Antoni Balinger
major intendent | |
Data i miejsce urodzenia | 13 czerwca 1886 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | wiosna 1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby | ok. 1914–1940 |
Siły zbrojne | Armia Austro-Węgier |
Formacja | Legiony Polskie |
Jednostki | 1 Pułk Piechoty |
Stanowiska | kierownik rejonu intendentury |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Antoni Witold Balinger (ur. 13 czerwca 1886 w Szczorsach, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – działacz niepodległościowy, żołnierz Legionów Polskich, major intendent z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[1].
Życiorys
Urodził się w rodzinie Benona Roberta i Marii z Ejgierdów[2]. W latach 1899–1906 uczęszczał do szkoły realnej w Wilnie, gdzie zdał maturę. W latach 1907–1908 studiował prawo na uniwersytecie w Dorpacie, a od 1910 do 1914 na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Lwowskiej. W czasie I wojny światowej był oficerem rachunkowym 1 pułku piechoty Legionów Polskich. 1 lipca 1916 roku został mianowany chorążym, a 1 kwietnia 1917 roku – podporucznikiem rachunkowym[3].
9 listopada 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora gospodarczego, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. Pełnił wówczas służbę w Oddziale IV Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów intendentów, a jego oddziałem macierzystym był Departament VII Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych[5]. W 1923 roku pełnił służbę w Biurze Szefa Administracji Armii w Warszawie[6]. 13 listopada 1923 roku został przeniesiony do Szefostwa Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie, które w następnym roku zostało przekształcone w 3 Okręgowe Szefostwo Intendentury[7][8]. W szefostwie kierował referatem żywnościowym[9] . Później był kierownikiem Rejonu Intendentury w Wilnie i Grodnie[2]. W 1928 roku pełnił służbę w 3 Okręgowym Szefostwie Intendentury w Grodnie, pozostając w kadrze oficerów służby intendentury[10]. Z dniem 30 czerwca 1932 roku został przeniesiony w stan spoczynku[11]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Grodno[12].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu. Upamiętniony grobem symbolicznym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 202-2-23)[13].
Antoni Balinger był żonaty z p. Łomonowiczówną[9] . Małżeństwo pozostało bezpotomne.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (9 listopada 1931)[15]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[16]
- Krzyż Kampanii Wrześniowej (pośmiertnie, 1 stycznia 1986)
Przypisy
- ↑ Tarczyński i in. 2000 ↓, s. 263.
- ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 14.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 67, tu jako Antoni Ballinger.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 24 listopada 1920 roku, s. 1217.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 338, tu również jako Antoni Ballinger.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 15, 1272.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 71 z 13 listopada 1923 roku, s. 753.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 47, 1156.
- ↑ a b Wykaz Legionistów ↓.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 770, 783.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 221.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 369, tu podano, że urodził się 25 czerwca 1886 roku.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: LEONARD BALINGER, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2022-08-30] .
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
Bibliografia
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Antoni Balinger. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2017-12-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-30)].
- Antoni Balinger. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2017-12-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-30)].