Pseudonim | Dark Destroyer |
Data i miejsce urodzenia | 22 stycznia 1964 Ilford |
Obywatelstwo | Anglia |
Wzrost | 177 cm |
Styl walki | praworęczny |
Kategoria wagowa | średnia super średnia |
Bilans walk zawodowych |
Liczba walk | 48 |
Zwycięstwa | 42 |
Przez nokauty | 35 |
Porażki | 5 |
Remisy | 1 |
Nigel Benn (ur. 22 stycznia 1964 w Ilford) – brytyjski bokser, były mistrz świata WBO w wadze średniej i WBC, w wadze super średniej.
Kariera amatorska
Jako amator stoczył 42 walki, z których 41 wygrał i 1 przegrał. Jedyną porażkę zadał mu krajowy rywal Rod Douglas, którego Benn później pokonał.
Kariera zawodowa
Waga średnia
Jako zawodowiec zadebiutował 28 stycznia 1987 roku. W swoim debiucie pokonał przez techniczny nokaut Graeme’a Ahmeda. Do końca 1989 roku stoczył jeszcze 24 walki, z których wygrał 23, aż 22 kończąc przed czasem i 1 przegrał, zdobywając tytuł wspólnoty brytyjskiej, który 3krotnie obronił. Porażkę zadał mu rodak Michael Watson, który pokonał go przez techniczny nokaut w 6 rundzie.
24 kwietnia 1990 roku dostał szansę walki o pas WBO w wadze średniej. Jego rywalem był Amerykanin Doug DeWitt. Benn zwyciężył przez techniczny nokaut w ósmej rundzie, aż czterokrotnie posyłając rywala na deski, chociaż w drugiej rundzie sam był liczony[1].
18 sierpnia 1990 roku stanął do pierwszej obrony pasa. Jego rywalem był, były mistrz świata oraz pogromca Thomasa Hearnsa, Iran Barkley. Benn szybko rozprawił się z rywalem zwyciężając przez techniczny nokaut w 1 rundzie, doprowadzając do 3krotnego liczenia rywala[2].
18 listopada 1990 roku bronił pasa po raz drugi. Jego rywalem był niepokonany rodak – Chris Eubank. Eubank po wspaniałej walce niespodziewanie zwyciężył przez techniczny nokaut w 9 rundzie i zdobył pas[3].
Waga super średnia
Na ring powrócił 3 kwietnia 1991 roku. Zwyciężył przez nokaut w 7 rundzie rodaka Robbiego Simsa. Do czerwca 1992 roku wygrał kolejne 5 walk, by dostać szansę walczyć o pas w wadze super średniej.
3 października 1992 roku zmierzył się z Mauro Galvano o pas WBC w wadze super średniej. Benn zwyciężył przez techniczny nokaut w 4 rundzie, gdy Włoch nie mógł kontynuować pojedynku ze względu na rozcięcia[4]. 12 grudnia obronił tytuł po raz pierwszy. Benn zwyciężył przez techniczny nokaut w 11 rundzie Nicky’ego Pipera[5].
6 marca 1993 roku zmierzył się w rewanżowym pojedynku z Włochem Mauro Galvano. Benn zwyciężył jednogłośnie na punkty broniąc tytuł[6]. 26 czerwca po raz kolejny obronił tytuł pokonując Lou Genta, który był 5krotnie liczony w przebiegu całej walki[7].
9 października 1993 roku doszło do jego drugiego pojedynku z Chrisem Eubankiem. Stawką walki były tytuły WBC i WBO w wadze super średniej. Po świetnej 12–rundowej wojnie sędziowie ogłosili remis, chociaż uważano, że wynik był krzywdzący dla Benna[8].
W 1994 roku obronił dwukrotnie tytuł WBC w wadze super średniej. W lutym zwyciężył jednogłośnie na punkty Henry’ego Whartona, a we wrześniu, również na punkty Juana Carlosa Gimeneza.
25 lutego 1995 roku stanął do siódmej obrony pasa. Jego rywalem był, były mistrz świata WBO i WBC w wadze średniej, Gerald McClellan. Walka od początku była bardzo zacięta. Benn już w pierwszej rundzie wylądował na deskach i z trudem zdołał powstać. Potem był liczony jeszcze w 8 rundzie, ale ostatecznie znokautował McClellana w 10 rundzie[9]. W 1995 roku obronił tytuł jeszcze dwukrotnie. W lipcu zwyciężył przez techniczny nokaut w 8 rundzie Vincenzo Nardiello, a we wrześniu znokautował w siódmej rundzie Daniela Pereza.
