Henryk Ługowski
 ppor. lek. Henryk Ługowski | |||
 porucznik lekarz | |||
| Data i miejsce urodzenia | 5 kwietnia 1911 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1936–1940 | ||
| Siły zbrojne |
| ||
| Jednostki | 14 pułk piechoty | ||
| Stanowiska | młodszy lekarz pułku | ||
| Główne wojny i bitwy | |||
| Odznaczenia | |||
 | |||
| |||
Henryk Ługowski (ur. 5 kwietnia 1911 w Krzywkach-Bratkach, zm. w kwietniu 1940 w Katyniu) – porucznik lekarz Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodzony w Krzywkach-Bratkach (ówczesny powiat mławski) – syn Franciszka i Aleksandry z Siemiątkowskich[1].
Absolwent Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego i IX promocji Szkoły Podchorążych Sanitarnych (1930-1936)[1]. Na stopień podporucznika w korpusie oficerów sanitarnych promowany został ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1936 r. i 2. lokatą[2]. Skierowany został wówczas do służby we włocławskim 14 pułku piechoty. Na dzień 16 marca 1938 r. w randze podporucznika zajmował stanowisko młodszego lekarza 14 pułku piechoty[3]. W tym samym roku został przeniesiony na stanowisko lekarza do brzeskiego 6 batalionu saperów.
Do stopnia porucznika korpusu oficerów sanitarnych awansował ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku i 7. lokatą[4]. Na dzień 23 marca 1939 roku jako lekarz medycyny pełnił służbę w 6 batalionie saperów[5] (zajmując nadal 7. lokatę w swoim starszeństwie[6]).
Po agresji ZSRR na Polskę w bliżej nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli radzieckiej, w której przetrzymywany był w obozie kozielskim. W kwietniu 1940 roku został zamordowany w Katyniu[a].
Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie do stopnia kapitana[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Rodzina
Henryk Ługowski był żonaty z Anną z Sukertów, z którą miał syna Andrzeja i córkę Marię[1].
Odznaczenia
- Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r. – 1 stycznia 1986 r. (pośmiertnie)[9]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
- kampania wrześniowa
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b c Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej ↓.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 15.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 296.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 518.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 806.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 379.
- ↑ Kryska-Karski 1996 ↓, s. 246.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON ↓.
- ↑ Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej ↓, Nr 2 poz. 7 z 10 IV 1986, s. 30.
Bibliografia
- Zdzisław Ciesielski: Dzieje 14 Pułku Piechoty w latach 1918–1939. Toruń: Wyd. Adam Marszałek, 2008. ISBN 978-83-7441-937-6.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939: stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w wojsku polskim 1935–1939. Warszawa: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie – decyzja nie ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON. Portal Policja.pl – Katyń – lista osób zamordowanych mianowanych pośmiertnie na wyższe stopnie, poz. 3293. [dostęp 2018-05-23].
- Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej.. Muzeum Wojska Polskiego. [dostęp 2018-05-19].
- Tadeusz Kryska-Karski: Straty korpusu oficerskiego 1939–1945. Londyn: Polska Fundacja Kulturalna, 1996. ISBN 0-85065-252-9.
- Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej. Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 z 1 stycznia 1986 r.. [dostęp 2022-06-22].
