Buddy Tate

Buddy Tate

Imię i nazwisko	George Holmes Tate
Pseudonim	„Buddy”
Data i miejsce urodzenia	22 lutego 1913 Sherman
Data i miejsce śmierci	10 lutego 2001 Chandler
Instrumenty	saksofon
Gatunki	jazz (swing)
Zawód	muzyk
Powiązania	Count Basie
Instrument
Saksofon tenorowy
Zespoły
The Nat towles Orchestra The Count Basie Orchestra Buddy Tate and His Buddies
Multimedia w Wikimedia Commons

George Holmes Tate, ps. „Buddy” (ur. 22 lutego 1913 w Sherman, zm. 30 lipca 2001 w Chandler)^[1] – afroamerykański saksofonista i bandlider jazzowy.

Jego rodzicami byli Marshall Holmes i Josie z d. Crowe^[2]. Miał troje rodzeństwa: Violę, Van Burena i Marshalla Lee^[2]. Zaczął grać jako nastolatek w 1925. Brat wręczył mu wtedy saksofon altowy i zaprosił, żeby dołączył do kwartetu rodzinnego McCloud’s Night Owls^[3]. Zespół nauczył się grać, przede wszystkim słuchając nagrań Louisa Armstronga i naśladując ich brzmienie. Następnie przez cztery lata grupa zarabiała na występach objazdowych. Później Buddy grał z szeregiem zespołów lokalnych, m.in. cyrkowych, aż do lat 30. Od 1930 do 1933 był członkiem orkiestry – najpierw Nata Towlesa, a potem Terrence’a Holdera^[3]. W latach 1934–1935 już jako saksofonista tenorowy jeździł w trasy koncertowe z zespołem The Clouds of Joy Andy’ego Kirka. W 1934 na krótko dołączył do big-bandu Counta Basie’ego, zastępując Lestera Younga. Po powrocie Younga w 1935 ponownie znalazł się w składzie orkiestry Towlesa, w której grał do 1939^[3]. Wtedy bowiem zmarł Herschel Evans, saksofonista tenorowy Basie’go. Na miejsce Evansa słynny bandlider sprowadził go z powrotem do orkiestry, angażując już na stałe. Pozostał w niej niemal dziesięć lat, uczestnicząc w wielu nagraniach zespołu^[1].

Po rozstaniu z Basie’em w 1949, występował do 1952 m.in. z „Hot Lips” Page’em, „Luckym” Millinderem i Jimmym Rushingem. W 1953 sformował własny zespół, który stał się firmową grupą klubu Celebrity w nowojorskim Harlemie na 21 lat aż do 1974^[1]. W tym czasie dużo nagrywał m.in. z organistą Miltem Bucknerem i trębaczem Buckiem Claytonem, z którymi odbył kilka tras koncertowych w Europie, głównie we Francji^[3].

Jeszcze w 1967 wziął udział koncertowym projekcie Johna Hammonda „Spirituals to Swing” oraz odbył trasę koncertową z sekstetem Saints & Sinners. Po zakończeniu pracy w The Celebrity Club sporo nagrywał. W 1973 ukazała się jedna z jego najpopularniejszych płyt – Buddy Tate and His Buddies^[3]. W jej nagraniu wzięli udział jego starzy koledzy, m.in. z orkiestry Basie’ego: trębacz Roy Eldridge, saksofonista Illinois Jacquet, pianistka Mary Lou Williams, gitarzysta Steve Jordan, kontrabasista Milt Hinton i perkusista Gus Johnson. W 1975 razem z Paulem Quinichettem prowadził orkiestrę. W końcu lat 70. był ulubionym sidemanem Benny’ego Goodmana^[1].

W 1979 otrzymał zaproszenie z rodzinnego miasta Sherman do zagrania koncertu w miejscowym Austin College w ramach cyklicznej imprezy muzycznej The Sherman Symphony Pops. Burmistrz Virginia Morriss wydała rozporządzenie, w którym ogłosiła 6 października „Dniem Buddy’ego Tate’a”. W 1980 w hotelu poparzył się pod prysznicem gorącą wodą i przez cztery miesiące nie pracował. Powrócił do grania, choć już nie tak aktywnego jak przedtem. Występował z grupą Texas Tenors prowadzoną przez Illinois Jacqueta. Koncertowali głównie na festiwalach jazzowych m.in. w Newport, irlandzkim Cork i francuskiej Nicei. Nadal wiele nagrywał, choć stan jego zdrowia zaczął się pogarszać. W końcu lat 90. współpracował z Lionelem Hamptonem oraz formacją The Statesmen of Jazz^[1]. Choroba nowotworowa sprawiła, że musiał zaprzestać wszelkiej aktywności muzycznej^[3].

