Monaster św. Hioba Poczajowskiego w Ladomirovej

Monaster św. Hioba Poczajowskiego

Cerkiew św. Michała Archanioła (klasztorna, obecnie parafialna)
Państwo	Słowacja
Miejscowość	Ladomirová
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny poza granicami Rosji
Rodzaj klasztoru	męski
Archimandryta	Serafin (Iwanow) (ostatni)
Klauzura	nie
Obiekty sakralne
Cerkiew	św. Michała Archanioła
Założyciel klasztoru	Witalis (Maksimienko)
Data zamknięcia	1944
Położenie na mapie kraju preszowskiego Monaster św. Hioba Poczajowskiego
Położenie na mapie Słowacji Monaster św. Hioba Poczajowskiego
49°19′46″N 21°37′11″E/49,329444 21,619722
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Monaster św. Hioba Poczajowskiego – prawosławny męski klasztor w Ladomirovej, funkcjonujący w latach 1924–1944.

Klasztor został założony przez grupę mnichów żyjących przed rewolucją październikową w ławrze Poczajowskiej, na czele z archimandrytą Witalisem (Maksimienko)^[1]. Przy monasterze działała drukarnia, która wydawała co roku „Cerkownyj Russkij Kalendar”, od 1928 pismo „Prawosławnaja Karpatskaja Rus' ” oraz księgi liturgiczne. Monaster prowadził również działalność misyjną, przyczyniając się do przejścia 24 parafii katolickich obrządku rusińskiego na prawosławie^[2][a].

• 
  Elewacja frontowa
• 
  Tablica pamiątkowa
• 
  Krzyż na wieży cerkwi

Witalis (Maksimienko) pozostawał przełożonym monasteru w Ladomirovej do swojej chirotonii biskupiej w 1934^[2]. W wymienionym roku zastąpił go Serafin (Iwanow). Kierował on wspólnotą w duchu zainicjowanym przez poprzednika, podróżował za granicę w celu uzyskiwania wsparcia finansowego dla klasztoru. W 1944 koordynował jego ewakuacją do Monachium, w ucieczce przed Armią Czerwoną^[3].

Mnisi klasztoru w Ladomirovej założyli monaster św. Hioba Poczajowskiego w Monachium, a część z nich także monaster Trójcy Świętej w Jordanville^[3]. W Ladomirovej funkcjonuje prawosławna parafia św. Michała Archanioła (jurysdykcja Kościoła Prawosławnego Czech i Słowacji); próby reaktywacji monasteru nie przynosiły dotąd efektu^[4].

W monasterze żyli dwaj późniejsi zwierzchnicy Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji: Witalis (Ustinow)^[5] i Ławr (Szkurła)^[6].

• Harbuľová L. Ladomirovské reminiscencie: z dejín ruskej pravoslávnej misie v Ladomirovej: 1923-1944. — Prešov: Pravoslávna bohoslovecká fakulta Prešovskej univerzity v Prešove, 2000. — 128 p.
• Сборник материалов по истории Свято-Троицкой Семинарии: К пятидесятипятилетию Свято-Троицкой Семинарии: 1948—2003 гг. — Джорданвилль: Свято-Троицкий монастырь, 2003. — 256 с.
• М. В. Шкаровский Монастырь преподобного Иова Почаевского в Словакии // Диаспора: Новые материалы. Т. IХ. СПб; Париж: Athenaeum-Феникс. — 2007. — С. 296—321.
• иеромонах Евфимий (Логвинов) О почаевской традиции в Русском Зарубежье // Материалы ежегодной богословской конференции. 2007. Т. 1. С. 290—296.
• В. Е. Колупаев. Православная книга Русского Зарубежья первой половины XX века: Из истории типографского братства Иова Почаевского, Волынь — Карпаты, 1903—1944. Монография. М.: Издательство «Пашков дом», 2010. 272 с., илл. ISBN 978-5-7510-0432-3
• В. Г. Пидгайко, В. В. Бурега. Иова Почаевского преподобного мужской монастырь // Православная энциклопедия. — М. : Церковно-научный центр «Православная энциклопедия», 2011. — Т. XXV. — С. 344-349. — 752 с. — 39 000 экз. — ISBN 978-5-89572-046-2.
• Диакон Андрей Псарёв, В. В. Бурега Братства Преподобного Иова Почаевского и их роль в истории Русской Православной Церкви Заграницей // Труди Київської Духовної Академії № 16. Київ. 2012, стр. 278—293
• Mgr. Marián Derco Krátko z histórie a súčasnosti pravoslávneho Monastiera Prepodobného Jóva Počajevského v Ladomirovej // PRAVOSLÁVIE A SÚČASNOSŤ. Zborník príspevkov z VIII. vedeckej konferencie študentov, absolventov a mladých vedeckých pracovníkov Prešov, 5. apríl 2016. ISBN 978-80-555-1671-4, стр. 78-83
• А. Н. Кашеваров Издательская деятельность монашеского братства преподобного Иова Почаевского в 1923—1944 гг. в Словакии. К 95-летию основания // Христианское чтение. 2018. — № 5 — стр. 225—236