Berenika (księżniczka Judei)
Królowa Chalkis | |||
Okres | od | ||
---|---|---|---|
Jako żona | Heroda z Chalkis | ||
Królowa Cylicji | |||
Jako żona | Polemona II | ||
Dane biograficzne | |||
Data urodzenia | ok. 28 | ||
Data śmierci | ok. 79 | ||
Ojciec | Herod Agryppa I | ||
Matka | Kypros | ||
Mąż | Marek Juliusz Aleksander | ||
Mąż | Herod z Chalkis | ||
Dzieci | Berenikianus, | ||
Mąż | Polemon II | ||
|
Berenike (gr. Βερενίκη, Bereníkē ur. ok. 28 - zm. ok. 79) – księżniczka Judei. Córka Heroda Agryppy I, króla Judei, i jego żony – Kypros, siostra Heroda Agryppy II, Królowa Chalkis i Cylicji, kochanka cesarza rzymskiego Tytusa.
Wywód przodków
4. Arystobul I | ||||||
2. Herod Agryppa I | ||||||
5. Berenika | ||||||
1. Berenika | ||||||
6. Fazael II | ||||||
3. Kypros | ||||||
7. Salampsjo | ||||||
Życiorys
Berenika była najstarszą z trzech córek Heroda Agryppy. W 40 roku ojciec wydał ją za mąż za Marka Juliusza Aleksandra, syna Aleksandra Lizymacha, albarchy z Aleksandrii. Marek zmarł krótko po zawarciu małżeństwa.
Niedługo potem Berenika poślubiła swojego stryja – Heroda, króla Chalkis. Owdowiała w 48 roku. Z tego małżeństwa pochodziło dwóch synów: Berenikianus i Hirkan.
Jak pisze Józef Flawiusz:
Co się tyczy Berenike, to po śmierci Heroda, swojego męża i stryja, przez długi czas żyła we wdowieństwie. Gdy zaczęły krążyć pogłoski, że żyje z bratem, nakłoniła Polemona, króla Cylicji, aby poddał się obrzezaniu i pojął ją za żonę. Sądziła, że w ten sposób dowiedzie, iż podejrzenia są fałszywe[1].
Berenika jednak opuściła Polemona i wróciła do brata, z którym żyła do 60 r., kiedy to do Cezarei przybył Paweł z Tarsu[2].
Była również kochanką Tytusa Flawiusza[3] – syna cesarza rzymskiego Wespazjana. Poznała go w czasie tzw. wojny żydowskiej i razem z nim pojechała do Rzymu w 75 r.[4] Kiedy Tytus został cesarzem powróciła do swojej ojczyzny[5].
Przypisy
- ↑ Józef Flawiusz, Dawne dzieje Izraela, XX, 7, 3.
- ↑ Dzieje Apostolskie 25, 13 - 26, 30.
- ↑ „Niektórzy przypuszczali, że pożerany tęsknotą miłosną za królową Bereniką zawrócił z drogi; w istocie, młodzieńcze jego serce nie było dla Bereniki obojętne, lecz dla jego czynności publicznych żadna stąd nie wyniknęła przeszkoda” (Tacyt Dzieje II, 2) „była ona w kwiecie wieku i urody, a nawet staremu Wespazjanowi dzięki wspaniałości swych darów miła” (II, 61) przekład Seweryn Hammer.
- ↑ Swetoniusz (Boski Tytus 7) pisze o „osławionej namiętności do królowej Bereniki, której podobno obiecywał małżeństwo” (insignem reginae Berenices amorem, cum etiam nuptias pollicitus ferebatur), przekład Janina Niemirska-Pliszczyńska.
- ↑ „Berenikę natychmiast odprawił wbrew jej woli i wbrew samemu sobie” (Berenicen statim ab urbe dimisit invitus invitam), tamże. Kasjusz Dion pisze o niej „mieszkała w pałacu z Tytusem. Oczekiwała, że wyjdzie za niego za mąż i zachowywała się już pod każdym względem tak, jakby była jego żoną; ale kiedy zauważył, że Rzymianie byli niezadowoleni z sytuacji, odesłał ją.”
- ↑ Bérénice 1670.
Bibliografia
- Dion Kasjusz, Historia rzymska LXV 15
- Józef Flawiusz, Wojna żydowska, Dawne dzieje Izraela
- Swetoniusz, Boski Tytus, VII
- Tacyt, Dzieje, II 81
- PWN: 3876200
- Britannica: biography/Berenice-Roman-aristocrat
- Treccani: berenice_res-b8577439-86d4-11dc-9a1b-0016357eee51
- Universalis: berenice-28-env-princesse-juive
- NE.se: berenike
- SNL: Berenike_-_Titus'_elskerinne
- Catalana: 0009467
- DSDE: Berenike_-_jødisk_dronning