Lejkówka czerwonawa
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | grzyby | ||
Typ | podstawczaki | ||
Klasa | pieczarniaki | ||
Rząd | pieczarkowce | ||
Rodzina | Pseudoclitocybaceae | ||
Rodzaj | Bonomyces | ||
Gatunek | lejkówka czerwonawa | ||
Nazwa systematyczna | |||
Bonomyces sinopicus (Fr.) Vizzini Index Fungorum 159: 1 (2014) | |||
|
Lejkówka czerwonawa (Bonomyces sinopicus (Fr.) Vizzini) – gatunek grzybów z rzędu pieczarkowców (Agaricales).
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Bonomyces, Pseudoclitocybaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1818 r. Elias Fries nadając mu nazwę Agaricus sinoppicus. W 1871 r. Paul Kummer przeniósł go do rodzaju Clitocybe nadając mu nazwę Clitocybe sinopica, i pod taką nazwą gatunek ten znany był w Polsce. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 2014 r. Alfredo Vizzini przenosząc go do rodzaju Bonomyces[1].
Synonimy naukowe[2]:
- Agaricus sinopicus Fr. 1818
- Clitocybe sinopica (Fr.) P. Kumm. 1871
- Clitocybe sinopica var. arnoldii Boud. 1904
- Clitocybe sinopica var. aureospora Contu 1990
- Clitocybe sinopica var. microspora Métrod 1938
- Clitocybe sinopica var. putris Raithelh. 1971
- Clitocybe sinopica var. rimosa H.E. Bigelow 1985
- Clitocybe sinopica (Fr.) P. Kumm. 1871 var. sinopica
- Clitocybe sinopica var. torosa Bres.
- Clitocybe subsinopica Harmaja 1978
- Omphalia sinopica (Fr.) Quél. 1886
Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 2000 r[3]. Po przeniesieniu gatunku do rodzaju Bonomyces obecnie nazwa polska jest już niespójna z nazwą naukową.
Morfologia
- Kapelusz
Średnica 3–9 cm, kształt młodych owocników łukowaty, później płaski, u starszych lejkowato wklęsły. Powierzchnia gładka, matowa, niehigrofaniczna, u młodych owocników czerwonobrązowa, u starszych wypłowiała, brązowa lub ochrowopomarańczowa. Brzeg gładki, u młodych owocników słabo podwinięty, szybko wyprostowany i pofalowany[4].
- Blaszki
Szerokie, słabo zbiegające, początkowo białawe, potem żółtoochrowe[4].
Wysokość 3–6 cm, grubość 0,5–1,5 cm. Powierzchnia gładka, podłużnie włóknista, tej samej barwy co kapelusz. Jest pełny, u podstawy wyrastają białawe sznury grzybni[4].
U młodych owocników białawy, u starszych brązowawy. Ma stęchły zapach i mączny smak[4].
Biały. Zarodniki szeroko elipsoidalne o rozmiarach 6–8 × 3–4 μm[5].
Występowanie
Opisano występowanie lejkówki czerwonawej w Ameryce Północnej, Środkowej, Europie i Japonii[6]. W Polsce jest dość częsta[7].
Występuje w lasach iglastych i na ich obrzeżach, w zaroślach, na obrzeżach dróg, w trawnikach, na wypaleniskach (grzyb wypaleniskowy). Rośnie na trawie, wśród mchów lub na nagiej ziemi[4][3]. Pojawia się wcześnie, czasami nawet w kwietniu, główny okres występowania to miesiące maj i czerwiec, ale czasami występuje do października[3].
Znaczenie
Saprotrof[3]. Jest grzybem jadalnym, jednak odradza się jego zbieranie w celach spożywczych, gdyż łatwo go pomylić z innymi, niejadalnymi, a nawet trującymi lejkówkami[7].
Gatunki podobne
- lejkówka modrzewiowa (Rhizocybe vermicularis) – nie posiada mącznego zapachu[4]
- lejkówka łuseczkowata (Infundibulicybe squamulosa) na kapeluszu ma delikatne łuseczki[4]
- gąsówka rudawa (Paralepista flaccida). Jest większa, ma gęściejsze blaszki i występuje dopiero jesienią[8].
Przypisy
- ↑ a b Index Fungorum [online] [dostęp 2020-05-13] .
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2013-04-15] .
- ↑ a b c d WładysławW. Wojewoda WładysławW., Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1 .
- ↑ a b c d e f g PavolP. Škubla PavolP., Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, ISBN 978-83-245-9550-1 .
- ↑ Clitocybe sinopica [online], Rogers Mushrooms [dostęp 2016-01-12] [zarchiwizowane z adresu 2016-01-27] .
- ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2016-01-10].
- ↑ a b Lejkówka czerwonawa [online], Grzybland [dostęp 2016-01-12] .
- ↑ TillT. R.Lohmeyer TillT., UteU. Kũnkele UteU., Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie, Warszawa 2006, ISBN 83-85444-65-3 .