Jan Dyszkiewicz
podpułkownik | |
Data i miejsce urodzenia | 1 czerwca 1895 |
---|---|
Data śmierci | ? |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Armia Austro-Węgier |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Jan Dyszkiewicz (ur. 1 czerwca 1895 w Maćkówce, zm. ?) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się we wsi Maćkówka, w ówczesnym powiecie łańcuckim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Walentego[1]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii.
1 czerwca 1921 pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia w Rembertowie, a jego oddziałem macierzystym był 37 Pułk Piechoty[2]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1821. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 37 pp[3]. W listopadzie tego roku został przydzielony z 2 Pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku do Powiatowej Komendy Uzupełnień Nisko w Łańcucie na stanowisko oficera instrukcyjnego[4]. Później został przeniesiony do 38 Pułku Piechoty w Przemyślu z pozostawieniem na stanowisku oficera instrukcyjnego[5]. W grudniu 1923 został przydzielony do Oddziału III Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[6][7][8]. W lipcu 1929 został przeniesiony z DOK X do 38 pp[9]. 2 grudnia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i 66. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W marcu 1931 został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza[11][12], a w czerwcu 1933 przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[13]. We wrześniu 1935 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy Batalionu KOP „Sienkiewicze”[14]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 42. lokatą w korpusie oficerów piechoty[15]. Na stanowisku dowódcy batalionu pozostał do września 1939. Na jego czele walczył w kampanii wrześniowej. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau[16].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)[17][18]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[19]
- Medal Niepodległości (9 stycznia 1932)[20]
- Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)[21][19]
Przypisy
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-03-10].
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 127.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 69.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 1 listopada 1922 roku, s. 816.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 236, 421, 1473.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 77 z 16 grudnia 1923 roku, s. 724.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 63, 219, 364.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 132, 198.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 190.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 329.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 93.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 38, 568.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 128.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 102.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 470.
- ↑ Straty ↓, numer jeniecki 16019.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 6.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 38.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 12, poz. 16 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2021-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].