Antonino Tripodi
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 11 stycznia 1911 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 19 sierpnia 1988 | ||
| Zawód, zajęcie | polityk, prawnik, dziennikarz, pisarz | ||
| Alma Mater | Uniwersytet w Mesynie | ||
| Stanowisko | poseł do Izby Deputowanych (1958–1983), poseł do Parlamentu Europejskiego II kadencji (1984–1988) | ||
| Partia | |||
| Odznaczenia | |||
 | |||
| |||
Antonino (Nino) Tripodi (ur. 11 stycznia 1911 w Reggio di Calabria, zm. 19 sierpnia 1988 tamże[1]) – włoski polityk, prawnik, dziennikarz i pisarz, wieloletni deputowany krajowy, poseł do Parlamentu Europejskiego II kadencji, w latach 1982–1987 prezydent Włoskiego Ruchu Społecznego.
Życiorys
Od młodości przejawiał poglądy prawicowe, współpracował z ruchem działającym na rzecz niezależności Korsyki Gruppi d'azione còrsa. Szef lokalnego oddziału Gruppo universitario fascista w Reggio di Calabria i od 1942 członek władz krajowych, był także laureatem organizowanego przez władze konkursu Littoriali za rok 1938 w zakresie poezji. W 1932 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie w Mesynie, uzyskał stopień doktora i został wykładowcą nauk politycznych i myśli faszystowskiej na uczelniach w Rzymie i Bolonii. Uczestniczył jako ochotnik w wojnie włosko-abisyńskiej i II wojnie światowej[2], pozostając aktywnym w kręgach faszystowskich. Praktykował w zawodzie adwokata, aktywny także jako eseista i pisarz. Autor rozlicznych publikacji na tematy takie, jak historia, politologia, doktryny polityczno-prawne, krytyka literacka oraz filozofia, opublikował zbiory krótkich opowiadań i baśni. Szczególnie zainteresowany post-dekadenckim nurtem literackim crepuscolarismo oraz myślą Giambattisty Vico[3].
Po wojnie pozbawiony praw publicznych i stanowisk uniwersyteckich, podjął praktykę prawniczą. W 1946 założył tygodnik „Rataplan”, publikował także w innych czasopismach lokalnych i krajowych. Przystąpił do Włoskiego Ruchu Społecznego, w strukturach partii został sekretarzem administracyjnym i zastępcą sekretarza generalnego, a od 1982 do 1987 pozostawał prezydentem partii[1]. W 1959 był współzałożycielem prawicowego think tanku Istituto nazionale di studi politici ed economici, ponadto w latach 1969–1982 pełnił funkcję redaktora naczelnego partyjnego dziennika „Secolo d'Italia”. W latach 1958–1983 członek Izby Deputowanych III, IV, V, VI, VII, VII i VIII kadencji[4], zasiadał także w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy (1980–1984)[5] i zgromadzenia Unii Zachodnioeuropejskiej[6]. Od 1982 pełnił funkcję prezydenta partii (w praktyce najważniejszym stanowiskiem była funkcja sekretarza generalnego). W 1984 wybrany posłem do Parlamentu Europejskiego, przystąpił do Europejskiej Prawicy. Zmarł na rok przed końcem kadencji[7].
Od 1939 żonaty z Annunziatą Focà, miał córkę[8].
Odznaczenia
- Krzyż Zasługi Wojennej[6].
Przypisy
- ↑ a b Morto il missino Nino Tripodi in La Repubblica. repubblica.it, 20 sierpnia 1988. [dostęp 2022-12-23]. (wł.).
- ↑ Tripodi Antonino (detto Nino). siusa.archivi.beniculturali.it. [dostęp 2022-12-23]. (wł.).
- ↑ Piero Vassallo: Nino Tripodi, la “discoverta” del vero Vico. riscossacristiana.it, 12 lutego 2015. [dostęp 2022-12-23]. (wł.).
- ↑ Antonino Tripodi. camera.it. [dostęp 2022-12-23]. (wł.).
- ↑ Mr Antonino Tripodi. coe.int. [dostęp 2022-12-23]. (ang.).
- ↑ a b Antonino Tripodi. parltrack.org. [dostęp 2022-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (23 grudnia 2022)]. (ang.).
- ↑ Antonino Tripodi. europarl.europa.eu. [dostęp 2022-12-23].
- ↑ Tripodi, Antonino. treccani.it. [dostęp 2022-12-23]. (wł.).
Linki zewnętrzne
- Biogram Antonino Tripodiego. icsaicstoria.it. s. 1–9. [dostęp 2022-12-23]. (wł.).
