Powierzchnia nieciągłości
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Powierzchnia nieciągłości (nieciągłość) – powierzchnia lub wąska strefa w głębi Ziemi, stanowiąca granicę ośrodków o różnych własnościach fizycznych, wyrażająca się w zmianie właściwości fal sejsmicznych, padających na taką granicę[1].
Najwyraźniejsze nieciągłości rozdzielają skorupę ziemską, płaszcz oraz jądro Ziemi. Na tych granicach następuje nagła zmiana gęstości materii, następstwem czego jest odbicie oraz załamanie fal sejsmicznych, a także zmiana ich prędkości.
Najbardziej znana jest strefa (nieciągłość) Moho, która oddziela skorupę ziemską od płaszcza[1]. Została odkryta jako pierwsza, w 1909 r.
Strefa (nieciągłość) Wiecherta-Gutenberga oddziela płaszcz ziemski od jądra zewnętrznego i jest najbardziej wyraźna, gdyż stykają się tam ciała stałe oraz ciekłe[1].
Termin powierzchnia nieciągłości w geologii często oznacza też wszelkiego rodzaju powierzchnie, gdzie przerwana jest pierwotna ciągłość masywu skalnego, np. wskutek powstania uskoku.