Eugeniusz Tinz

Eugeniusz Tinz
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

5 października 1877
Lwów

Data i miejsce śmierci

7 stycznia 1943
Wiedeń

Przebieg służby
Lata służby

1898–1927

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Medżydów (Imperium Osmańskie) Medal Wojenny (Imperium Osmańskie) Krzyż Zasługi Wojskowej z Odznaką Czerwoną (Hiszpania)
Odznaka pamiątkowa „Stanęli w Potrzebie 1920”

Eugeniusz Aleksander Tinz (ur. 5 października 1877 we Lwowie, zm. 7 stycznia 1943 w Wiedniu) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Eugeniusz Tinz urodził się 5 października 1877 we Lwowie, w rodzinie Henryka i Aleksandry z Kmicikiewiczów. Ukończył gimnazjum we Lwowie, następnie Techniczną Akademię Wojskową i Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu. Od 1898 oficer austriackiej artylerii. Od 1909 kapitan. Do 1912 pełnił służbę w sztabach, potem był dowódcą batalionu. Od 1914 służył jako oficer w sztabie Korpusu Armijnego w stopniu majora. W czasie I wojny światowej szef sztabu dywizji piechoty na froncie. W 1916 podpułkownik i dowódca pułku artylerii polowej. W latach 1917–1918 szef oddziału operacyjnego w sztabach związków taktycznych na frontach włoskim i rosyjskim.

8 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika i przydzielony do Sztabu Generalnego – Poselstwo Polskie w Wiedniu[1]. W maju 1919 wyznaczony został na stanowisko szefa Oddziału I Organizacyjnego Naczelnego Dowództwa WP. 19 listopada tego roku przeniesiony został do Dowództwa Frontu Litewsko-Białoruskiego na stanowisko szefa sztabu. Od 1 kwietnia 1920 kierował sztabem 4 Armii (od połowy maja sztab armii był jednocześnie sztabem Frontu gen. Szeptyckiego). 5 lipca tego roku stanął na czele sztabu Frontu Południowo-Wschodniego. 4 września tego roku przeniesiony został do Krakowa i mianowany szefem sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków”. Od 20 kwietnia 1921 roku pełnił obowiązki zastępcy dowódcy Okręgu Generalnego „Kraków”[2]. 25 września 1921 wyznaczony został na dowódcę 6 Dywizji Piechoty w Krakowie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 27. lokatą w korpusie generałów[3].

1 grudnia 1924 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 7. lokatą w korpusie generałów[4].

Z dniem 1 kwietnia 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 31 maja tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[5].

Osiadł w Wiedniu, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu Meidling Freidhof. Był żonaty z Marią Wisoko-Meytsky.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej Nr 12 z 19 grudnia 1918 r., poz. 320 i 338.
  2. ↑ Rozkazy DOGen. Kraków ↓, Nr 65 z 14 maja 1921 roku.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 15.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 730.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17 marca 1927 roku, s. 70, 88.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 marca 1922 roku, s. 225.
  7. ↑ OOP 1926 ↓, s. 21.
  8. ↑ „Stanęli w potrzebie”. „Nowości Illustrowane”. Nr 42, s. 3, 16 października 1920. 

Bibliografia

  • Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego Kraków. Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa. [dostęp 2018-10-20].
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
  • Zdzisław Nicman, Polska historia nad Dunajem. Korespondencja z Wiednia, Polska Zbrojna Nr 18 (218) z 1995.
  • Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
  • Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921-1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926.