Hilarion (Alfiejew)

Hilarion

Иларион

Grigorij Alfiejew Григо́рий Алфе́ев
metropolita budapeszteński i węgierski
Kraj działania	Rosja
Data i miejsce urodzenia	24 lipca 1966 Moskwa
metropolita budapeszteński i węgierski
Okres sprawowania	od 2022
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia moskiewska miejska
Nominacja biskupia	27 grudnia 2001
Chirotonia biskupia	14 stycznia 2002
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Hilarion, imię świeckie Grigorij Walerijewicz Alfiejew, ros. Григорий Валериевич Алфеев (ur. 24 lipca 1966 w Moskwie) – rosyjski biskup prawosławny, w latach 2009–2022 przewodniczący Wydziału Zewnętrznych Stosunków Cerkiewnych Patriarchatu Moskiewskiego, od 2022 metropolita budapeszteński i węgierski.

W 1984 ukończył średnią szkołę muzyczną im. Gniesinych w Moskwie w klasie kompozycji oraz w klasie skrzypiec^[1]. Od 1984 do 1986 odbywał zasadniczą służbę wojskową^[1]. Po jej zakończeniu wstąpił jako posłusznik do monasteru Świętego Ducha w Wilnie, gdzie 19 czerwca 1987 złożył przed jego namiestnikiem, archimandrytą Nikitą^[2] wieczyste śluby zakonne z imieniem Hilarion^[1]. 21 czerwca tego samego roku przyjął święcenia na hierodiakona z rąk arcybiskupa wileńskiego i litewskiego Wiktoryna^[2], zaś 19 sierpnia tego samego roku – na hieromnicha^[1].

Od 1988 do 1990 był proboszczem parafii św. Mikołaja w Telszach oraz parafii Smoleńskiej Ikony Matki Bożej w Kołajnach^[1]. Rok później w trybie zaocznym ukończył moskiewskie seminarium duchowne^[1]. W 1990 został proboszczem parafii Zwiastowania w Kownie. Rok później uzyskał w Moskiewskiej Akademii Duchownej tytuł kandydata nauk teologicznych. Przez dwa lata wykładał w moskiewskim seminarium i Akademii język grecki, teologię dogmatyczną, homiletykę oraz Nowy Testament^[1]. W latach 1992–1993 był również wykładowcą patrologii na Rosyjskim Prawosławnym Uniwersytecie św. Jana Teologa oraz Nowego Testamentu w Instytucie Teologicznym św. Tichona^[1].

W latach 1993–1995 kontynuował studia na uniwersytecie w Oxfordzie, gdzie obronił pracę doktorską z filozofii^[1]. Po powrocie do Rosji do 1997 wykładał patrologię w seminariach w Smoleńsku i Kałudze, zaś od 1996 służył dodatkowo w cerkwi św. Katarzyny w Moskwie^[1]. W 1999 otrzymał tytuł doktora nauk teologicznych w Instytucie św. Sergiusza w Paryżu^[1].

14 stycznia 2002 w soborze Chrystusa Zbawiciela w Moskwie miała miejsce jego chirotonia na biskupa kerczeńskiego, wikariusza eparchii suroskiej. Jeszcze w tym samym roku, 17 lipca, przeniesiono go na stanowisko przedstawiciela Patriarchatu Moskiewskiego przy europejskich organizacjach międzynarodowych, nadając mu równocześnie tytuł biskupa podolskiego, wikariusza eparchii moskiewskiej^[1]. Od 7 maja 2003 był biskupem wiedeńskim i austriackim oraz locum tenens eparchii budapeszteńskiej i węgierskiej^[1].

31 marca 2009 został przewodniczącym Wydziału Zewnętrznych Stosunków Cerkiewnych, otrzymując tytuł biskupa wołokołamskiego, wikariusza eparchii moskiewskiej^[1]. 20 kwietnia 2009 otrzymał godność arcybiskupa, zaś 1 lutego 2010 – metropolity^[1]. Jest także proboszczem parafii przy cerkwi Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” w Moskwie^[3].

W 2022 r. Święty Synod Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego odwołał go ze sprawowanego stanowiska przewodniczącego Wydziału Zewnętrznych Stosunków Cerkiewnych i pozbawił stałego miejsca w Synodzie. Metropolita Hilarion został ordynariuszem eparchii budapeszteńskiej i węgierskiej^[4].

W lipcu 2024 r. były hipodiakon metropolity Hilariona oskarżył go o molestowanie seksualne i zastraszanie. Przedstawił również zdjęcia i nagrania świadczące o wystawnym trybie życia Hilariona, w tym o posiadaniu luksusowej rezydencji pod Budapesztem i innych nieruchomości w Europie^[5][6]. W internecie pojawiły się również fotografie węgierskiego paszportu duchownego^[6]. Hilarion w rozmowie z dziennikarzem Nowej Gazety zaprzeczył wszystkim oskarżeniom^[6]. Kilka tygodni po publikacji Nowej Gazety dotyczącej metropolity Hilariona Święty Synod Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego czasowo odsunął go od zarządzania eparchią i powołał komisję do zbadania sytuacji w eparchii budapeszteńskiej i węgierskiej^[7].

