Linia tramwajowa Piran – Portorož – Lucija

Linia tramwajowa

Piran – Portorož – Lucija
Dane podstawowe
Długość	5,447 km
Rozstaw szyn	760 mm
Sieć trakcyjna	500 V DC
Tramwaj na placu Tartiniego w Piranie
Historia
Rok otwarcia	1912
Rok zawieszenia ruchu	1953
Przebieg Legenda eksploatowana / istniejąca   zlikwidowana / rozebrana lub planowana kolej metro lub kolej lekka stacja kolejowa/stacja metra przystanek stacja bez ruchu pasażerskiego ładownia, posterunek ruchu itp przystanek częściowo używany koniec linii odcinek odcinek w tunelu odcinek na estakadzie wiadukt most tunel pod wodą zmiana kilometrażu granica państwowa / inna mijanka przejazd kolejowo-drogowy przeprawa promowa     odcinek zelektryfikowany   0,000 Piran plac Tartiniego Borgo (plac S. Rocco) Sottomogoron (Sanità) Bagni Riviera Rimessa tram Case gialle Fabbrica Salvetti San Bernardino Squero Officina gas Casa Rossa Sisa (Riedl) Scambio (Fisine) Magazeni Direzione saline Villa Maria Hotel Central Portorož plac Acqua Madre (campi tennis) Villa San Marco San Lorenzo Saline Marasca (Lucija) Casa del popolo 5,447 Stazione Stacja kolejowa
Multimedia w Wikimedia Commons

Linia tramwajowa Piran – Portorož – Lucija – zlikwidowana linia tramwaju międzymiastowego w Słowenii, która łączyła miasto Piran z miejscowością Lucija przez Portorož w latach 1912–1953.

W dniu 11 grudnia 1911 r. Ministerstwo Kolei Austro-Węgier udzieliło firmie Officine Riunite del Gas z Augsburga koncesji na budowę i eksploatację linii tramwaju elektrycznego o rozstawie szyn 760 mm z Piranu do Luciji przez Portorož^[1]. Linia została otwarta dla ruchu pasażerskiego 20 lipca 1912 r., zastępując na tej samej trasie linię trolejbusową działającą od 1909 roku.

Linia funkcjonowała początkowo jako połączenie turystyczne dla podróżujących linią kolejową Triest – Poreč, którzy mogli dotrzeć tramwajem do Piranu. W 1923 r. zaplanowano 43 kursy tramwaju, od godziny 4:50 do godziny 21:20: niektóre z nich zbiegały się z przyjazdami i odjazdami pociągów.

Zamknięcie linii kolejowej Triest – Poreč, które miało miejsce w 1935 r., doprowadziło do zmniejszenia ruchu pasażerskiego na linii tramwajowej. Z powodu spadku liczby pasażerów i złego stanu technicznego linię tramwajową zamknięto 31 sierpnia 1953 r. i zastąpiono przez autobus.

Wagony tramwajowe zasilano napięciem prądu stałego równym 500 V, rozstaw szyn był wąskotorowy i wynosił 760 mm, długość torowisk wynosiła 5,447 km; minimalny promień łuku wynosił 20 metrów, maksymalne nachylenie torów 35‰^[2]. Maksymalna dozwolona prędkość równała się 26 km/h.

Linia rozpoczynała się na placu Tartiniego w Piranie, następnie opuszczała miasto (na obrzeżach którego znajdowała się zajezdnia na 8 wagonów) i przejeżdżała przez Portorož, kończąc bieg w miejscowości Lucija przy stacji kolejowej na linii Triest – Poreč.

Tabor początkowo składał się z czterech wagonów silnikowych (nr 1–4), z których każdy mógł przewozić 20 pasażerów, dwóch półotwartych doczep (pojemność: 32 osoby, numery taborowe 11–12) i wagonu technicznego. Wszystkie wagony zostały zbudowane przez Grazer Waggonfabrik. W 1914 roku doczepę nr 11 przebudowano na wagon silnikowy (po przebudowie otrzymał nr 5). Zakupiono także nowy wagon doczepny w zakładach Grazer Waggonfabrik. W latach 20. XX wieku wagon techniczny przebudowano na pasażerski^[3].

Po zamknięciu linii wagony zostały sprzedane do Sarajewa.

• Brate, T. (2007). Parenzana, železnica za vse čase. Ljubljana: Kmečki glas. ISBN 978-961-203-321-7.
• Alberto Pucer, Giulio Ruzzier, 100 let Piranskega tramvaja – 100 anni del tram di Pirano 1912-2012, Archivio regionale di Capodistria, Comunità autogestita della Nazionalità Italiana di Pirano, Comunità degli italiani «Giuseppe Tartini» Pirano, 2012.