Borys Fournier
major piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | 17 grudnia 1891 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | wiosna 1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1914–1940 |
Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego |
Jednostki | Lejb-Gwardyjski Keksholmski Pułk, |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
Odznaczenia | |
Borys Fournier (ur. 5 grudnia?/17 grudnia 1891 w Petersburgu, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – polski oficer i inżynier pochodzenia francusko-rosyjskiego, major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w Petersburgu na terenie Imperium Rosyjskiego jako syn Włodzimierza i Heleny, z domu Pietrowej[1]. Jego ojciec był Francuzem, a matka Rosjanką.
Absolwent Średniej Szkoły Technicznej w Moskwie w 1911. Podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej i ukończył sześć semestrów. Po wybuchu I wojny światowej rozpoczął kształcenie w szkole oficerskiej w Petersburgu, zaś po jej ukończeniu został przydzielony do Lejb-Gwardyjskiego Keksholmskiego Pułku Armii Imperium Rosyjskiego. Brał udział w walkach i został dwukrotnie ranny: nad Stochodem w 1915 oraz w 1916. W 1917 wstąpił do III Korpusu Polskiego w Rosji w ramach Wojska Polskiego na Wschodzie i został dowódcą batalionu. U schyłku wojny w 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i rozpoczął służbę w szeregach 27 pułku piechoty. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 na stanowisku dowódcy batalionu. W sposób szczególny odznaczył się podczas obrony wsi Suszczany (10 km na północny - wschód od Olewska) przed nacierającą sowiecką 20 Dywizją po 1 lipca 1920 oraz w walkach nad Bugiem. Za te zasługi 28 lutego 1921 otrzymał Order Virtuti Militari. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty[2][3]. W 1923 był pełniącym obowiązki dowódcy III batalionu w 27 pp[4]. Następnie został przydzielony do 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku, w którym w 1924 był pełniącym obowiązki dowódcy I batalionu[5], a później dowódcą I batalionu[6]. 3 maja 1926 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 34. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W październiku tego roku został przeniesiony do 86 pułku piechoty w Mołodecznie na stanowisko dowódcy II batalionu[8]. W styczniu 1927 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[9], a w maju tego roku zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy pułku[10]. 28 lutego 1928 został przeniesiony w stan spoczynku. W 1928 jako major w stanie spoczynku zamieszkiwał w Mołodecznie[11]. W 1934 był zweryfikowany z lokatą 25.
Został pracownikiem kolejowym (pomocnik naczelnika eksploatacji kolei Jabłonna-Karczew)[12]. Był zatrudniony w fabryce A. Brodzic-Lipińskiego.
Jego żoną była Maria, z domu Lisowska. Ich dziećmi byli: synowie Tadeusz (zm. 1936 po maturze w wyniku utonięcia), Wiesław (1922-1975, ps. „Renard”[13]) i Włodzimierz (1926-1945, ps. „Bob”[14]) oraz najmłodsza córka Maria (ur. 1931, po mężu Buńda[15], działaczka Stowarzyszenie Rodzina Katyńska w Warszawie[16]). Rodzina zamieszkiwała w Sanoku, a następnie w Warszawie (przy ulicy Chłodnej), gdzie Borys Fournier pracował na stanowisku inżynieryjnym, w tym w Centralnym Instytutem Wychowania Fizycznego (CIFW). W Warszawie mieszkali także jego rodzice.
Po wybuchu II wojny światowej 1939 Borys Fournier został zmobilizowany do macierzystego 2 psp w Sanoku i brał udział w kampanii wrześniowej. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939, został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. W tym czasie nadsyłał korespondencję do bliskich w Warszawie. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 953[17]. Przy zwłokach Borysa Fournier zostały odnalezione m.in. legitymacja oficerska, legitymacja Orderu Virtuti Militari, karta szczepień[18].
W 1944 jego żona oraz synowie i córka brali udział w powstaniu warszawskim.
Upamiętnienie
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[19]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[20].
W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” 21 maja 2009 Borys Fournier został uhonorowany poprzez zasadzenie Dębu Pamięci przy Gimnazjum nr. 1 im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego Prymasa Tysiąclecia w Jaworzynie Śląskiej[21][22].
Odznaczenie
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 534 (1921[23])
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
Przypisy
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 42.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 407.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 353.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 203.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 328.
- ↑ Franciszek Groński. 22 Dywizja Piechoty Górskiej. 2 Pułk Strzelców Podhalańskich – Sanok. „Przemyskie Zapiski Historyczne”, s. 262, R. XIV-XV z 2003-2005. ISSN 0860-0317.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 125.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926 roku, s. 335.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1927 roku, s. 22.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 143.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 898.
- ↑ Ocalić pamięć o prześladowanych kolejarzach. katyn.ru, 25 października 2006. [dostęp 2014-08-05].
- ↑ Wiesław Fournier. 1944.pl / Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2014-08-05].
- ↑ Włodzimierz Fournier. 1944.pl / Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2014-08-05].
- ↑ Rodziny katyńskie: zatajenie przez aliantów sprawy Katynia było ohydne. polskieradio.pl, 8 stycznia 2014. [dostęp 2014-08-05].
- ↑ Stowarzyszenie Rodzina Katyńska w Warszawie. Władze Stowarzyszenia. katyn.org. [dostęp 2014-08-05].
- ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-08-05].
- ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 52. ISBN 83-7001-294-9.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
- ↑ „KATYŃ… ocalić od zapomnienia”. gimnazjum.jaworzyna.net, 24 maja 2009. [dostęp 2014-08-05].
- ↑ Zasadziliśmy Dąb Pamięci. gimnazjum.jaworzyna.net, 25 maja 2009. [dostęp 2014-08-05].
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2647 z 28 lutego 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 11 poz. 326
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 142. [dostęp 2014-08-05].
- Życiorys podpułkownika Borysa Fournier. jaworzyna.net. [dostęp 2014-08-05].
- Borys Fournier. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2014-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 sierpnia 2014)].
- Maria Buńda. 1944.pl / Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2014-08-05].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.