Klucz główny

Ten artykuł od 2020-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ten artykuł dotyczy pojęcia z zakresu teorii relacyjnych baz danych. Zobacz też: inne pojęcia.

Klucz główny (ang. primary key) – wybrany minimalny zestaw atrybutów relacji, jednoznacznie identyfikujący każdy rekord tej relacji. To oznacza, że taki klucz musi przyjmować wyłącznie wartości niepowtarzalne i nie może być wartością pustą (null). Ponadto każda relacja może mieć najwyżej jeden klucz główny.

Kluczem głównym może być dowolny klucz potencjalny, ale często stosuje się rozwiązanie polegające na utworzeniu specjalnego atrybutu, którego wartości domyślne pobierane są z sekwencji (tzw. autonumeracja), tak aby zapewnić unikalność klucza.

Przykładowo, w bazie danych która gromadzi następujące dane w każdym rekordzie:

• Imię
• Nazwisko
• Numer telefonu
• PESEL

Kluczem głównym może być PESEL, gdyż jest on unikalny i umożliwia znalezienie osoby w bazie danych, choć numer telefonu również może być kluczem głównym np. w telefonie komórkowym, gdzie dzięki usłudze prezentacji numeru można uzyskać numer telefonu, ale jak ktoś dzwoni to pokazuje się nazwisko. Równie dobrze w tym przykładzie bazy danych można wykorzystać go jako klucz główny.

• klucz obcy