Pietro Gravina
| Kardynał prezbiter | |||
 | |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 16 grudnia 1749 | ||
| Data i miejsce śmierci | 6 grudnia 1830 | ||
| Miejsce pochówku | Katedra w Palermo | ||
| Arcybiskup Palermo | |||
| Okres sprawowania | 1816–1830 | ||
| Wyznanie | katolicyzm | ||
| Kościół | |||
| Prezbiterat | 7 kwietnia 1792 | ||
| Sakra biskupia | 14 września 1794 | ||
| Kreacja kardynalska | 8 marca 1816 | ||
| Kościół tytularny | |||
| |||
| Data konsekracji | 14 września 1794 | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | Nicola Buschi | ||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Pietro Gravina (ur. 16 grudnia 1749 w Montevago, zm. 6 grudnia 1830 w Palermo) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 16 grudnia 1749 roku w Montevago, jako syn Giovanniego Graviny Moncady i Eleonory Napoli di Montaperto[1]. Studiował na la Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure. Następnie został referendarzem Trybunału Obojga Sygnatur i protonotariuszem apostolskim[1]. 7 kwietnia 1792 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. 12 września 1794 roku został tytularnym arcybiskupem Nicei, a dwa dni później przyjął sakrę[2]. W latach 1794–1800 był nuncjuszem w Szwajcarii, a w okresie 1803–1816 – w Hiszpanii[1][2]. Z powodu konfliktu z Ludwikiem Marią Burbonem y Vallabrigą od 1812 do 1813 roku przebywał na wygnaniu w Portugalii[1]. 8 marca 1816 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny San Lorenzo in Panisperna[2]. W tym samym roku został arcybiskupem Palermo[2]. Zmarł tamże 6 grudnia 1830 roku[1].
Przypisy
Kontrola autorytatywna (osoba):
