Czesław Bernatowicz
kapitan piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | 31 sierpnia 1898 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1915–1940 |
Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego |
Jednostki | 31 pułk piechoty Imperium Rosyjskiego, |
Stanowiska | oficer żywnościowy pułku |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
Odznaczenia | |
Czesław Bernatowicz (ur. 31 sierpnia 1898 w Wiżajnach na Suwalszczyźnie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Franciszka i Rozalii z Rutkowskich. Absolwent gimnazjum w Nowarach Ochockich (1915). 15 grudnia 1915 powołany do armii rosyjskiej. Ukończył sześciotygodniowy wojenny kurs w szkole podoficerskiej, po którym rozpoczął służbę w 2 Syberyjskim pułku piechoty. W okresie od 9 września 1916 do 10 lutego 1917 odbył kurs w Szkole Oficerskiej Piechoty w Omsku, po ukończeniu którego został awansowany do stopnia chorążego. Służył w 31 syberyjskim pułku piechoty, a następnie pełnił funkcję dowódcy kompanii w 113 pułku piechoty. 28 marca 1918 został zdemobilizowany.
Po powrocie do kraju włączył się w działalność niepodległościową. 1 listopada 1918 objął stanowisko dowódcy obwodu POW[1] na Suwalszczyźnie, a następnie komendanta miasta w Dowództwie Obrony Kresów. Od 1918 w Wojsku Polskim. W listopadzie 1919 został mianowany podporucznikiem, służył w 41 Suwalskim pułku piechoty. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W latach 1920–1924 dowodził plutonem, a później kompanią piechoty, awansował do stopnia porucznika w 1924 z 1318 lokatą w korpusie oficerów piechoty. Następnie był oficerem żywnościowym w 41 pułku piechoty w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 263 lokatą w korpusie oficerów piechoty (był w 1928)[2]. 30 czerwca 1934 ze względu na stan zdrowia, został komisyjnie uznany za niezdolnego do zawodowej służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku[3].
W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli radzieckiej. Jego nazwisko znajduje się na liście jeńców wojennych, których przekazano do dyspozycji NKWD w Smoleńsku (pismo NKWD ZSRR nr 29/1 z kwietnia 1943 r. teczka personalna nr 54)[3]. Został osadzony w obozie jenieckim w Kozielsku, a następnie zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej LW 029/1 z 4.1940 i liście PCK (AM) 174.
Życie prywatne
Żonaty z Heleną z d. Chotin, miał córkę Irenę.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (15 kwietnia 1932)[4]
- Krzyż Walecznych
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[5]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[6]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[6]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
Przypisy
- ↑ Polska Organizacja Wojskowa - historia i teraźniejszość [online], zsfilipow.pl [dostęp 2017-07-05] (pol.).
- ↑ Rocznik Oficerski M.S.Wojsk., 1928, s. 57, 227 .
- ↑ a b TadeuszT. Kolter TadeuszT., Suwalskie Pułki: Kpt.Czesław Bernatowicz [online], Suwalskie Pułki, 19 kwietnia 2019 [dostęp 2022-11-04] .
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ a b Muzeum Katyńskie - Mediateka [online], www.muzeumkatynskie.pl [dostęp 2017-07-05] (pol.).
Bibliografia
- http://ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl/wpis/171
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.