Hołownia II

Hołownia II
Ilustracja
Herb Hołownia II
Typ herbu

książęcy

Multimedia w Wikimedia Commons

Hołownia II – polski herb książęcy, odmiana herbu Hołownia I. Herb własny rodziny Hołowniów[1].

Opis herbu

Opis historyczny

Juliusz Ostrowski blazonuje herb następująco[1]:

W polu czerwonem – srebrny znak æ. Nad tarczą mitra książęca.

Juliusz Ostrowski, Księga herbowa rodów polskich

Opis współczesny

Opis skonstruowany współcześnie brzmi następująco[a]:

Na tarczy w polu czerwonym, trzy srebrne łękawice, połączone ze sobą w słup srebrną belką – gdzie górna ustawiona jak litera M, a środkowa i dolna jak litera W.

Nad tarczą mitra książęca.

Geneza

Zdjęcie z herbarza Adama Bonieckiego, przedstawiające znak pieczętny Hołowniów.

Według Juliusza Ostrowskiego, herb Hołownia II przysługujące niektórym Hołowniom, a dokładniej – rodzinie ze szczepu książąt Rurykowiczów. Jest też odmianą herbu Hołownia I[1].

Józef Wolff uważa, że Hołowniowie są potomkami kniaziów pińsko-turowskich ze strony książąt Ostrożeckich[2]. Protoplastą rodu miał był kniaź Iwan Dymitrowicz-Hołownia (syn Dymitra), który według Jana Tęgowskiego jest tożsamy z Dymitrem Koriatowiczem (synem Koriata), co wskazywałoby na wywód Hołowniów od kniazia Giedymina[3].

Herbowni

Informacje na temat herbownych w artykule sporządzone zostały na podstawie wiarygodnych źródeł, zwłaszcza klasycznych i współczesnych herbarzy. Należy jednak zwrócić uwagę na częste zjawisko przypisywania rodom szlacheckim niewłaściwych herbów, szczególnie nasilone w czasie legitymacji szlachectwa przed zaborczymi heroldiami, co zostało następnie utrwalone w wydawanych kolejno herbarzach. Identyczność nazwiska nie musi oznaczać przynależności do danego rodu herbowego. Przynależność taką mogą bezspornie ustalić wyłącznie badania genealogiczne.

Pełne listy herbownych nie są dziś możliwe do odtworzenia, także ze względu na zniszczenie i zaginięcie wielu akt i dokumentów w czasie II wojny światowej (m.in. w czasie powstania warszawskiego w 1944 spłonęło ponad 90% zasobu Archiwum Głównego w Warszawie, gdzie przechowywana była większość dokumentów staropolskich)[4]. Nazwisko znajdujące się w artykule pochodzi z Księgi herbowej rodów polskich, Juliusza Ostrowskiego. Występowanie danego nazwiska w artykule nie musi oznaczać, że konkretna rodzina pieczętowała się herbem Hołownia II. Często te same nazwiska są własnością wielu rodzin reprezentujących wszystkie stany dawnej Rzeczypospolitej, tj. chłopów, mieszczan, szlachtę. Herb Hołownia II jest herbem własnym, wiec do jego używania uprawniona jest zaledwie jedna rodzina: Hołowniowie[1].

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ Opis współczesny jest skonstruowany zgodnie z obecnymi zasadami heraldyki. Zobacz: Blazonowanie

Przypisy

  1. ↑ a b c d Ostrowski 1906 ↓, s. 109.
  2. ↑ Wolff 1895 ↓, s. XXIII.
  3. ↑ Tęgowski 1999 ↓.
  4. ↑ Dzieje zasobu ↓, Linki zewnętrzne.

Bibliografia

  • JózefJ. Wolff JózefJ., Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku, Warszawa: Feberthner i Wolff, 1895, s. 698 .
  • JuliuszJ. Ostrowski JuliuszJ., Księga herbowa rodów polskich, cz. II, Gł. skł.: Bolcewicz, 1906, s. 388 .
  • JanJ. Tęgowski JanJ., Pierwsze pokolenia Giedyminowiczów, Poznań-Wrocław: Wydawnictwo Historyczne, 1999, s. 319, ISBN 83-913563-1-0 .

Linki zewnętrzne

  • Dzieje zasobu. agad.gov.pl. [dostęp 2021-09-20]. (pol.).