Kościół Znalezienia i Podwyższenia Krzyża Świętego w Korycinie

Kościół Znalezienia i Podwyższenia Krzyża Świętego w Korycinie

A-149 z 12.12.2005[1]
kościół parafialny
Fasada główna kościoła
Państwo	Polska
Miejscowość	Korycin
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Znalezienia i Podwyższenia Krzyża Świętego w Korycinie
Wezwanie	Znalezienia i Podwyższenia Krzyża Świętego
Wspomnienie liturgiczne	14 września
Historia Data rozpoczęcia budowy 1899 Data zakończenia budowy 1905 Data poświęcenia 1905 Fundator Zygmunt III Waza
Dane świątyni Styl Neogotyk Architekt Jan Hinz Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 2 Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 3 Organy • liczba głosów • liczba manuałów 24[2] 2
Położenie na mapie gminy Korycin Kościół Znalezienia i Podwyższenia Krzyża Świętego w Korycinie
Położenie na mapie Polski Kościół Znalezienia i Podwyższenia Krzyża Świętego w Korycinie
Położenie na mapie województwa podlaskiego Kościół Znalezienia i Podwyższenia Krzyża Świętego w Korycinie
Położenie na mapie powiatu sokólskiego Kościół Znalezienia i Podwyższenia Krzyża Świętego w Korycinie
53°26′27,56″N 23°05′45,92″E/53,440989 23,096089
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół pw. Znalezienia i Podwyższenia Krzyża Świętego w Korycinie – rzymskokatolicki kościół parafialny we wsi Korycin, w województwie podlaskim. Należy do dekanatu Korycin archidiecezji białostockiej.

Obecna świątynia została wzniesiona w stylu neogotyckim według projektu inżyniera Jana Hinza. W 1899 roku uzyskano zgodę na budowę i zaczęły się pierwsze prace. Budową kierował proboszcz ks. Bolesław Moczulski, którego w 1902 roku władze carskie pozbawiły parafii. Budowę kontynuował nowy proboszcz – ksiądz Zygmunt Czarkowski. Kościół, jeszcze nie ukończony został konsekrowany przez biskupa wileńskiego Edwarda von Roppa w dniu 11 września 1905 roku.

Podczas pierwszej i drugiej wojny światowej świątynia doznała silnych uszkodzeń. W sierpniu 1915 roku budowla została ostrzelana przez artylerię. Szkody po pierwszej wojnie światowej zostały naprawione w latach 1921-1923 przez księdza Antoniego Walentynowicza^[3]. Pod koniec lipca 1944 roku wycofujący się hitlerowcy podłożyli materiał wybuchowy. Została zrujnowana jedna wieża, a cała świątynia doznała poważnych zniszczeń.

Od 1947 roku ksiądz Ignacy Troska, a po nim ksiądz Alfons Zienkiewicz kierowali odbudową i remontem budowli. Dalszymi pracami remontowymi kierował ksiądz Antoni Bachurzewski (w latach 1972-1973 zakończyła się odbudowa wieży i świątynia została wzmocniona szkarpami)^[4].