Obromino

Obromino

wieś
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Powiat	pyrzycki
Gmina	Pyrzyce
Liczba ludności (2022)	148[2]
Strefa numeracyjna	91
Kod pocztowy	74-230[3]
Tablice rejestracyjne	ZPY
SIMC	0781960
Położenie na mapie gminy Pyrzyce Obromino
Położenie na mapie Polski Obromino
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Obromino
Położenie na mapie powiatu pyrzyckiego Obromino
53°06′50″N 14°56′49″E/53,113889 14,946944[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2017-03 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Obromino – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie pyrzyckim, w gminie Pyrzyce. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa szczecińskiego. Położona jest na południowy zachód od Gór Lipowych, w sąsiedztwie Letnina.

Wieś pojawia się w źródłach pisanych w 1250. Wtedy książę Barnim I przygotowując fundację klasztoru augustianek w Pyrzycach, uporządkował stan własności nadawanej zakonnicom parafii pyrzyckiej i nadał im Obromino wraz z nadwyżkami, tj. wraz z ziemią niemieszczącą się po pomiarach w ramach 64 łanów. W 1311 książę Otton I nadał im jeszcze 14 łanów z okolic Obromina z przeznaczeniem na zakończenie budowy klasztoru. Kościół powstał prawdopodobnie w XIII w., gdyż z 1311 r. pochodzą informacje o proboszczu Janie, a w 1312 r. patronat nad kościołem potwierdzono augustiankom.

W 1276 Ziemie Lipiańskie wraz z częścią Obromina biskup kamieński sprzedał margrabiom brandenburskim. Przez wieś przechodziła granica państwowa. Połowa wsi licząca 28 łanów znajdowała się w Ziemiach Lipiańskich. W 1369 r. margrabia Otton zaświadczał, że jego wierzyciele z rodu Wedlów z Krzywnicy mają też prawo poboru podatków od chłopów z Obromina przez 4 lata. W 1382 książę szczeciński Świętobor zaświadczał, że rycerz Henryk de Grapow przekazał augustiankom czynsz z 12 łanów. W XVI w. cała wieś augustianek, po reformacji weszła w skład domeny książęcej w Pyrzycach, ponieważ w 1549 r. po układzie z Brandenburgią wieś w całości włączono do księstwa pomorskiego.

W 1583 r. ustanowiono w Obrominie parafię z filią w Mechowie. W 1704 o kościele napisano, że jest bardzo stary z barokową wieżą, trzema dzwonami w tym z 1343 roku. Tego roku zbudowano nową szkołę, zarazem dom zakrystiana. W XVIII w. zbudowano nowy kościół. Parafię zniesiono w 1812, a kościół stał się filią kościoła św. Maurycego w Pyrzycach. W 1839 mieszkańcy zażądali parafii i sprawa w 1841 oparła się o tron królewski.

W połowie XIX w. było tu 14 gospodarstw chłopskich, 4 zagrodnicze, 137 mórg parafii, 94 morgi kościoła na polu św. Katarzyny, kuźnia, stara karczma, 4 budy. Pola wsi liczyły 2451 mórg, z tego 2225 pod pługiem, 80 łąk. W 41 domach mieszkało 296 osób. Hodowano 44 konie, 33 woły.

W 1867 powstała parafia z filią w Mechowie. W 1939 w 56 domach 246 mieszkańców, w tym 10 gospodarstw o areale ponad 20 ha, największe Franza Kaliana 89 ha, Paula Witte 69 ha.

21 stycznia 1945 r. do wsi wkroczyły oddziały radzieckie. Od wiosny napływały grupy osadników. Przez urzędy i osadników wieś zwana Wobermino, Webermin, Dobromino (1945), Władysławów (w 1946 r. od pierwszego sołtysa). Po II wojnie światowej kościół nie nadawał się do użytku, zbudowano na nowo fundamenty i mury, odbudowę zakończono w 1962 r., poświęcony został 3 maja 1964. Kościół stał się parafialnym 31 grudnia 1986 r., w 1991 r. ponownie stał się filialnym. Zabytkowe dzwony z 1343 r., pęknięte, bez serc, nie nadawały się do użytku. W 2001 r. zostały wypożyczone do Działu Regionalnego Pyrzyckiej Biblioteki Publicznej. We wsi znajdują się zabudowania chłopskie z XVIII—XIX w., jak dom m.in. Wszołów nr 24, czy stodoła Kuźmińskich.

Liczba mieszkańców 242 w 1961, 256 w 1968, 204 w 1980, 182 w 1988, 178 w 1995, 167 w 2007 roku.

• "Pyrzyce i okolice poprzez wieki", Edward Rymar, str. 355, Pyrzyce 2009 r. ISBN 978-83-928772-0-2