2 marca 1996 roku stanął już do dziesiątej obrony mistrzostwa. Jego rywalem był Thulani Malinga, którego Benn pokonał na punkty w 1992 roku. Malinga pomimo nokdaunu w piątej rundzie zwyciężył niejednogłośnie na punkty, sprawiając sporą niespodziankę[10].
6 lipca 1996 roku dostał kolejną szansę walki o mistrzostwo świata. W walce o pas WBO zmierzył się z Irlandczykiem Steve’em Collinsem. Benn został poddany przez narożnik w 4 rundzie[11]. 9 listopada doszło do rewanżu, jednak Benn znowu przegrał przez poddanie, ale w 6 rundzie[12]. Po tej porażce definitywnie zakończył karierę.
W 2003 roku magazyn The Ring opublikował listę 100 najgroźniejszych puncherów wszech czasów. Benn zajął 91 miejsce, a jego dawny rywal, Gerald McClellan zajął 27 pozycję[13].
Przypisy
- ↑ Doug DeWitt vs. Nigel Benn. boxrec.com. (ang.).
- ↑ Nigel Benn vs. Iran Barkley. boxrec.com. (ang.).
- ↑ Nigel Benn vs. Chris Eubank (1st meeting). boxrec.com. (ang.).
- ↑ Mauro Galvano vs. Nigel Benn (1st meeting). boxrec.com. (ang.).
- ↑ Nigel Benn vs. Nicky Piper. boxrec.com. (ang.).
- ↑ Nigel Benn vs. Mauro Galvano (2nd meeting). boxrec.com. (ang.).
- ↑ Nigel Benn vs. Lou Gent. boxrec.com. (ang.).
- ↑ Chris Eubank vs. Nigel Benn (2nd meeting). boxrec.com. (ang.).
- ↑ Nigel Benn vs. Gerald McClellan. boxrec.com. (ang.).
- ↑ Nigel Benn vs. Thulani Malinga (2nd meeting). boxrec.com. (ang.).
- ↑ Steve Collins vs. Nigel Benn (1st meeting). boxrec.com. (ang.).
- ↑ Steve Collins vs. Nigel Benn (2nd meeting). boxrec.com. (ang.).
- ↑ The 100 Greatest Punchers of All-Time!. boxrec.com. (ang.).
- Murray Sutherland (1984, IBF)
- Park Chong-pal (1984–1987, IBF)
- Park Chong-pal (1987–1988, WBA)
- Graciano Rocchigiani (1988–1989, IBF)
- Fulgencio Obelmejias (1988–1989, WBA)
- Thomas Hearns (1988–1990, WBO)
- Sugar Ray Leonard (1988–1990, WBC)
- Baek In-chul (1989–1990, WBA)
- Lindell Holmes (1990–1991, IBF)
- Christophe Tiozzo (1990–1991, WBA)
- Chris Eubank (1991–1995, WBO)
- Mauro Galvano (1990–1992, WBC)
- Víctor Córdoba (1991–1992, WBA)
- Darrin Van Horn (1991–1992, IBF)
- Iran Barkley (1992–1993, IBF)
- Michael Nunn (1992–1994, WBA)
- Nigel Benn (1992–1996, WBC)
- James Toney (1993–1994, IBF)
- Steve Little (1994, WBA)
- Frankie Liles (1994–1999, WBA)
- Roy Jones Jr. (1994–1996, IBF)
- Steve Collins (1995–1997, WBO)
- Thulani Malinga (1996, WBC)
- Vincenzo Nardiello (1996, WBC)
- Robin Reid (1996–1997, WBC)
- Charles Brewer (1997–1998, IBF)
- Joe Calzaghe (1997–2006, WBO)
- Thulani Malinga (1997–1998, WBC)
- Richie Woodhall (1998–1999, WBC)
- Sven Ottke (1998–2003, IBF)
- Byron Mitchell (1999–2000, WBA)
- Markus Beyer (1999–2000, WBC)
- Bruno Girard (2000, WBA)
- Glenn Catley (2000, WBC)
- Dingaan Thobela (2000, WBC)
- Dave Hilton Jr. (2000–2001, WBC)
