Sebastiano Conca

Sebastiano Conca

Data i miejsce urodzenia	1680 Gaeta
Data i miejsce śmierci	1764 Neapol
Narodowość	włoska
Dziedzina sztuki	malarstwo
Epoka	barok
Multimedia w Wikimedia Commons

Sebastiano Conca (ur. w 1680 w Gaecie, zm. w 1764 w Neapolu) – włoski malarz okresu baroku.

Uczył się u Francesca Solimeny w Neapolu. W 1709 przeniósł się do Rzymu, gdzie został członkiem Akademii św. Łukasza. Po krótkim pobycie w Turynie w 1751 powrócił na stałe do Neapolu.

Jego uczniami byli m.in. Tommaso Conca i Corrado Giaquinto.

• Aleksander Wielki w Świątyni Jerozolimskiej – Madryt, Prado
• Chrystus w Ogrójcu (1746) – Rzym, Pinakoteka Watykańska
• Cud św. Turibia, arcybiskupa Limy (1726) – Rzym, Pinakoteka Watykańska
• Gloryfikacja św. Cecylii – Florencja, Galleria Palatina
• Prezentacja Marii w świątyni - Klasztor Ofiarowania w Świątyni, Monte Argentario
• Madonna ze śpiącym Dzieciątkiem – Sankt Petersburg, Ermitaż
• Opłakiwanie Chrystusa (1746) – Rzym, Pinakoteka Watykańska
• Pokłon pasterzy – Los Angeles, J. Paul Getty Museum
• Pokłon Trzech Króli – Tour, Musée des Beaux-Arts
• Rinaldi i Armida – Saint Louis Art Museum
• Sybilla – Museum of Fine Arts w Bostonie
• Święta Rodzina ze świętymi – Londyn, Dulwich Picture Gallery
• Trójca Święta – Macerata, Kościół św. Pawła^[1]

• C. Pietrangeli, Watykan. Arcydzieła malarstwa, Warszawa: Arkady, 2000, ISBN 83-213-3979-4