Fundator

Fundator (łac. fundatio – podwalina^[1]) – osoba fizyczna, bądź prawna, inicjująca powstanie i rozwój przedsięwzięcia, służącego dobru danej społeczności.

W dawnych czasach fundator służył społeczeństwu, fundując budynki pożytku publicznego (np. kościoły, klasztory, szpitale czy biblioteki), bądź tworzenie dzieł sztuki (np. pomników, ołtarzy, obrazów). W obszarze prawosławia określany był jako ktitor (od stgr. κτήτωρ); w terminologii niemieckiej – Stifter. Nierzadko mylony z donatorem (łac. dawca, dający)^[2]. Działanie jego miało zasadniczo cechy charytatywne bądź charakter filantropijny. Był nim także założyciel fundacji, kulturalny, dobroczynny^[3].

W sztuce sakralnej przedstawiany zazwyczaj jako adorant. W religijnym malarstwie i rzeźbie ukazywany był zwykle jako mniejsza od głównych postaci lub klęcząca, często z modelem ufundowanej przez siebie budowli (np. kościoła). Wyobrażany na bocznych skrzydłach gotyckich ołtarzy, tablicach fundacyjnych, a także na witrażach, obok przedstawienia swego świętego patrona.

W czasach nowożytnych fundatorzy łożą środki nie tylko na powstawanie budynków, czy dzieł artystycznych, ale także np. na rozwój fundacji, środków masowego przekazu, szerzenie danej idei, produkcję dzieł tradycyjnych bądź multimedialnych, zarówno non-profit, jak i komercyjnych, czy nagród dla zwycięzców danej rywalizacji, nadal mając na celu filantropijną pomoc danej grupie ludzi.

• sponsor

• Władysław Kopaliński: Słownik mitów i tradycji kultury. Warszawa: PIW, 1991, s. 301
• Słownik wyrazów obcych PWN. Warszawa: PWN, 1991, s. 291

Zobacz hasło fundator w Wikisłowniku