Język biksi-yetfa
 | Nie mylić z: język pyu (ineisine). |
| Obszar | Papua (Indonezja) | ||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | 1400 | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| niesklasyfikowany | |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 3 środek szerszej komunikacji↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | yet | ||
| IETF | yet | ||
| Glottolog | yetf1238 | ||
| Ethnologue | yet | ||
| BPS | 0882 2 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język biksi-yetfa[1] (a. yetfa-biksi), także inisine[2][3] – niesklasyfikowany język papuaski używany w indonezyjskiej prowincji Papua, w dystrykcie Okbibab (kabupaten Pegunungan Bintang)[2], oraz na przygranicznych obszarach Papui-Nowej Gwinei[3]. Posługuje się nim 1400 osób[2].
Yetfa i Biksi to nazwy grup etnicznych, które posługują się tym językiem (w literaturze jest toteż określany jako yetfa lub biksi, a. biaksi)[2][3]. Służy jako lokalny język handlowy[2]. W 2006 r. odnotowano, że wciąż jest przyswajany przez dzieci[1][4].
Pierwsze wzmianki nt. języków „yetfa” i „biksi” pochodzą z 1972 i 1991; od pocz. XXI w. są klasyfikowane jako jeden język[1][4]. Dokumentacja ogranicza się do pewnych danych gramatycznych i list słownictwa. Jego przynależność lingwistyczna nie została dobrze ustalona. Początkowo został zaliczony do języków sepickich[1][4]. Foley (2018) i Hammarström (2018) klasyfikują go jako izolat[1][5]. Timothy Usher umieszcza yetfa w obrębie rodziny języków pauwasi(inne języki)[6], łącząc go z językami kimki, lepki, kembra i murkim[7].
Przypisy
- ↑ a b c d e Hammarström 2018 ↓, s. 304–305.
- ↑ a b c d e David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Yetfa, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2020-07-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ a b c E. K. Brown (red.): Encyclopedia of Language & Linguistics. Wyd. 2. T. 14. Boston: Elsevier, 2006, s. 478. ISBN 978-0-08-044370-6. OCLC 61441874. [dostęp 2022-07-17]. (ang.).
- ↑ a b c Hammarström 2010 ↓, s. 193.
- ↑ Foley 2018 ↓, s. 464.
- ↑ Timothy Usher: Yetfa-South Pauwasi River. NewGuineaWorld. [dostęp 2022-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-11)]. (ang.).
- ↑ Timothy Usher: South Pauwasi River. NewGuineaWorld. [dostęp 2022-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-11)]. (ang.).
Bibliografia
- William A. Foley: The languages of Northwest New Guinea. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 433–568, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-004. ISBN 978-3-11-028642-7. OCLC 1041880153. (ang.).
- Harald Hammarström. The status of the least documented language families in the world. „Language Documentation & Conservation”. 4, s. 177–212, 2010. ISSN 1934-5275. OCLC 1443207034. [dostęp 2024-09-01]. (ang.).
- Harald Hammarström: Language isolates in the New Guinea region. W: Lyle Campbell (red.): Language Isolates. Abingdon–New York: Routledge, 2018, s. 287–322, seria: Routledge Language Family Series. DOI: 10.4324/9781315750026-11. ISBN 978-1-317-61091-5. OCLC 1000447105. (ang.).
