P36
![]() | |||
Producent |
| ||
---|---|---|---|
Lata budowy | 1950,1953-1956 | ||
Układ osi | 2’D2’ (oo OOOO oo) | ||
Wymiary | |||
Masa pustego parowozu | 120,4 t | ||
Masa służbowa | 133,2 t | ||
Długość z tendrem | 29 800 mm | ||
Wysokość | 5110 mm | ||
Średnica kół napędnych | 1850 mm | ||
Średnica kół tocznych | 900 mm (przednie), 1050 (tylne) | ||
Napęd | |||
Trakcja | parowa | ||
Ciśnienie w kotle | 15 atm | ||
Powierzchnia ogrzewalna kotła | 243,2 m² | ||
Powierzchnia przegrzewacza | 132,1 m² | ||
Powierzchnia rusztu | 6,8 m² | ||
Średnica cylindra | 575 mm | ||
Skok tłoka | 800 mm | ||
Parametry eksploatacyjne | |||
Moc znamionowa | 2800−3077 KM | ||
Prędkość konstrukcyjna | 125 km/h | ||
|
P36 − radziecki parowóz osobowy, produkowany w zakładach W.W. Kujbyszewa w Kołomnie w latach 1950−1956. Był to ostatni typ parowozu produkowany w tych zakładach.
Historia
Prototyp parowozu, oznaczony P36-0001, zbudowano w marcu 1950 roku. Różnił się on od późniejszych seryjnych kształtem obudowy przodu, blach odchylających dym oraz tendrem. Budowę serii P36 rozpoczęto dopiero w 1953 roku. Ogółem wyprodukowano 251 sztuk.
Eksploatacja
Parowozy te obsługiwały pociągi pospieszne z Moskwy do Leningradu, Brześcia i Mińska. Od 1971 roku ich liczba w europejskich częściach ZSRR zaczęła maleć, bo wiele z nich przeszło do obsługi pociągów pasażerskich na Syberii. Kasacje pierwszych parowozów tej serii zaczęły się w 1982 roku. Ich kotły często ustawiano w fabrykach jako stacjonarne wytwornice pary.
Do dziś zachowało się kilkanaście egzemplarzy, w tym 5 sprawnych.
Bibliografia
- Edward Hessel. Parowóz P36. „Świat kolei”, s. 15-17, nr. 1 (32) 1996. Łódź: EMI-PRESS. ISSN 1234-5962.