Józef Żeleski

Józef Edmund Żeleski
Ilustracja
kpt Józef Żeleski (przed 1934)
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

18 marca 1896
Wojnarowa

Data śmierci

?

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

184 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Edmund Żeleski[a] (ur. 18 marca 1896 w Wojnarowej, zm. ?) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Był synem Witolda. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii austro-węgierskiej. Służył w 2 Pułku Strzelców Podhalańskich. W jego szeregach walczył na wojnie z bolszewikami[2]. 1 czerwca 1921 był przydzielony z 2 psp do Głównego Centrum Wyszkolenia w Krakowie[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 2272. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 2 psp[4]. Później został przeniesiony do 75 Pułku Piechoty w Królewskiej Hucie[5][6][7]. 19 marca 1928 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 191. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W listopadzie tego roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 1 w Ostrowi-Komorowie[9]. Później został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[10]. 27 czerwca 1935 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 67. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. W sierpniu tego roku został przeniesiony z KOP do 84 Pułku Piechoty w Pińsku na stanowisko dowódcy batalionu. W 1938 został przesunięty na stanowisko II zastępcy dowódcy pułku (kwatermistrza)[12].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził 184 Pułkiem Piechoty. Na jego czele walczył w bitwie pod Kockiem[13]. 6 października w Woli Burzeckiej dostał się do niemieckiej niewoli. Początkowo przebywał w Stalagu X B[14].

W 1966 Prezydent RP na uchodźstwie August Zaleski mianował go podpułkownikiem[15].

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ 3 sierpnia 1931 ogłoszono sprostowanie nazwiska i daty urodzenia kpt. Józefa Edmund Żelewskiego z KOP, z „Żelewski ur. 8 marca 1896” na „Żeleski ur. 18 marca 1896”[1].

Przypisy

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 259.
  2. ↑ a b Migdał 1929 ↓, s. 32.
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 230, 970.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 110.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 340, 441.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 299, 383.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 89, 226.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 marca 1928 roku, s. 52.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 394.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 66, 907.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 71.
  12. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 648.
  13. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 242, 243, 248, 255, 274, 283, 284, 376.
  14. ↑ Straty ↓.
  15. ↑ Dembiński 1969 ↓, s. 2, awans został ogłoszony w Dzienniku Personalnym Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych nr 19 z 1966 roku. Został wymieniony jako „Józef Żelewski”..
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 997.
  17. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 66.
  18. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Ludwik Migdał: Zarys historji wojennej 2-go Pułku Strzelców Podhalańskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
  • Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. [w:] Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2019-02-16].
  • Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
  • Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-11-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].