Gustaw Aleksander Hantke
Data urodzenia | 26 lipca 1868 |
---|---|
Data śmierci | 17 maja 1939 |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie | przemysłowiec |
Alma Mater | Politechnika Ryska |
Rodzice | Bernard Hantke |
Gustaw Aleksander Hantke (ur. 26 lipca 1868, zm. 17 maja 1939) – polski przemysłowiec pochodzenia żydowskiego, choć sam od urodzenia wyznania ewangelicko-reformowanego.
Urodził się jako syn przemysłowca Bernarda Ludwika Hantke i Marii Zofii Regenhartów (1842-1897). Ukończył Politechnikę Ryską. W czasie studiów należał do Korporacji Akademickiej Welecja. Pracował jako dyrektor założonych przez ojca fabryk wyrobów metalowych w Jekaterynosławiu i Saratowie odpowiednio w latach 1900-1902 i 1902-1904. W latach 1904–1910 sprawował funkcję dyrektora Syndykatu Gwoździ i Drutu w Królestwie Polskim.
Udzielał się w życiu dobroczynnym, był razem z bratem wieloletnim dobrodziejem Domu Starców i Kalek zboru Ewangelicko-Reformowanego w Warszawie, mieszczący się przy ul. Leszno 20, tuż obok kościoła. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (kwatera I-4-1)[1].
Był dwukrotnie żonaty, po raz pierwszy z nieznaną z nazwiska, po raz drugi ze współwyznawczynią Wandą Emilią Diehl (1881-1932), córką Juliusza Roberta Diehla, z którą miał dwoje dzieci:
- Gustawa Tadeusza Stanisława (1911–1940), absolwenta Wydziału Chemii Politechniki w Nancy (Francja), wychowanka Korpusu Kadetów w Rawiczu, zamordowanego w Katyniu.
- Krystynę (zm. 1986), żonę Janusza Boergera, dziennikarkę i ostatnią z rodziny[2].
Przypisy
Bibliografia
- Kazimierz Reychman: Szkice genealogiczne, Serja I. Warszawa: Hoesick F., 1936, s. 91-93.