• Misterium wiary. Wprowadzenie do prawosławnej teologii dogmatycznej.
• St Symeon the New Theologian and Orthodox Tradition (Oxford, 2000).
• The Spiritual World of Isaac the Syrian (Kalamazoo, Michigan, 2000).
• The Mystery of Faith. Introduction to the Teaching and Spirituality of the Orthodox Church (London, 2002).
• Orthodox Witness Today (Geneva, 2006).
• Le mystère de la foi. Introduction à la théologie dogma¬tique orthodoxe (Paris, 2001).
• L’univers spirituel d’Isaac le Syrien (Bellefontaine, 2001).
• Le mystère sacré de l’Eglise. Introduction à l’histoire et à la problématique des débats onomatodoxes (Fribourg, 2007).
• Le Nom grand et glorieux. La vénération du Nom de Dieu et la prière de Jésus dans la tradition orthodoxe (Paris, 2007).
• Le chantre de la lumière. Initiation à la spiritualité de saint Grégoire de Nazianze (Paris, 2007).
• La gloria del Nome. L’opera dello schimonaco Ilarion e la controversia athonita sul Nome di Dio all’inizio dell XX secolo (Bose, 2002).
• La forza dell’amore. L’universo spirituale di sant’Isacco il Syro (Bose, 2003).
• Cristo Vincitore degli inferi (Bose, 2003).
• Άγιος Ισαάκ ο Σύρος. Ο πνευματικός του κόσμος (Αθήνα, 2005).
• Geheimnis des Glaubens. Einführung in die orthodoxe dogmatische Theologie (Freiburg Schweiz, 2003).
• Hristos, biruitorul iadului. Pogorarea la iad in perspectiva ortodoxa. Traducere din limba engleza de Cristian Vajea (București, 2007).
• Таинство веры. Введение в православное догматическое богословие. М.-Клин: Изд-во Братства Святителя Тихона, 1996. Издание второе – Клин: Фонд «Христианская жизнь», 2000. Издание третье – Клин: Фонд «Христианская жизнь», 2004. Издание четвёртое – Клин: Фонд «Христианская жизнь», 2005. Издание пятое – Санкт-Петербург: Библиополис, 2007.
• Отцы и учители Церкви III века. Антология. Т. 1-2. М.: Круглый стол по религиозному образованию и диаконии, 1996.
• Жизнь и учение св. Григория Богослова. М.: Изд-во Крутицкого патриаршего подворья, 1998. Издание второе – СПб.: Алетейя, 2001. Издание третье – М.: Сретенский монастырь, 2007.
• Духовный мир преподобного Исаака Сирина. М.: Изд-во Крутицкого патриаршего подворья, 1998. Издание второе – СПб.: Алетейя, 2001. Издание третье – СПб.: Алетейя, 2005.
• Преподобный Симеон Новый Богослов и православное Предание. М.: Изд-во Крутицкого патриаршего подворья, 1998. Издание второе – СПб.: Алетейя, 2001. Издание третье – СПб.: Издательство Олега Абышко, 2008.
• Преподобный Исаак Сирин. О божественных тайнах и о духовной жизни. Новооткрытые тексты. Перевод с сирийского. М.: Изд-во «Зачатьевский монастырь», 1998. Издание второе – СПб.: Алетейя, 2003. Издание третье – СПб.: Издательство Олега Абышко, 2006.
• Преподобный Симеон Новый Богослов. Главы богословские, умозрительные и практические. Перевод с греческого. М.: Изд-во «Зачатьевский монастырь», 1998.
• Восточные Отцы и учители Церкви IV века. Антология. Т. 1-3. М.: Круглый стол по религиозному образованию и диаконии, 1998—1999.
• Ночь прошла, а день приблизился. Проповеди и беседы. М.: Изд-во Крутицкого патриаршего подворья, 1999.
• Православное богословие на рубеже эпох. Статьи, доклады. М.: Изд-во Крутицкого патриаршего подворья, 1999. Издание второе, дополненное – Киев: Дух i лiтера, 2002.
• Преподобный Симеон Новый Богослов. «Прииди, Свет истинный». Избранные гимны в стихотворном переводе с греческого. СПб.: Алетейя, 2000. Издание второе – СПб.: Издательство Олега Абышко, 2008.
• Восточные Отцы и учители Церкви V века. Антология. М.: Круглый стол по религиозному образованию и диаконии, 2000.
• Христос – Победитель ада. Тема сошествия во ад в восточно-христианской традиции. СПб.: Алетейя, 2001. Издание второе – СПб.: Алетейя, 2005.
• О молитве. Клин: Фонд «Христианская жизнь», 2001. Издание второе – Клин: Фонд «Христианская жизнь», 2004.
• Вы – свет мира. Беседы о христианской жизни. Клин: Фонд «Христианская жизнь», 2001. Издание второе – Клин: Фонд «Христианская жизнь», 2004.
• Человеческий лик Бога. Проповеди. Клин: Фонд «Христианская жизнь», 2001.
• Преподобный Симеон Новый Богослов. Преподобный Никита Стифат. Аскетические произведения в новых переводах. Клин: Фонд «Христианская жизнь», 2001. Издание 2-е – СПб.: Издательство Олега Абышко, 2006.
• Священная тайна Церкви. Введение в историю и проблематику имяславских споров. В двух томах. СПб.: Алетейя, 2002. Издание второе – СПб.: Издательство Олега Абышко, 2007.
• Во что верят православные христиане. Катехизические беседы. Клин: Фонд «Христианская жизнь», 2004.
• Православное свидетельство в современном мире. СПб: Издательство Олега Абышко, 2006.

• Liturgia św. Jana Chryzostoma na chór mieszany (2006)
• Całonocne czuwanie (Wsienoszcznoje Bdienije) na solistów i chór mieszany (2006)
• Pasja według św. Mateusza na solistów (sopran, mezzosopran, tenor, baryton, bas), chór mieszany i orkiestrę (2006)
• Oratorium na Boże Narodzenie na solistów (chłopiec, sopran, baryton, bas), chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (2007)
• Memento na orkiestrę symfoniczną (2007)

• Епископ Иларион (Алфеев). bishop.hilarion.orthodoxia.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-01)].
• Hilarion Alfeyev. Livres (français)