- Byron Mitchell (2001–2003, WBA)
- Eric Lucas (2001–2003, WBC)
- Sven Ottke (2003–2004, WBA i IBF)
- Markus Beyer (2003–2004, WBC)
- Manny Siaca (2004, WBA)
- Cristian Sanavia (2004, WBC)
- Jeff Lacy (2004–2006, IBF)
- Markus Beyer (2004–2006, WBC)
- Mikkel Kessler (2004–2006, WBA)
- Joe Calzaghe (2006, IBF i WBO)
- Mikkel Kessler (2006–2007, WBA Super i WBC)
- Joe Calzaghe (2006–2007, WBO)
- Alejandro Berrio (2007, IBF)
- Lucian Bute (2007–2012, IBF)
- Joe Calzaghe (2007–2008, WBA Super, WBC i WBO)
- Mikkel Kessler (2008–2009, WBA)
- Denis Inkin (2008–2009, WBO)
- Carl Froch (2008–2010, WBC)
- Károly Balzsay (2009, WBO)
- Robert Stieglitz (2009–2012, WBO)
- Andre Ward (2009–2011, WBA Super)
- Dimitri Sartison (2009–2011, WBA)
- Mikkel Kessler (2010, WBC)
- Carl Froch (2010–2011, WBC)
- Károly Balzsay (2011–2012, WBA)
- Andre Ward (2011–2013, WBA Super i WBC)
- Carl Froch (2012–2013, IBF)
- Arthur Abraham (2012–2013, WBO)
- Brian Magee (2012, WBA)
- Mikkel Kessler (2012–2013, WBA)
- Robert Stieglitz (2013–2014, WBO)
- Andre Ward (od 2013, WBA Super)
- Carl Froch (2013–2015, WBA i IBF)
- Sakio Bika (2013–2014, WBC)
- Arthur Abraham (od 2014, WBO)
- Anthony Dirrell (2014–2015, WBC)
- Carl Froch (2015, WBA)
- Badou Jack (od 2015, WBC)
- Fiodor Czudinow (od 2015, WBA)
- James DeGale (od 2015, IBF)
|
- Jack (Nonpareil) Dempsey (1890–1891)
- Bob Fitzsimmons (1891–1894)
- Kid McCoy (1896–1897)
- Tommy Ryan (1898–1906)
- Stanley Ketchel (1907–1908)
- Billy Papke (1908)
- Stanley Ketchel (1908–1910)
- Frank Klaus (1912–1913)
- George Chip (1913–1914)
- Al McCoy (1914–1917)
- Mike O’Dowd (1917–1920)
- Johnny Wilson (1920–1923)
- Harry Greb (1923–1926)
- Tiger Flowers (1926)
- Mickey Walker (1926–1931)
- Gorilla Jones (1932, NBA)
- Marcel Thil (1932, NBA)
- Vince Dundee (1933–1934)
- Teddy Yarosz (1934–1935)
- Babe Risko (1935–1936)
- Freddie Steele (1936–1938)
- Al Hostak (1938, NBA)
- Solly Krieger (1938–1939, NBA)
- Al Hostak (1939–1940, NBA)
- Tony Zale (1940–1941, NBA)
- Tony Zale (1941–1947)
- Rocky Graziano (1947–1948)
- Tony Zale (1948)
- Marcel Cerdan (1948–1949)
- Jake LaMotta (1949–1951)
- Sugar Ray Robinson (1951)
- Randy Turpin (1951)
- Sugar Ray Robinson (1951–1952)
- Bobo Olson (1953–1955)
- Sugar Ray Robinson (1955–1957)
- Gene Fullmer (1957)
- Sugar Ray Robinson (1957)
- Carmen Basilio (1957–1958)
- Sugar Ray Robinson (1958–1960)
- Paul Pender (1960–1961)
- Terry Downes (1961–1962)
- Paul Pender (1962–1963)
- Dick Tiger (1962–1963, WBA)
- Dick Tiger (1963)
- Joey Giardello (1963–1965)
- Dick Tiger (1965–1966)
- Emile Griffith (1966–1967)
- Nino Benvenuti (1967)
- Emile Griffith (1967–1968)
- Nino Benvenuti (1968–1970)
- Carlos Monzón (1970–1974)
- Carlos Monzón (1974–1976, WBA)
