców kaniowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.