Mistrzostwa Świata w Snookerze 1993
| ||||
Liczba uczestników | 32 | |||
---|---|---|---|---|
Miejsce | Crucible Theatre, Sheffield | |||
Zwycięzca | Stephen Hendry | |||
II miejsce | Jimmy White | |||
Najwyższy break | 144 Steve Davis | |||
Rozegrane mecze | 31 |
Mistrzostwa Świata w Snookerze 1993 (ang. 1993 Embassy World Snooker Championship) − ostatni a zarazem najważniejszy turniej w sezonie 1992/1993, rozegrany w dniach 17 kwietnia - 3 maja 1993 roku w Crucible Theatre w Sheffield.
Mistrzostwa wygrał Szkot Stephen Hendry, który w finale pokonał pewnie Anglika Jimmy'ego White'a 18–5, broniąc tym samym tytułu wywalczonego w poprzednim sezonie.
Nagrody[1]
- Zwycięzca: £175 000
- II miejsce: £105 000
- Półfinalista: £52 000
- Ćwierćfinalista: £26 000
- Ostatnia 16: £14 000
- Ostatnia 32: £8 000
- Najwyższy break w fazie telewizyjnej: £14 400
Wydarzenia związane z turniejem
- Stephen Hendry i Alan McManus spotkali się przy snookerowym stole w meczu półfinałowym. Był to pierwszy szkocko-szkocki pojedynek w półfinale mistrzostw świata.
- W drugim meczu półfinałowym zagrał James Wattana, który stał się pierwszym zawodnikiem w historii snookera z dalekiego Wschodu, który dotarł do półfinału mistrzostw świata.
- Ronnie O’Sullivan debiutując w tegorocznej edycji snookerowych mistrzostw świata (w wieku 17 lat i 5 miesięcy) stał się drugim najmłodszym debiutantem mistrzostw. Najmłodszym nadal pozostał Stephen Hendry, który zadebiutował w 1986 roku.
- Podczas tego turnieju padło 35 breaków stupunktowych. Pobity został tym samym rekord z mistrzostw świata w 1991 roku.
- Autorem najwyższego breaka turnieju był Steve Davis budując breaka w wysokości 144 punktów.
- Do finału awansował Anglik Jimmy White, dla którego był to piąty udział w finale mistrzostw świata, a zarazem czwarty z rzędu.
- Wygrywając 10 ostatnich frame'ów meczu finałowego Mistrzostw Świata 1992 przeciwko Jimmy'emu White'owi, oraz 9 partii meczu pierwszej rundy przeciwko Danny'emu Fowlerowi, Stephen Hendry wygrał 19 partii z rzędu, co stanowi nie pobity do tej pory rekord zwycięskich kolejnych frame'ów.
- W finale tegorocznej edycji mistrzostw świata Szkot Stephen Hendry pokonał pewnie Anglika Jimmy'ego White'a 18–5, broniąc tym samym tytułu mistrzowskiego. Był to tym samym trzeci tytuł mistrza świata zdobyty przez Hendry'ego, a drugi z rzędu.
