Niccolò Oddi

Niccolò Oddi

Kardynał prezbiter
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	26 września 1715 Perugia
Data i miejsce śmierci	25 maja 1767 Arezzo
Arcybiskup Rawenny
Okres sprawowania	20 lutego 1754–25 maja 1767
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	jezuici
Śluby zakonne	maj 1767
Prezbiterat	1 stycznia 1754
Sakra biskupia	20 stycznia 1754
Kreacja kardynalska	26 września 1766 Klemens XIII
Kościół tytularny	Bazylika Matki Bożej Ołtarza Niebiańskiego
Multimedia w Wikimedia Commons

Niccolò Oddi SJ (ur. 26 września 1715 w Perugii, zm. 25 maja 1767 w Arezzo) – włoski biskup rzymskokatolicki, kardynał.

Urodził się 26 września 1715 w Perugii, jako najstarszy z pięciorga dzieci hrabiego Schifanoi Marcantonia Oddiego i Altavilli Ranieri^[1]. Początkowo nauki pobierał pod kierunkiem swojego wuja, kardynała Giacoma Oddiego, natomiast później podjął studia na Uniwersytecie Rzymskim „La Sapienza”^[1]. Jesienią 1746 roku uzyskał tam stopień doktora utroque iure^[1]. Większość młodości spędził mieszkając z Giacomo Oddim, początkowo w Wenecji, a następnie w Viterbo^[1]. W grudniu 1746 roku został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, a w latach 1747–1750 pełnił funkcję wicelegata w Romanii^[1]. 30 grudnia 1753 roku przyjął święcenia diakonatu, a dwa dni później – prezbiteratu^[2]. 14 stycznia 1754 został wybrany tytularnym arcybiskupem Traianopolis, a sześć dni później przyjął sakrę z rąk swojego wuja^[2]. 12 lutego został mianowany nuncjuszem apostolskim w Królestwie Niemieckim i przybył do Kolonii 9 sierpnia^[1]. 21 grudnia 1759 roku przeniesiono go do placówki w Konfederacji Szwajcarskiej^[2]. W kwietniu 1760 zrezygnował z nuncjatury z Kolonii i cztery miesiące później osiadł w Lucernie^[1]. W 1764 roku był specjalnym wysłannikiem Stolicy Apostolskiej na Sejm Rzeszy, gdzie dokonano elekcji Józefa II na cesarza rzymskiego narodu niemieckiego^[1]. Dzięki poparciu dla nowego władcy, Oddi był w stanie przywrócić kilka przywilejów dla Państwa Kościelnego, takich jak pierwszeństwo w korpusach dyplomatycznych^[1]. W styczniu 1764 zrezygnował z funkcji dyplomatycznych, a miesiąc później został mianowany arcybiskupem Rawenny^[2]. 26 września 1766 roku został kreowany kardynałem prezbiterem, a trzy miesiące później otrzymał kościół tytularny Matki Bożej Ołtarza Niebiańskiego^[2]. Był członkiem m.in. Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, Kongregacji ds. Kościelnych Immunitetów i Kongregacji ds. Ceremoniału^[1]. Miał udać się do Romanii, lecz przebywając w Perugii zachorował i przeniósł się do Arezzo^[1]. Początkowo przebywał w klasztorze kapucynów, lecz w maju 1767 przeniósł się do klasztoru jezuitów^[1]. Odebrał tam śluby zakonne, jednak zmarł 25 maja^[2].