Jan Foryś
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 19 sierpnia 1898 |
|---|---|
| Data śmierci | 7 czerwca 1973 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | 71 pułk piechoty |
| Stanowiska | kwatermistrz |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     | |
Jan Foryś[a] (ur. 19 sierpnia 1898 w Brzostku, zm. 7 czerwca 1973) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 19 sierpnia 1898 r. w Brzostku, w rodzinie Józefa (1850–1925) i Anny z domu Samborskiej[2][3].
Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii austro-węgierskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika[4].
W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 4 Pułku Strzelców Podhalańskich. Po zakończeniu działań wojennych kontynuował służbę wojskową w tym pułku, który stacjonował w Cieszynie[5][6]. W 1928 był przydzielony do Baonu Podchorążych Rezerwy Piechoty w Krakowie[7].
Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 80. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8][9].
Do sierpnia 1939 pełnił służbę w 71 Pułku Piechoty w Zambrowie na stanowisku II zastępcy dowódcy pułku (kwatermistrza)[10][11].
21 września 1939 dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagach II A Prenzlau, IV C Neubrandenburg i II E. Adres rodziny: Emilia Foryś, Zawadka[2].
Zmarł 7 czerwca 1973, został pochowany na cmentarzu przy parafii pw. Najświętszej Marii Panny w Katowicach[12].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (17 maja 1921)[13][14]
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[15][9]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[12][16]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[12][16]
- Złoty Krzyż Zasługi[12][16]
Uwagi
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 35.
- ↑ a b Straty ↓.
- ↑ Stanaszek 2008 ↓, s. 68.
- ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 28.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 385, 441.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 332, 383.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 141, 226.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 381.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 29.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 66, 599.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 631.
- ↑ a b c d Stanaszek 2008 ↓, s. 70.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 997.
- ↑ Legutko 1929 ↓, s. 51.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ a b c Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari 81, 82 [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2023-01-14] .
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-10-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].
- Władysław Legutko: Zarys historji wojennej 4-go pułku strzelców podhalańskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Bogdan Stanaszek: Z dziejów Brzostku. Wydarzenia i ludzie. Brzostek: Towarzystwo Miłośników Ziemi Brzosteckiej, 2008. ISBN 978-83-925845-0-6.
