Fluorek strontu

Fluorek strontu

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) konst. difluorek strontu, fluorek(1−) strontu(2+), fluorek strontu(2+), fluorek strontu(II)
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	SrF 2
Masa molowa	125,62 g/mol
Wygląd	białe kryształy lub proszek[1]
Identyfikacja
Numer CAS	7783-48-4
PubChem	82210
SMILES [F-].[F-].[Sr+2]
Właściwości Gęstość 4,24 g/cm³[1]; ciało stałe Rozpuszczalność w wodzie 0,011 g/100 g (0 °C)[3] 0,021 g/100 g (25 °C)[1] w innych rozpuszczalnikach rozcieńczone kwasy[1]; bezwodny HF: 14,83 g/100 g (12 °C)[2] Temperatura topnienia 1477 °C[1] Temperatura wrzenia 2460 °C[1]
Budowa Układ krystalograficzny regularny[1]
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2015-08-25] Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki Uwaga Zwroty H H315, H319, H335 Zwroty P P261, P305+P351+P338 NFPA 704 Na podstawie podanego źródła[5] 0 2 0   Temperatura zapłonu niepalny[6] Numer RTECS WK8925000 Dawka śmiertelna LD50 10,6 g/kg (szczur, doustnie)[4]
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Fluorek strontu, SrF
2 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy fluorków, sól kwasu fluorowodorowego i strontu. Jest kruchą, białą substancją krystaliczną, bardzo słabo rozpuszczalną w wodzie (K_sp = 4,33×10⁻⁹)^[7].

Budowa

Fluorek strontu krystalizuje w układzie regularnym (fluorytu)^[8]. W fazie gazowej ma budowę nieliniową, z kątem pomiędzy wiązaniami F−Sr−F wyznaczonym metodą spektroskopii rotacyjnej wynoszącym 100,8° i długością wiązania r_e 1,590 Å. Jest to niezgodne z modelem VSEPR, według którego cząsteczka SrF
2 powinna mieć budowę liniową^[8]. Tłumaczone jest to udziałem orbitalu 4d w tworzeniu wiązania^[9], jak również zniekształceniem zrębu atomowego prowadzącego do niesymetrycznego rozkładu ładunku i oddziaływaniem tak otrzymanego indukowanego dipola na jonie metalu z anionami fluorkowymi^[10].

Otrzymywanie

Można go otrzymać w reakcji chlorku strontu z gazowym fluorem lub przez działanie kwasu fluorowodorowego na węglan strontu.

Strąca się jako łatwy do sączenia produkt^[11].

Zastosowania

Fluorek strontu wykorzystuje się jako materiał optyczny do specyficznych zastosowań, na przykład jako powłoki na soczewkach optycznych oraz jako kryształ termoluminescencyjny. Innym zastosowaniem jest nośnik radioizotopu strontu-90 w generatorach termoelektrycznych izotopów promieniotwórczych.

Przypisy

Bibliografia

• Norman N.N.N. Greenwood Norman N.N.N., AlanA. Earnshaw AlanA., Chemistry of the Elements, wyd. 2, Oxford–Boston: Butterworth-Heinemann, 1997, ISBN 0-7506-3365-4  (ang.).
• David R.D.R. Lide David R.D.R. (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, ISBN 978-1-4200-9084-0  (ang.).