- Rodrigo Valdez (1974–1976, WBC)
- Carlos Monzón (1976–1977)
- Rodrigo Valdez (1977–1978)
- Hugo Corro (1978–1979)
- Vito Antuofermo (1979–1980)
- Alan Minter (1980)
- Marvin Hagler (1980–1983)
- Marvin Hagler (1983–1987)
- Sugar Ray Leonard (1987, WBC)
- Frank Tate (1987–1988, IBF)
- Sumbu Kalambay (1987–1989, WBA)
- Thomas Hearns (1987–1988, WBC)
- Iran Barkley (1988–1989, WBC)
- Michael Nunn (1988–1991, IBF)
- Roberto Durán (1989, WBC)
- Doug DeWitt (1989–1990, WBO)
- Mike McCallum (1989–1991, WBA)
- Nigel Benn (1990, WBO)
- Chris Eubank (1990–1991, WBO)
- Julian Jackson (1990–1993, WBC)
- James Toney (1991–1993, IBF)
- Gerald McClellan (1991–1992, WBO)
- Reggie Johnson (1992–1993, WBA)
- Gerald McClellan (1993–1994, WBC)
- Chris Pyatt (1993–1994, WBO)
- Roy Jones Jr. (1993–1994, IBF)
- John David Jackson (1993–1994, WBA)
- Steve Collins (1994–1995, WBO)
- Jorge Fernando Castro (1994–1995, WBA)
- Julian Jackson (1995, WBC)
- Bernard Hopkins (1995–2001, IBF)
- Lonnie Bradley (1995–1997, WBO)
- Quincy Taylor (1995–1996, WBC)
- Shinji Takehara (1995–1996, WBA)
- Keith Holmes (1996–1998, WBC)
- William Joppy (1996–1997, WBA)
- Julio César Green (1997–1998, WBA)
- Otis Grant (1997–1998, WBO)
- William Joppy (1998–2001, WBA)
- Hacine Cherifi (1998–1999, WBC)
- Bert Schenk (1999, WBO)
- Keith Holmes (1999–2001, WBC)
- Jason Matthews (1999, WBO)
- Armand Krajnc (1999–2002, WBO)
- Bernard Hopkins (2001, WBC i IBF)
- Félix Trinidad (2001, WBA)
- Bernard Hopkins (2001–2004, WBA, WBC & IBF)
- Harry Simon (2002, WBO)
- Héctor Javier Velazco (2003, WBO)
- Felix Sturm (2003–2004, WBO)
- Maselino Masoe (2004–2006, WBA)
- Óscar de la Hoya (2004, WBO)
- Bernard Hopkins (2004–2005, Uniwersalny)
- Jermain Taylor (2005, Uniwersalny)
- Jermain Taylor (2005–2006, WBA, WBC i WBO)
- Arthur Abraham (2005–2009, IBF)
- Jermain Taylor (2006–2007, WBC i WBO)
- Felix Sturm (2006, WBA)
- Javier Castillejo (2006–2007, WBA)
- Felix Sturm (2007–2012, WBA i WBA Super)
- Kelly Pavlik (2007–2010, WBC i WBO)
- Sebastian Sylvester (2009–2011, IBF)
- Sergio Gabriel Martínez (2010, WBC i WBO)
- Sergio Gabriel Martínez (2010–2011, WBC)
- Dmitrij Pirog (2010–2012, WBO)
- Giennadij Gołowkin (2010–2014, WBA)
- Sebastian Zbik (2011, WBC)
- Daniel Geale (2011–2012, IBF)
- Julio César Chávez Jr. (2011–2012, WBC)
- Hassan N'Dam N'Jikam (2012, WBO)
- Daniel Geale (2012–2013, IBF i WBA Super)
- Sergio Gabriel Martínez (2012–2014, WBC)
- Peter Quillin (2012–2014, WBO)
- Darren Barker (2013, IBF)
- Felix Sturm (2013–2014, IBF)
- Sam Soliman (2014, IBF)
- Miguel Cotto (od 2014, WBC)
- Giennadij Gołowkin (od 2014, WBA Super)
- Daniel Jacobs (od 2014, WBA)
- Jermain Taylor (2014–2015, IBF)
- Andy Lee (od 2014, WB0)
- David Lemieux (od 2015, IBF)
|
Linki zewnętrzne