Claude Thornhill

Claude Thornhill

Claude Thornhill (1947)
Imię i nazwisko	Claude M. Thornhill
Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia 1908 Terre Haute
Data i miejsce śmierci	1 lipca 1965 Caldwell
Instrumenty	fortepian
Gatunki	jazz (swing, cool)
Zawód	muzyk
Aktywność	1924–1965
Powiązania	Gil Evans
Zespoły
The Claude Thornhill Orchestra
Multimedia w Wikimedia Commons

Claude M. Thornhill, (ur. 10 sierpnia 1908 w Terre Haute, zm. 1 lipca 1965 Caldwell)^[1] – amerykański muzyk jazzowy, pianista, aranżer, kompozytor i bandlider. Współtwórca stylu cool^[2].

Był synem Jamesa Chestera (1882–1948) – mechanika samochodowego^[3] i Maude Ethel z d. Martin (1885–1967) – dyrygentki chóru i organistki kościelnej^[2][4]. Od wczesnego dzieciństwa wykazywał talent muzyczny. Mając dziesięć lat zaczął grać na fortepianie, zachęcany przez matkę, która miała nadzieję, że zostanie pianistą koncertowym^[4]. On jednak od muzyki poważnej wolał jazz. Kilka lat później grał już zawodowo w lokalnych zespołach Leo Baxtera i Jacka O’Gdrady’ego^[3]. Równocześnie chodził do Garfield High School. Z Dannym Polo, równie młodym i utalentowanym muzykiem – klarnecistą i trębaczem z niedalekiego Clinton stworzył duet, w którym występował w okolicznych miejscowościach. Po sezonie na parowcu wycieczkowym „George Washington” w The Heavy Elder’s Riverboat Orchestra i rocznej pracy w zespole Kentucky Colonels rozpoczął studia w The Cincinnati Conservatory of Music^[4]. Kontynuował je w filadelfijskim The Curtis Institute of Music, studiując nie tylko grę na fortepianie, ale także harmonię, kontrapunkt i aranżację^[4].

Przez prawie dwa lata grał w zespole Austina Wylie’ego, występując obok m.in. klarnecisty Artie’ego Shawa w Cleveland i okolicach. Na początku 1931 przeniósł się na stałe do Nowego Jorku^[3]. W pierwszej połowie dekady współpracował z renomowanymi orkiestrami, prowadzonymi przez Hala Kempa, Paula Whitemana, Donalda Voorheesa, Freddy’ego Martina, Raya Noble’a i Benny’ego Goodmana. M.in dzięki temu stał się bardzo cenionym aranżerem^[3]. Jego nazwisko pojawiło na kilku płytach Billie Holiday^[1]. Dla wokalistki Maxine Sullivan zaaranżował utwór Loch Lomond, który stał się jej wielkim przebojem^[1].

W końcu lat 30. wyjechał na Zachodnie Wybrzeże. Pracował jako „wolny strzelec”. Pomógł wokaliście Skinnay’emu Ennisowi założyć orkiestrę oraz sprawował kierownictwo muzyczne w programie The Bob Hope Show^[4]. Choć jako lider nagrywał już w 1937, dopiero w 1940 za namową Glenna Millera, swojego przyjaciela, założył własną orkiestrę^[3]. Zespół charakteryzowało niezwykłe brzmienie dzięki granym przez rogi długim dźwiękom, ograniczającym vibrato i niekiedy towarzyszącym brzękliwym tonom fortepianu lidera^[4]. Instrumentarium tworzące owo spokojne brzmienie składało się z dwóch waltorni, tuby i czasami sześciu instrumentów stroikowych grających unisono partie klarnetów^[1]. Orkiestra wykonywała dużo ballad i dlatego przez część odbiorców była uznawana za bardziej „romantyczną” niż swingową^[1]. Jednakże po zaangażowaniu w 1941 nowego, młodego aranżera, Gila Evansa, big-band zyskał na znaczeniu i popularności zarówno wśród publiczności, jak krytyki jazzowej. W maju tego roku czasopismo muzyczne „Metronome” uznało The Claude Thornhill Orchestra za „big-band wszech czasów”^[3].

Wybuch II wojny światowej i następujące po nim wydarzenia położyły kres pierwszemu wydaniu jego orkiestry. W 1942 wstąpił ochotniczo do marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych^[4]. Otrzymał skierowanie do Pearl Harbor do orkiestry US Navy The Rangers, prowadzonej przez Artie’ego Shawa^[5]. W styczniu 1943 zespół został przeniesiony, jego zaś przydzielono do sztabu admirała Williama Halseya^[5]. Zajmował się organizacją i koordynacją koncertów i imprez rozrywkowych dla marynarzy. W tym czasie miał kontakt służbowy także z dowódcą floty Pacyfiku – admirałem Chesterem Nimitzem^[4]. Później aż do końca wojny prowadził orkiestrę na Hawajach.

Po demobilizacji i odejściu z wojska założył w 1946 nowy big-band, w składzie którego znaleźli się Gil Evans (ponownie), Danny Polo, perkusista Billy Exiner, wokalistka Fran Warren, trębacz Red Rodney oraz wschodzące gwiazdy jazzu – saksofoniści Lee Konitz i Gerry Mulligan^[1]. Orkiestra jednak nie odzyskała popularności i coraz częściej borykała się z angażami. Na początku lat 50. wskutek kłopotów finansowych i zdrowotnych rozwiązał big-band. Na estradzie pojawiał się sporadycznie. W 1957 na krótko powrócił do aktywnej pracy jako kierownik muzyczny u Tony’ego Bennetta^[4]. Później aż do śmierci prowadził sekstet, występując nieregularnie i pozostając niemal w zapomnieniu^[1].

Zmarł na zawał serca w swoim domu w Calldwell^[2][3]. Miał 56 lat. Został pochowany na cmentarzu Roselawn Memorial Park w rodzinnym Terre Haute^[2].

Był żonaty z Ruth, którą poślubił w 1952.

• 1949
  • Claude Thornhill – Piano Reflections (Columbia)
  • Claude Thornhill – Dance Parade (Columbia)
• 1953 Claude Thornhill and His Orchestra – Dream Stuff! (lub Dream Music) (Trend)
• 1956 Claude Thornhill – Dinner for Two ( RCA Camden)
• 1957 Sleepy Serenade (Design Records)
• 1958
  • The Thornhill Sound (Columbia)
  • Two Sides of Claude Thornhill and His Orchestra (Kapp Records)
• 1971 The Early Cool – A Memory of Claude Thornhill (Ember Records)
• 1980 Claude Thornhill 1948 – The Song Is You (Hep Records)
• 1999 Claude Thornhill and His Orchestra – The Transcription Performances 1947 (Hep)
• 2000 Claude Thornhill – Snowfall (Past Perfect Records)
• 2004 Claude Thornhill and His Orchestra – The 1949-53 Performances (Hep)
• 2007
  • Claude Thornhill and His Orchestra – The 1946-47 Performances Vol. 1 (Hep)
  • Claude Thornhill and His Orchestra – The 1946-47 Performances Vol. 2 (Hep)

W 1984 został pośmiertnie wprowadzony do Panteonu Sław Big-bandów i Jazzu (The Big Band and Jazz Hall of Fame)^[2].

• Claude Thornhill, allmusic.com
• Claude Thornhill, Find a Grave
• Claude Thornhill w bazie IMDb (ang.)