Płaszczyzna Z

Płaszczyzna Z, płaszczyzna z – płaszczyzna zmiennych zespolonych uzyskanych na drodze przekształcenia do dziedziny z {\displaystyle z} za pomocą transformaty Z – w teorii sterowania jedno z fundamentalnych narzędzi analizy i syntezy układów dyskretnych. Jej odpowiednikiem dla układów czasu ciągłego jest płaszczyzna S.

Własności

Zmienna z {\displaystyle z} jest zmienną zespoloną z częścią rzeczywistą i częścią urojoną. Innymi słowy z {\displaystyle z} można zdefiniować w następujący sposób:

z = Re ( z ) + j Im ( z ) . {\displaystyle z=\operatorname {Re} (z)+j\operatorname {Im} (z).}

Jako że zmienna z {\displaystyle z} może być rozbita na dwa niezależne komponenty, to często sensowne jest przedstawienie tej zmiennej na płaszczyźnie Z, gdzie oś pozioma reprezentuje rzeczywistą część z , {\displaystyle z,} a pionowa oś – amplitudę urojonej części z . {\displaystyle z.}

Warto przy tym zauważyć, że jeśli zdefiniujemy z , {\displaystyle z,} korzystając z wyrażeń transformaty z gwiazdką:

z = e s T , {\displaystyle z=e^{sT},}

to można dokonać rozdzielenia s {\displaystyle s} na część rzeczywistą i urojoną:

s = σ + j ω . {\displaystyle s=\sigma +j\omega .}

Po włączeniu powyższego do równania na z {\displaystyle z} uzyskuje się:

z = e ( σ + j ω ) T = e σ T e j ω T . {\displaystyle z=e^{(\sigma +j\omega )T}=e^{\sigma T}e^{j\omega T}.}

Korzystając z wzoru Eulera, można rozdzielić eksponentę zespoloną jako:

z = e σ T ( cos ( ω T ) + j sin ( ω T ) ) . {\displaystyle z=e^{\sigma T}(\cos(\omega T)+j\sin(\omega T)).}

Jeśli ponadto zdefiniuje się nowe zmienne M {\displaystyle M} i ϕ , {\displaystyle \phi ,} takie że:

M = e σ T , {\displaystyle M=e^{\sigma T},}
ϕ = ω T , {\displaystyle \phi =\omega T,}

można zapisać z {\displaystyle z} korzystając z wyrażeń M {\displaystyle M} i ϕ , {\displaystyle \phi ,} jako równanie Eulera:

z = M cos ( ϕ ) + j M sin ( ϕ ) . {\displaystyle z=M\cos(\phi )+jM\sin(\phi ).}

Co stanowi reprezentację biegunową (polarną) zmiennej z , {\displaystyle z,} z amplitudą funkcji biegunowej ( M ) {\displaystyle (M)} opartą na części rzeczywistej zmiennej s , {\displaystyle s,} a kąt funkcji biegunowej ( ϕ ) {\displaystyle (\phi )} oparty jest na urojonej części s . {\displaystyle s.}

Notacja

Uwaga: Ściśle rzecz biorąc nazwy zmiennych zapisuje się małą literą (np. zmienna s {\displaystyle s} ) a płaszczyzn i transformat dużą: płaszczyzna Z, transformata Z. W praktyce jednak nie zawsze jest to przestrzegane i spotyka się zapisy w każdym przypadku, także z małą literą np. płaszczyzna z.

Zobacz też