Benigno Zaccagnini
Data i miejsce urodzenia | 17 kwietnia 1912 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 5 listopada 1989 | ||
Sekretarz Chrześcijańskiej Demokracji | |||
Okres | od 1975 | ||
Przynależność polityczna | Chrześcijańska Demokracja | ||
Poprzednik | Amintore Fanfani | ||
Następca | Flaminio Piccoli | ||
|
Benigno Zaccagnini (ur. 17 kwietnia 1912 w Faenzy, zm. 5 listopada 1989[1] w Rawennie) – włoski polityk i lekarz, długoletni parlamentarzysta, minister, w latach 1975–1980 lider Chrześcijańskiej Demokracji (DC).
Życiorys
Absolwent studiów medycznych[1]. W latach 1941–1943 w okresie II wojny światowej służył jako oficer medyczny w armii włoskiej na Bałkanach. Później związany z ruchem oporu, był członkiem jednej z brygad partyzanckich[2]. Po wojnie dołączył do Chrześcijańskiej Demokracji. W 1946 został wybrany do konstytuanty. W 1948 uzyskał mandat posła do Izby Deputowanych I kadencji. Siedmiokrotnie (w 1953, 1958, 1963, 1968, 1972, 1976 i 1979) z powodzeniem ubiegał się o reelekcję. Od lipca 1958 do marca 1960 był podsekretarzem stanu w resorcie pracy i ochrony socjalnej. Następnie do lutego 1962 sprawował urząd ministra pracy i ochrony socjalnej w dwóch rządach, którymi kierowali Fernando Tambroni i Amintore Fanfani. W latach 1968–1975 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Izby Deputowanych IV i V kadencji[1].
W latach 1975–1980 kierował Chrześcijańską Demokracją jako jej sekretarz[2]. Od 1979 do 1981 sprawował mandat posła do Parlamentu Europejskiego I kadencji[3]. W 1983 został członkiem Senatu IX kadencji. W 1987 zasiadał w izbie wyższej włoskiego parlamentu X kadencji, w trakcie której zmarł[4].
Przypisy
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|---|
Późniejsi członkowie rządu |
|
- p
- d
- e
|
- Treccani: benigno-zaccagnini