Prakrytilaja

Prakrytilaja (rozpuszczeni w prakryti) – w hinduizmie to grupa istot nadludzkich, które osiągają niezróżnicowane samadhi (asampradźniatasamadhi) drogą naturalną, czyli poprzez bhawę, w przeciwieństwie do adeptów jogi, którzy posługują się technikami medytacyjnymi (upaja). Prakrytilaja to istoty pozostające w sposób stały w medytacji (dhjana) której obiektem jest prakryti lub prakryti ożywiona przez Iśwarę. Przenikając w subtelny sposób, wszystkie poziomy (kośa, loka, awarana) wszechświata, aż do nieprzejawionej prakryti (mulaprakryti) – osiągają dzięki temu stan utożsamienia bóstwa. Jogabhaszja Wjasy objaśnia, że przebywając w stanie wyzwolenia moksza, znajdują się ponad siedmioma lokami (czyli nawet ponad satjaloką) i trailokja – trójpoziomowym światem Brahmy.

Prakrytilaja wymienił Patańdźali w Jogasutrach (JS.I.19) obok istot bezcielesnych wideha, również osiągających asampradźniatasamadhi drogą naturalną, czyli poprzez bhawę oraz Wjasa w komentarzu do sutry nr 26 księgi trzeciej (JS.III.26).

• Laja
• Pralaja

• II. Techniki autonomii. Samadhi „bez podpory” i wyzwolenie ostateczne. W: Mircea Eliade: Joga. Nieśmiertelność i wolność. Tomasz Ruciński (oprac.). Wyd. 2. Warszawa: PWN, 1997, s. 107–108. ISBN 83-01-12283-8.
• Leon Cyboran: Klasyczna joga indyjska. Jogasutry przypisywane Patańdżalemu i Jogabhaszja, czyli komentarz do Jogasutr przypisywany Wjasie. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, 1986, s. 22,168,342, seria: Biblioteka Klasyków Filozofii. ISBN 83-01-05354-2.