Drabinka turniejowa[1]
1. runda Lepszy w 19 frame'ach | 2. runda Lepszy w 25 frame'ach | Ćwierćfinały Lepszy w 25 frame'ach | Półfinały Lepszy w 31 frame'ach | Finał Lepszy w 35 frame'ach | |||||||||||||||||||
Stephen Hendry | 10 | ||||||||||||||||||||||
Danny Fowler | 1 | ||||||||||||||||||||||
Stephen Hendry | 13 | ||||||||||||||||||||||
Darren Morgan | 4 | ||||||||||||||||||||||
Darren Morgan | 10 | ||||||||||||||||||||||
Les Dodd | 6 | ||||||||||||||||||||||
Stephen Hendry | 13 | ||||||||||||||||||||||
Nigel Bond | 7 | ||||||||||||||||||||||
Nigel Bond | 10 | ||||||||||||||||||||||
Spencer Dunn | 4 | ||||||||||||||||||||||
Nigel Bond | 13 | ||||||||||||||||||||||
Gary Wilkinson | 7 | ||||||||||||||||||||||
Gary Wilkinson | 10 | ||||||||||||||||||||||
Dean Reynolds | 4 | ||||||||||||||||||||||
Stephen Hendry | 16 | ||||||||||||||||||||||
Alan McManus | 9 | ||||||||||||||||||||||
Neal Foulds | 10 | ||||||||||||||||||||||
Brian Morgan | 5 | ||||||||||||||||||||||
Neal Foulds | 13 | ||||||||||||||||||||||
Martin Clark | 7 | ||||||||||||||||||||||
Martin Clark | 10 | ||||||||||||||||||||||
Karl Payne | 6 | ||||||||||||||||||||||
Neal Foulds | 11 | ||||||||||||||||||||||
Alan McManus | 13 | ||||||||||||||||||||||
Alan McManus | 10 | ||||||||||||||||||||||
Ronnie O’Sullivan | 7 | ||||||||||||||||||||||
Alan McManus | 13 | ||||||||||||||||||||||
Steve Davis | 11 | ||||||||||||||||||||||
Steve Davis | 10 | ||||||||||||||||||||||
Peter Ebdon | 3 | ||||||||||||||||||||||
Stephen Hendry | 18 | ||||||||||||||||||||||
Jimmy White | 5 | ||||||||||||||||||||||
Jimmy White | 10 | ||||||||||||||||||||||
Joe Swail | 4 | ||||||||||||||||||||||
Jimmy White | 13 | ||||||||||||||||||||||
Doug Mountjoy | 6 | ||||||||||||||||||||||
Doug Mountjoy | 10 | ||||||||||||||||||||||
Alain Robidoux | 6 | ||||||||||||||||||||||
Jimmy White | 13 | ||||||||||||||||||||||
Dennis Taylor | 8 | ||||||||||||||||||||||
Dennis Taylor | 10 | ||||||||||||||||||||||
Tony Drago | 9 | ||||||||||||||||||||||
Dennis Taylor | 13 | ||||||||||||||||||||||
Terry Griffiths | 11 | ||||||||||||||||||||||
Terry Griffiths | 10 | ||||||||||||||||||||||
David Roe | 6 | ||||||||||||||||||||||
Jimmy White | 16 | ||||||||||||||||||||||
James Wattana | 9 | ||||||||||||||||||||||
James Wattana | 10 | ||||||||||||||||||||||
Tony Jones | 7 | ||||||||||||||||||||||
James Wattana | 13 | ||||||||||||||||||||||
Steve James | 7 | ||||||||||||||||||||||
Steve James | 10 | ||||||||||||||||||||||
Johnny Giles | 2 | ||||||||||||||||||||||
James Wattana | 13 | ||||||||||||||||||||||
John Parrott | 6 | ||||||||||||||||||||||
Willie Thorne | 10 | ||||||||||||||||||||||
Shaun Mellish | 6 | ||||||||||||||||||||||
Willie Thorne | 9 | ||||||||||||||||||||||
John Parrott | 13 | ||||||||||||||||||||||
John Parrott | 10 | ||||||||||||||||||||||
Stephen O’Connor | 3 | ||||||||||||||||||||||
Breaki stupunktowe turnieju[1]
- Steve Davis 144
- Nigel Bond 139, 122, 101
- Steve James 138, 106
- Stephen Hendry 136, 129, 128, 126, 124, 123, 113, 110
- Terry Griffiths 133
- Neal Foulds 124, 108, 100, 100
- John Parrott 122, 102
- Martin Clark 121
- Alan McManus 112
- James Wattana 110, 104, 104, 103
- Jimmy White 108, 105, 104
- Willie Thorne 106, 104
- Gary Wilkinson 104, 101
- Peter Ebdon 104
Zobacz też
Przypisy
- p
- d
- e
Wczesne lata | |
---|---|
Okres powojenny | |
Professional Matchplay Championship | |
Challenge matches | |
Czasy współczesne | |
The Crucible Theatre |