Anastazy Albert Makowski
podpułkownik artylerii | |
Data i miejsce urodzenia | 24 lutego 1895 |
---|---|
Data śmierci | 26 grudnia 1987 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
Jednostki | 57 Pułk Piechoty, |
Stanowiska | kwatermistrz pułku |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Anastazy Albert Makowski (ur. 24 lutego 1895 w Nieżywięciu, zm. 26 grudnia 1987) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 24 lutego 1895 w Nieżywięciu, w powiecie brodnickim, w rodzinie Jana i Rozalii z Górskich[1].
Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w powstaniu wielkopolskim[2]. Został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3]. W 1923 był oficerem 57 pułku piechoty w Poznaniu[4]. 31 marca 1924 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 43. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5].
Następnie został przeniesiony do korpusu oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem do 7 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu[6]. W lipcu 1928 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim[7][8]. Do 10 marca 1930 dowodził 4. baterią artylerii polowej[9]. Z dniem 1 kwietnia tego roku został przydzielony na pięciomiesięczny kurs dowódców dywizjonów w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu[10]. Po ukończeniu kursu wrócił do szkoły i objął dowództwo 2. baterii artylerii ciężkiej[11]. Został awansowany na stopień majora artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931[12]. W marcu 1932 został przeniesiony do 22 pułku artylerii lekkiej w Rzeszowie na stanowisko dowódcy III dywizjonu[13][14]. Z dniem 1 maja 1934 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[15]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 21. lokatą w korpusie oficerów artylerii[16]. W tym samym roku został przeniesiony do 30 pułku artylerii lekkiej w Brześciu na stanowisko I zastępcy dowódcy pułku.
Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej był dowódcą 11 pułku artylerii ciężkiej Warszawa-Praga[2]. Został wzięty do niewoli przez Niemców i był osadzony w obozach jenieckich[2].
Po wojnie przez wiele lat pełnił stanowisko kierownika Krakowskich Zakładów Eksploatacji Kruszyw w Marcinkowicach i w Oświęcimiu[2]. Był także dyrektorem kopalni trachitu w Krzeszowicach[2]. Do końca życia pozostawał w stopniu podpułkownika w stanie spoczynku[2]. Należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację[2]. Był żonaty[2].
Zmarł 26 grudnia 1987[2]. Został pochowany 30 grudnia 1987 na cmentarzu Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie (sektor SC7-9-42)[2][17]
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (29 września 1939)[18]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[12]
- Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)[19]
- Medal Niepodległości (27 czerwca 1938)[20]
- Krzyż Kampanii Wrześniowej[2]
- Odznaka Wielkopolska[2]
Przypisy
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-01-01]..
- ↑ a b c d e f g h i j k l Anastazy Albert Makowski. Nekrolog. „Dziennik Polski”. Nr 302, s. 5, 29 grudnia 1987.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 422.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 287.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 173.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 710, 745.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 223.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 443, 461.
- ↑ Rocznik Pamiątkowy 1930 ↓, s. 179, 182.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 228.
- ↑ Rocznik Pamiątkowy 1932 ↓, s. 134-135.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 184.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 236.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 690.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 150.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 419.
- ↑ Cmentarz parafialny Kraków Salwator - wyszukiwarka osób pochowanych [online], krakowsalwator.artlookgallery.com [dostęp 2022-01-17] .
- ↑ Rómmel 1958 ↓, s. 414, jako ppłk Makowski Konstanty dca 11 pac, dowódca artylerii ogólnego działania Praga.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 177, poz. 323 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik Pamiątkowy Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerji we Włodzimierzu Rok 1929–1930. Karol Halski (red.) Tadeusz Kubalski (red.) Jerzy Michałowski (red.) Tadeusz Sztumberk-Rychter (red.) Edward Szwed (red.). Warszawa: Zakłady Graficzne „Nasza Drukarnia”, 1930.
- Trzeci Rocznik Pamiątkowy Szóstego Kursu Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerji we Włodzimierzu Rok 1931–1932. Warszawa: Zakłady Drukarski F. Wyszyński i Sp., 1932.
- Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.