Ludwik Karaffa-Korbut
major piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | 14 maja 1895 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 8/9 września 1939 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego |
Formacja | |
Jednostki | |
Stanowiska | dowódca batalionu, |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
Odznaczenia | |
Ludwik Karaffa-Korbut (ur. 14 maja 1895[a] w Sewerynach(inne języki), zm. 8/9 września 1939 pod Iłżą) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 1 lub 14[2][3] maja 1895 w Sewerynach, pow. słucki, jako syn Józefa[4]. Ukończył szkołę średnią. Podczas I wojny światowej służył w szeregach Armii Imperium Rosyjskiego, a od listopada 1917 w I Korpusie Polskim w Rosji. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Awansowany kolejno do stopnia podporucznika i porucznika. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5][6][2]. Na przełomie lat 20./30. był oficerem 19 pułku piechoty we Lwowie[7][8][9]. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[3]. Przy lwowskim pułku pełnił funkcję komendanta obwodowego Przysposobienia Wojskowego[10]. Od 1931 był oficerem 64 pułku piechoty w Grudziądzu[11], w którym zajmował stanowisko dowódcy batalionu, kwatermistrza, a od 1937 – II zastępcy dowódcy pułku.
Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej był dowódcą batalionu marszowego z nadwyżek 64 pułku piechoty, działającego w ramach pułku ppłk. Tadeusza Knoppa, w strukturze podgrupy „Radom” w składzie Grupy „Kielce”. Wraz z dowodzoną jednostką przebył szlak do Radomia. W nocy 8/9 września 1939 poległ pod Iłżą. Został pochowany na cmentarzu wojennym w Iłży.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[8][3]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1935)[12][13]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[14][3]
- Oficer Orderu Korony Rumunii (Rumunia)[8]
- Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)[8]
Uwagi
Przypisy
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 VI 1935, s. 57.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 199.
- ↑ a b c d Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 37.
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-12-15] .
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 421.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 365.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 179.
- ↑ a b c d Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 168.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 35.
- ↑ Wieści z Sokala. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 112 z 16 maja 1931.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 598.
- ↑ M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 4 z 19 III 1935, s. 19.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920 - 1937. [dostęp 2012-12-14].
- Ludwik Karaffa-Korbut. stankiewicze.com. [dostęp 2016-07-27].