Do 2001 mieszkał w Nowym Jorku. Chcąc być bliżej córki, przeniósł się do Phoenix w Arizonie^[1]. Niedługo potem zmarł w domu opieki w Chandler – dwanaście dni przed 88. rocznicą urodzin^[3]. Został pochowany w Pinelawn Memorial Park and Arboretum w East Farmingdale w stanie Nowy Jork^[2].

Był żonaty z Ethel^[2]. Miał z nią córkę.

• 1958 Swinging Like Tate (Felsted Records)
• 1959
  • The Madison Beat (Harmony Records)
  • Tate’s Date (Sanville)
  • Very Saxy – Eddie „Lockjaw” Davis–Buddy Tate–Coleman Hawkins–Arnett Cobb (Prestige)
• 1960
  • Tate’s Date (Swingville)
  • Tate-a-Tate – Buddy Tate with Clark Terry (Fantasy)
• 1961
  • Buck & Buddy – Buck Clayton & Buddy Tate
  • Buck Clayton with Buddy Tate – Buck & Buddy Blow the Blues (Swingville)
• 1962
  • Groovin’ with Buddy Tate (Swingville)
  • Buddy Tate–Victoria Spivey–Lucille Hegamin–Hannah Sylvester – A Basket of Blues (Spivey Records)
• 1967 Buddy Tate avec Milton Buckner – When I'm Blue (Black & Blue)
• 1968 Milt Buckner–Buddy Tate – Crazy Rhythm (Black & Blue)
• 1972
  • Earl Hines–Jonah Jones–Buddy Tate–Cozy Cole – Back on the Street (Chiaroscuro Records)
  • Buddy Tate – Jumpin' on the West Coast! (Black Lion Records)
  • Newport in New York ’72 – The Jam Sessions – Vols 1 and 2 (Cobblestone)
• 1973
  • Buddy Tate and His Buddies (Chiaroscuro)
  • Marian McPartland–Vic Dickenson–Buddy Tate–Jimmy McPartland–Rusty Gilder–Gus Johnson – Swingin’ (Halcyon Records)
• 1975
  • Buddy Tate–Humphrey Lyttelton – Kansas City Woman (Black Lion)
  • Buddy Tate–Harry Edison – Our Bag (RIFF Records)
  • Buddy Tate–Milt Buckner – Midnight Slows (Black & Blue)
  • The Texas Twister (New World Records)
• 1976
  • Buddy Tate – Celebrity Club Orchestra Vol. 1 (Black & Blue)
  • Buddy Tate–Paul Quinichette–Jay McShann – Kansas City Joys (Sonet Records)
  • Bud Meets Buddy – Bud Freeman and Buddy Tate (RIFF)
  • After Midnight (CNR)
• 1977
  • Count Basie – Grand concert gravé en 1945 – avec Lester Young–Buddy Tate–Ted Donelly (Locomotive)
  • Texas Tenors – Illinois Jacquet–Buddy Tate (RIFF)
  • Buddy Tate & His Buddies Vol. 2 (Chiaroscuro)
• 1980 Buddy Tate and the Muse Allstars – Live At Sandy’s (Muse Records)
• 1981
  • The Great Buddy Tate (Concord Records)
  • Scott Hamilton–Buddy Tate – Scott's Buddy (Concord)
• 1982
  • The Ballad Artistry Of Buddy Tate – Featuring the Ed Bickert Trio (Sackville/Delmark Records)
  • Tour de Force – Al Cohn–Scott Hamilton–Buddy Tate–Cal Collins–Jake Hanna–Bob Maize–Dave McKenna (Concord)
• 1984
  • Buddy Tate–Al Grey – Just Jazz (Uptown Records)
  • Buddy Tate – Hard Blowin’ – Live At Sandy’s (Muse)
• 1990 Swing Summit – Harry Edison–Buddy Tate–Frank Wess–Hugh Lawson–Ray Drummond–Bobby Durham (Candid)
• 1994 Buddy Tate–Harry „Sweets” Edison–Roy Williams–Brian Lemon – After Dark (Progressive Records)
• 1999 Live At Sandy’s – Ray Bryant–Arnett Cobb–Alan Dawson–George Duvivier–Buddy Tate–Eddie „Cleanhead” Vinson (32 Jazz)
• 2002 Tate Live – Buddy Tate with the Torsten Zwingenberger Swingtet (Nagel Heyer Records)
• 2014 Buddy Tate and His Band – Tate’s Date (Swingville)

W 1988 został wprowadzony do Panteonu Sław Big-bandów i Jazzu (The Big Band and Jazz Hall of Fame).

• Buddy Tate, allmusic.com
• Buddy Tate, allaboutjazz.com

• Most Valued Player – Buddy Tate, Jazz Institute of Chicago