Schwerer Wehrmachtschlepper
Dane podstawowe | |||
Państwo | III Rzesza | ||
---|---|---|---|
Producent | Büssing-NAG, Ringhoffer-Tatra | ||
Typ pojazdu | ciągnik półgąsienicowy | ||
Trakcja | półgąsięnicowa | ||
Załoga | 1 | ||
Historia | |||
Produkcja | 1943–1945 | ||
Wycofanie | 1945 | ||
Egzemplarze | ok. 1000 | ||
Dane techniczne | |||
Silnik | 6-cylindrowy, chłodzony cieczą silnik typu Maybach HL 42TRKMS o mocy 100 KM | ||
Poj. zb. paliwa | 240 l | ||
Długość | 6,68 m | ||
Szerokość | 2,50 m | ||
Wysokość | 2,83 m | ||
Masa | 10 t | ||
Osiągi | |||
Prędkość | 27 km/h | ||
Zasięg pojazdu | 300 km na drodze, 100 km w terenie | ||
Dane operacyjne | |||
Użytkownicy | |||
III Rzesza | |||
|
Schwerer Wehrmachtschlepper (sWS) – niemiecki ciągnik półgąsienicowy, używany podczas II wojny światowej.
Zamówienie
Armia niemiecka żądała znormalizowanego ciągnika półgąsienicowego, taniego i prostego w produkcji. Waffenamt zamówił w 1942 roku w firmie Büssing-NAG projekt takiego właśnie pojazdu[1]
Produkcja
Wozy półgąsienicowe są z natury skomplikowanymi konstrukcjami, co powoduje, że proces projektowania jest raczej powolny. Mimo to produkcja nowego ciągnika rozpoczęła się już jesienią 1943 roku w berlińskich zakładach Büssing-NAG i w zakładach Ringhoffer-Tatra w Kolinie. Nie przypisywano mu nigdy numeru Sd.Kfz., a powszechnie nazywany był schwerer Wehrmachtschlepper (ciężki ciągnik armii). W związku z późniejszym wejściem do produkcji, do końca wojny wyprodukowano ich jedynie ok. 1000[1].
Schwerer Wehrmachtschlepper (gep. Ausf.)
Schwerer Wehrmachtschlepper w planach niemieckiej armii miał być standardowym ciężkim ciągnikiem holowniczym. Nigdy nie osiągnął tego statusu. Jednak z powodu większej ładowności i lepszych właściwości podczas jazdy terenowej w porównaniu z Maultierem, wojsko chciało go wykorzystać w roli transportera uzbrojonego w wyrzutnię rakietową Nebelwerfer, co nastąpiło w połowie 1944 roku. Kadłub został opancerzony w podobny sposób jak w pojeździe 15 cm Panzerwerfer 42 auf Selbstfahrlafette. Zamontowano również na nim 10-lufową wyrzutnię Nebelwerfer 42. Pojazdy na podwoziu sWS mogły dodatkowo zabierać większą ilość amunicji niż pojazdy na podwoziu Maultiera. Inna opancerzona kabina została zaprojekotwana dla wersji z rozkładanymi burtami, która stanowiła doskonałą platformę dla działa przeciwlotniczego 3,7 cm FlaK 43 L/89 kalibru 37 mm. Obie wersje pojazdu weszły do służby w połowie 1944 r. i pozostały w niej do końca wojny[2].
Przypisy
Bibliografia
- David Doyle: Niemieckie pojazdy wojskowe II wojny światowej. Poznań (Polska): Vesper, 2005 (świat), 2012 (Polska). ISBN 978-83-7731-080-9.
- p
- d
- e