Pabonka
Fragment pustelni | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Miejscowość | Lhasa | ||
Kościół | |||
Rodzaj klasztoru | klasztor buddyjski | ||
Właściciel | Gelug | ||
Typ zakonu | męski | ||
Założyciel klasztoru | Songcen Gampo | ||
Styl | tybetański | ||
Materiał budowlany | drewno, cegła, kamień | ||
Data budowy | VII wiek | ||
Położenie na mapie Chin | |||
29°43′11″N 91°07′06″E/29,719722 91,118333 | |||
|
Pustelnia Pabonka (tybet. Pha bong kha) – klasztor buddyjski, najważniejsza i największa pustelnia klasztoru Sera. Znajduje się na północnych przedmieściach Lhasy, Tybetański Region Autonomiczny, Chiny[1].
Jest to prawdopodobnie jeden z najstarszych klasztorów Lhasy, starszy niż Dżokhang i Ramocze. Jego fundatorem był w VII wieku król Songcen Gampo na miejscu wcześniej istniejącej twierdzy. Było to od początku miejsce medytacji i odosobnień najważniejszych osób w Tybecie (król Trisong Decen, Guru Rinpocze, twórca alfabetu tybetańskiego Thonmi Sambhota, Congkhapa oraz liczni dalajlamowie). Pabonka została zburzona przez króla Langdarmę w 841 r. i przebudowana w XI wieku. Mieściła wówczas 200 mnichów. Do 1959 r. Pabonka była niezależnym klasztorem. Po zniszczeniach rewolucji kulturalnej została odbudowana przez klasztor Sera i od tej pory mu podlega. Wyposażenie Pabonki jest w większości oryginalne, gdyż mnisi ukryli je przed zniszczeniami w 1959 r. Najważniejszy posąg kultowy w klasztorze to rzekomo samoistnie utworzona w skale figura Czenreziga. Na piętrze znajdują się pokoje dalajlamów (od V do obecnego XIV). W kaplicach można zobaczyć liczne cenne dary wotywne pielgrzymów. Niedaleko klasztoru znajduje się 108 czortenów oraz miejsce tradycyjnych pogrzebów powietrznych[1].